Αλφαθήτα
Μια συνομιλία με τη
ζωγραφική του Δημήτρη Παπαδόπουλου
Από το στόμα του πετάγονται τσαλακωμένες λέξεις, φθόγγοι θρύψαλα, ένας οχετός συμφώνων, ένα σμήνος από άηχα φωνήεντα. Το σύστημα μπλόκαρε. Μια επανεκκίνηση ίσως να ήταν μια κάποια λύση. Κλείνω και ξανανοίγω τον διακόπτη. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
A b c. Avoid Bad Company. Ξεπαρεού… ξεφίλοι. Άντε τώρα να βρεθεί η κατάλληλη ιαματική παρέα. Ανοίγει την ατζέντα και ψάχνει τις επαφές του αλφαβητικά.
Άλφα. Από πού να Αρχίσω; Αναμφισβήτητα. Από Αυτό που Απουσιάζει. Ακόμη μια φορά. Απόψε. Αύριο; Αν μπορείς... Απλώνω Αδέξια Αποχαιρετώ. Χωρίς Αχ. Αυτά, όσο κι Αν φαίνονται μικρά, δεν χώρεσαν ποτέ σε κανέναν Αποθηκευτικό χώρο. Πάντα περισσεύουν ή ξεχνιούνται όπου τυχαίνει να τα Ακουμπήσεις.
Βήτα. Βολεύει; Βέβαια. Βλέπουμε… Βαδίζουμε. Βροχή. Βραβείο. Βυθός. Βρισκόμαστε. Βασίστηκα. Βούτηξα. Βιάστηκα. Βλακεία; Το Βήτα δεν ήταν ποτέ από τα αγαπημένα του. Όσο κι αν επέμεναν τα Βιβλία, τα Βότανα, τα Βαθυστόχαστα στιχάκια. Βατράχια παρέμεναν οι πρίγκιπες, Βουβές οι εικόνες στο χαρτί.
Γάμα σε σχήμα κρεμάλας από το σχολείο ακόμα. Γιατί δε Γελάει ποτέ; Χρώμα Γκρενά. Κάτι σαν κόκκινο μα λιγότερο Γοητευτικό. Γεύση τιμωρίας και ενοχών. Γάμα κι όμως δεν έχει Γλυκό το βράδυ.
Δως μου ένα ψέμα ν’ αποκοιμηθώ.
Μια Εκδρομή στην Επιβλητική Έπαυλη του Έψιλον; Επιτέλους. Εδώ Είμαστε. Έλα κι εσύ. Ελεύθερο θέμα.
Ζωγραφίστε ό,τι Ζαλίζει και δε Ζορίζει.
Ήλιος.
Ο σάκος του Θήτα περιλαμβάνει πάρα πολλές λέξεις. Υγεία, έρωτα, δημιουργία, ένα ζεστό παλτό, ένα χρωματιστό κασκόλ, ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Αναμμένο τζάκι, κάστανα, κυδώνι γλυκό, μια ωραία ταινία, μια ωραία είδηση. Μακρύς ο κατάλογος των επιθυμιών. Ευτυχώς το Θήτα έχει μεγάλο στομάχι και χωράει όλα τα Θέλω του κόσμου. Για να τα πραγματοποιήσει κιόλας, μάλλον πρέπει να περάσει σε άλλο γράμμα. Προλαβαίνει το Άλφα και του Απαντά: Αδύνατον.
Στο σάκο του Θήτα στριμώχνεται και μια πόλη. Κι ας μην είναι όπως Θα την ήθελε. Θολή λίγο. Το παίζει Θύμα πότε πότε. Για άλλους Θύτης. Έχει κι αυτή τους Θησαυρούς της. Θαμμένους καλά. Έχει και Θέα στη Θάλασσα. Αν Θέλεις να τη δεις. Άλλοτε μυρίζει Θάνατο. Άλλοτε πάλι Θαύμα. Μια εντυπωσιακή Θεά ή μια κουραστική Θείτσα. Πόλη. Αρκετά γράμματα αργότερα. Προς το παρόν Θεσσαλονίκη. Ως εδώ.
Όταν δε βγαίνουν καθαρά οι λέξεις από το στόμα του, όταν είναι τραυματισμένοι οι ήχοι που αρθρώνει, προσπαθεί να πάρει τα πράγματα από την αρχή- σαν παιδί που μαθαίνει την αλφαβήτα. Κι αν δεν προλάβει να φτάσει ως το ωμέγα, τι πειράζει. Μεθυσμένο είναι, ορίζει το τέρμα του εκεί που τρεκλίζει καλύτερα. Τέλοθ.
A b c. Avoid Bad Company. Ξεπαρεού… ξεφίλοι. Άντε τώρα να βρεθεί η κατάλληλη ιαματική παρέα. Ανοίγει την ατζέντα και ψάχνει τις επαφές του αλφαβητικά.
Άλφα. Από πού να Αρχίσω; Αναμφισβήτητα. Από Αυτό που Απουσιάζει. Ακόμη μια φορά. Απόψε. Αύριο; Αν μπορείς... Απλώνω Αδέξια Αποχαιρετώ. Χωρίς Αχ. Αυτά, όσο κι Αν φαίνονται μικρά, δεν χώρεσαν ποτέ σε κανέναν Αποθηκευτικό χώρο. Πάντα περισσεύουν ή ξεχνιούνται όπου τυχαίνει να τα Ακουμπήσεις.
Βήτα. Βολεύει; Βέβαια. Βλέπουμε… Βαδίζουμε. Βροχή. Βραβείο. Βυθός. Βρισκόμαστε. Βασίστηκα. Βούτηξα. Βιάστηκα. Βλακεία; Το Βήτα δεν ήταν ποτέ από τα αγαπημένα του. Όσο κι αν επέμεναν τα Βιβλία, τα Βότανα, τα Βαθυστόχαστα στιχάκια. Βατράχια παρέμεναν οι πρίγκιπες, Βουβές οι εικόνες στο χαρτί.
Γάμα σε σχήμα κρεμάλας από το σχολείο ακόμα. Γιατί δε Γελάει ποτέ; Χρώμα Γκρενά. Κάτι σαν κόκκινο μα λιγότερο Γοητευτικό. Γεύση τιμωρίας και ενοχών. Γάμα κι όμως δεν έχει Γλυκό το βράδυ.
Δως μου ένα ψέμα ν’ αποκοιμηθώ.
Μια Εκδρομή στην Επιβλητική Έπαυλη του Έψιλον; Επιτέλους. Εδώ Είμαστε. Έλα κι εσύ. Ελεύθερο θέμα.
Ζωγραφίστε ό,τι Ζαλίζει και δε Ζορίζει.
Ήλιος.
Ο σάκος του Θήτα περιλαμβάνει πάρα πολλές λέξεις. Υγεία, έρωτα, δημιουργία, ένα ζεστό παλτό, ένα χρωματιστό κασκόλ, ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Αναμμένο τζάκι, κάστανα, κυδώνι γλυκό, μια ωραία ταινία, μια ωραία είδηση. Μακρύς ο κατάλογος των επιθυμιών. Ευτυχώς το Θήτα έχει μεγάλο στομάχι και χωράει όλα τα Θέλω του κόσμου. Για να τα πραγματοποιήσει κιόλας, μάλλον πρέπει να περάσει σε άλλο γράμμα. Προλαβαίνει το Άλφα και του Απαντά: Αδύνατον.
Στο σάκο του Θήτα στριμώχνεται και μια πόλη. Κι ας μην είναι όπως Θα την ήθελε. Θολή λίγο. Το παίζει Θύμα πότε πότε. Για άλλους Θύτης. Έχει κι αυτή τους Θησαυρούς της. Θαμμένους καλά. Έχει και Θέα στη Θάλασσα. Αν Θέλεις να τη δεις. Άλλοτε μυρίζει Θάνατο. Άλλοτε πάλι Θαύμα. Μια εντυπωσιακή Θεά ή μια κουραστική Θείτσα. Πόλη. Αρκετά γράμματα αργότερα. Προς το παρόν Θεσσαλονίκη. Ως εδώ.
Όταν δε βγαίνουν καθαρά οι λέξεις από το στόμα του, όταν είναι τραυματισμένοι οι ήχοι που αρθρώνει, προσπαθεί να πάρει τα πράγματα από την αρχή- σαν παιδί που μαθαίνει την αλφαβήτα. Κι αν δεν προλάβει να φτάσει ως το ωμέγα, τι πειράζει. Μεθυσμένο είναι, ορίζει το τέρμα του εκεί που τρεκλίζει καλύτερα. Τέλοθ.
Πηγή http://www.exostispress.gr/MethismenoParamythi-414#ixzz2aTmItVXi
(Πρώτη δημοσίευση: 2.2.12)
