Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Δεν υπάρχει

 

Μια συνομιλία με τη ζωγραφική του Νίκου Κουλακιώτη

 

Ύστερα από εξονυχιστικές έρευνες που πραγματοποιήθηκαν σε 129 ενωμένα εργαστήρια μελέτης και κονιορτοποίησης ανθρώπινης συμπεριφοράς, διακεκριμένοι επιστήμονες, σε πόρισμά τους, ανακοίνωσαν το αποτέλεσμα των πειραμάτων τους, φυσώντας σκόνη στον αέρα: Φόβος δεν υπάρχει.
Αμπσοφακινλούτλι νοτ. Γιοκ. Καπούτ. Άστα λα βίστα. Νιέντε. Νάδα. Γκέγκε; Φόβος όχι κυρία εντώ. Εντώ ελλάντα. Φοκ ιζ φοκ, μποτ ιζ μποτ, εντ φήαρ ιζ φαάρ. Πάμε μια βαρκάδα καλύτερα; Δεν θα ‘ρθει μπουρίνι λέμε. Δεν θα καώ από τον ήλιο. Δεν θα καεί το δάσος. Δεν θα βάλω ζώνη. Δεν θα βάλω προφυλακτικό. Δεν θα βάλω κράνος. Εδώ ατρόμητη Σουλιώτισσα… φαντάσματα της κρίσης, εχθρέ γιατί δεν ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις. Βγαίνει ζωντανός απ’ τα αποκαΐδια και χαιρετάει: Λαέ …ήρθαμε για να μείνουμε. Δεν φοβάμαι ρε να οδηγώ σουρωμένος γιατί το ’χω. Δεν φοβάμαι τίποτα ούτε και τα κύματα που σπαράζουν σαν θεριά στου πλοίου τα πλευρά. Αυτά τραγουδούσαμε στο κατηχητικό με τα χεράκια θυμωμένες μπουνιές… πότε; Τότε που… Φάε το φαΐ σου γιατί θα φωνάξω τον μπαμπούλα, τον αστυφύλακα, τον θείο Γιάννη να σου ξεριζώσει τα μάγουλα, θα πάθεις φυματίωση, AIDS, κακό, στην κόλαση θα πας, τι γράφει εδώ; ΞΥΛΟ. Δεν φοβάμαι. Καίει το πράσινο λαμπάκι στην πρίζα, σφίγγω τον Γκόγκο στην αγκαλιά μου, τα όνειρα κάτω από τα βλέφαρα. Δεν φοβάμαι λέμε.

Οι επιστήμονες λοιπόν, αφού ξέκαναν ποντίκια, γουρούνια, χιμπατζήδες, άνεργους που έψαχναν για χαρτζιλίκι, χονδρούς που νόμισαν ότι έτσι θα αδυνατίσουν, συνταξιούχους που είπαν ε δε γαμιέται… νέους που είπαν δε ζω που δε ζω ε ας το ζήσω κι αυτό, κατέληξαν πως η έννοια του φόβου είναι επίπλαστη. Ψέμα, άλλοθι, σύμΠΤΩΜΑ, σίγουρα όχι αιτία. Χρόνια τώρα, βιομηχανίες παρήγαγαν και διακινούσαν αντιφοβικά, με τη μορφή αντικλεπτικών, αντισυλληπτικών, αντιανεμικών, εκμεταλλευόμενες τη θεωρία περί ψυχοφυσιολογικής αντίδρασης ως αποτέλεσμα διέγερσης ενός αμυντικού συστήματος στην περιοχή του εγκεφάλου που μετά από πολλά, διεκπεραιώνει αρχέγονες συναισθηματικές αποκρίσεις σε περίπτωση κινδύνου. Κίνδυνος θάνατος απομακρυνθείτε.

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ. Αιώνες ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Ηλεκτρόδια στο κεφάλι. Μια κάμερα παρατηρεί φρύδια, μάτια, στόμα. Ένας καθετήρας μετρά την εφίδρωση. Μέχρι και πατερίτσες στα μαλλιά μου βάλανε, να ελέγχουν πότε αναρριχάται η τρίχα. Βλέπω εικόνες. Χώρες να πεθαίνουν. Σκυλιά να κλαίν’ πάνω τους. Γυναίκες να πεθαίνουν σαν χώρες. Σκυλιά να τρών’ τα σωθικά τους. Λιοντάρια να κουρνιάζουν δίπλα σε ζεστές ανάσες. Γυμνά καμένα παιδάκια να τρέχουν ή να μεγαλώνουν και να εξιστορούν τα σημάδια τους. Όλοι όρθιοι. Δεν έχω διαβάσει κυρία. Αλλά δεν φοβάμαι. Ούτε όταν χτυπάει το τηλέφωνο. Ούτε όταν δεν χτυπάει.

Βλέπω και μια ζωγραφιά. Τι είναι αυτό, με ρωτάνε. Είναι κάτι τρομακτικά ρημαγμένο κι έρημο μετά από χρόνια. Αυτό θέλετε να σας πω; Όχι λοιπόν. Είναι…εμείς όταν ήμασταν ερωτευμένοι στη Νίσυρο, στο ηφαίστειο, στον Κωλοκάφτη. (Φοβάμαι μόνο πως ερωτευμένοι δεν ήμασταν)
ΔΕΝ φοβάσαι. Προτιμάς να πιστεύεις, με διορθώνει το μηχάνημα κι οι λευκές μπλούζες.

Ναι σωστά αφού είπαμε φόβος δεν υπάρχει.


Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/MethysmenoParamythi-433#ixzz2aYCwdjH6

                                                                                                                  (Πρώτη δημοσίευση: 21.6.12)