Αυτό είναι ένα κλειδί
Μια
συνομιλία με τη ζωγραφική της Γιάννας Καλή*
Συναντήθηκαν σχεδόν τυχαία κάτω από το σπίτι. Είχε αδειάσει την τσάντα στα σκαλάκια κι έψαχνε απεγνωσμένα. Μπλοκάκια, νεύρα, αναπτήρες, μήνες, φόβοι, στυλό, αμηχανίες, πέταλα, άγχη, αποδείξεις, ορέξεις, εισιτήρια, επιθυμίες, ένα κόκαλο, φύλλα, μια πέτρα σε σχήμα κάτι, αδυναμίες, καπνοί, κάρτες, κρέμες, τάπερ, χαρτομάντιλα, ένα άδειο πακέτο τσιγάρα με προειδοποιήσεις στα κινέζικα, ένα ποτήρι, 37 λεπτά, το δαχτυλίδι που έψαχνε, το CD που βρήκε, μαστίχες, τσιμπιδάκια, ένα «τελείωσε» και δύο «τώρα τι», ένα μαγικό ραβδί που ξεφορτίζεται, ένα θεατρικό του Τένεσση Ουίλλιαμς κι ένα κίτρινο χαρτάκι που τσίριζε «Μην ξεχάσω να συμμαζέψω την τσάντα μου». Τα κλειδιά του σπιτιού πού είναι;
-Τι κάνεις; Καλά. Διακοπές; Μπα. Δουλειά; Λίγο. Είδες τι έγινε; Ναι. Απίστευτο; Ντάξει. Τι θα ψηφίσουμε; Ε… Ζέστη ε; Πολλή.
(Έξω έχει ζέστη. Πολλή. Μέσα πώς είναι; Λιώνει η σοκολάτα στο τραπέζι; Άλλοτε φυσάει και σπάζουν κλαδιά και ανοιγοκλείνουν οι διπλανές πόρτες. Φοβάμαι τότε. Τα λουλούδια μαραίνονται γρήγορα. Ιδρώνουν και τα τζάμια. Υγρασία. Γιατί μιλάμε για τον καιρό, το aircondition, το πιάσιμο;)
-Ναι με χτύπησε ένα ρεύμα. Άντε ρε; Ναι. Πρόσεχε.
(Συνήθως δεν προσέχω. Έχω βρεγμένα μαλλιά και ανοιχτά παράθυρα. Ή καβαλάω το ποδήλατο και πάω. Μιλάω κιόλας. Με σένα, την ταχύτητα, τις ανηφόρες, τις στροφές. Εσύ προσέχεις; Τα ποδήλατα στο δρόμο; Μιλάς με το ταβάνι, το φεγγάρι, τις σκιές; Πώς είσαι όταν κοιμάσαι; Όταν ερωτεύεσαι; Όταν πονάς;)
-Τι άλλο; Τίποτα… εσύ; Γενικά. Ψάχνω. Καλή τύχη. Στάσου. Έχω τόσα να σου πω ακόμη.
(…………………………………………………………………............................................................
......................................................Μ’ακούς;............................................................................................…………………………………………………………………………………………....................... .)
“…Αυτά. Σου είπα την ιστορία μου, την ιστορία μιας επιδειξιομανούς. Τώρα και συ θέλω να κάνεις κάτι για μένα. Πήγαινέ με στο Σάιπρες Χίλ με τ’ αμάξι μου. Και θ’ ακούσουμε τους πεθαμένους να μιλούν. Στ’ αλήθεια μιλούν. Φλυαρούν μεταξύ τους σαν τα πουλιά εκεί πάνω στο λόφο, μα το μόνο που λένε είναι μια λέξη κι αυτή είναι «ζήσε». Λένε «ζήσε, ζήσε, ζήσε, ζήσε, ζήσε!» Είναι το μόνο που ’μαθαν, είναι η μόνη συμβουλή που μπορούν να δώσουν. Ζήσε… (ανοίγει την πόρτα) Απλή! Πολύ απλή συμβουλή…” **
Τότε ως δια μαγείας η πόρτα πράγματι άνοιξε.
Έκλεισε με δύναμη το βιβλίο, έχωσε τα χυμένα ξανά μες την τσάντα κι ανέβηκε τις σκάλες. Μόνη. Όπως άλλωστε ήταν και τόση ώρα.
**[λόγια της Κάρολ από το θεατρικό έργο του Τέννεση Ουίλλιαμς «Ο Ορφέας στον Άδη», μετάφραση της Μυρσίνης Ιωακείμ]
*[Το έργο της Γιάννας Καλή παρουσιάστηκε στην 15η Μπιενάλε νέων Ευρώπης και Μεσογείου, Θεσσαλονίκη- Ρώμη, 2011]
-Τι κάνεις; Καλά. Διακοπές; Μπα. Δουλειά; Λίγο. Είδες τι έγινε; Ναι. Απίστευτο; Ντάξει. Τι θα ψηφίσουμε; Ε… Ζέστη ε; Πολλή.
(Έξω έχει ζέστη. Πολλή. Μέσα πώς είναι; Λιώνει η σοκολάτα στο τραπέζι; Άλλοτε φυσάει και σπάζουν κλαδιά και ανοιγοκλείνουν οι διπλανές πόρτες. Φοβάμαι τότε. Τα λουλούδια μαραίνονται γρήγορα. Ιδρώνουν και τα τζάμια. Υγρασία. Γιατί μιλάμε για τον καιρό, το aircondition, το πιάσιμο;)
-Ναι με χτύπησε ένα ρεύμα. Άντε ρε; Ναι. Πρόσεχε.
(Συνήθως δεν προσέχω. Έχω βρεγμένα μαλλιά και ανοιχτά παράθυρα. Ή καβαλάω το ποδήλατο και πάω. Μιλάω κιόλας. Με σένα, την ταχύτητα, τις ανηφόρες, τις στροφές. Εσύ προσέχεις; Τα ποδήλατα στο δρόμο; Μιλάς με το ταβάνι, το φεγγάρι, τις σκιές; Πώς είσαι όταν κοιμάσαι; Όταν ερωτεύεσαι; Όταν πονάς;)
-Τι άλλο; Τίποτα… εσύ; Γενικά. Ψάχνω. Καλή τύχη. Στάσου. Έχω τόσα να σου πω ακόμη.
(…………………………………………………………………............................................................
......................................................Μ’ακούς;............................................................................................…………………………………………………………………………………………....................... .)
“…Αυτά. Σου είπα την ιστορία μου, την ιστορία μιας επιδειξιομανούς. Τώρα και συ θέλω να κάνεις κάτι για μένα. Πήγαινέ με στο Σάιπρες Χίλ με τ’ αμάξι μου. Και θ’ ακούσουμε τους πεθαμένους να μιλούν. Στ’ αλήθεια μιλούν. Φλυαρούν μεταξύ τους σαν τα πουλιά εκεί πάνω στο λόφο, μα το μόνο που λένε είναι μια λέξη κι αυτή είναι «ζήσε». Λένε «ζήσε, ζήσε, ζήσε, ζήσε, ζήσε!» Είναι το μόνο που ’μαθαν, είναι η μόνη συμβουλή που μπορούν να δώσουν. Ζήσε… (ανοίγει την πόρτα) Απλή! Πολύ απλή συμβουλή…” **
Τότε ως δια μαγείας η πόρτα πράγματι άνοιξε.
Έκλεισε με δύναμη το βιβλίο, έχωσε τα χυμένα ξανά μες την τσάντα κι ανέβηκε τις σκάλες. Μόνη. Όπως άλλωστε ήταν και τόση ώρα.
**[λόγια της Κάρολ από το θεατρικό έργο του Τέννεση Ουίλλιαμς «Ο Ορφέας στον Άδη», μετάφραση της Μυρσίνης Ιωακείμ]
*[Το έργο της Γιάννας Καλή παρουσιάστηκε στην 15η Μπιενάλε νέων Ευρώπης και Μεσογείου, Θεσσαλονίκη- Ρώμη, 2011]
Πηγή http://www.exostispress.gr/MethysmenoParamythi-432#ixzz2aY7DqusK
(Πρώτη δημοσίευση: 14.6.12)
