504 καθέτως (από κάτω προς τα πάνω)
Μια συνομιλία με τη ζωγραφική του Στράτου Στεριανού
Η ταξινόμηση εικόνων γίνεται με πόδια γυμνά και παγωμένα. Με πρόσωπο διπλοτυπία πάνω σε μια διαδρομή. Χέρι στηρίζει αϋπνία, στόμα θέλει να καπνίσει, αυτί βουίζει, μάτι τρίκυκλο. Τα ζευγάρια τους αγνοούνται. Λέξεις και ήχοι μιας βδομάδας δεμένα πάνω σε τοπία που καλπάζουν και μικραίνουν μακριά. Πλάτη γυρισμένη στον προορισμό. Ώρα γυρισμένη στο περίπου… Οινόη και κάτι… Λειανοκλάδι παρά λίγο… Λάρισα ακριβώς… Κατερίνη και δεν-αντέχω-άλλο… Πλατύ και θέλω-να-πάω-σπίτι-μου.
Δίπλα μου κάθεται διακριτικά ένας αποκαθηλωμένος θυμός. Δεν κάνει τίποτα δεν μ’ ακουμπάει καν. Ούτε ένα σας παρακαλώ το χέρι σας, μαζέψτε λίγο τα πόδια σας, θέλετε μια καραμέλα… τίποτα. Μπροστά μου με κατεβασμένα καθίσματα κοιμούνται δυο φόβοι αγκαλιασμένοι. Παραδίπλα μια ηλικιωμένη φαντασίωση λύνει σταυρόλεξα… 3 καθέτως: το όμορφο χωρίς άκρα. Ακρωτηριασμένη είναι και μια εφημερίδα που σαν σκυτάλη πηγαινοέρχεται πέρα δώθε. Πιο κει μια παρέα επιδέξιων χεριών ανακατεύει μια τράπουλα από στιγμιότυπα: μια ντάμα μπαστούνι διπλωμένη στα δύο να τρώει μέσα από μια σακούλα σκουπιδιών, ένα 7 σπαθί να ‘χει μείνει με το χέρι απλωμένο στη διάβαση, ένας ξεθωριασμένος βαλές να εκλιπαρεί από το υπερπέραν για αναπτήρα, πολλοί άσσοι, μα πάρα πολλοί άσσοι, πιο fool του άσσου δεν γίνεται. Παπά δεν είδα- κάπα όμως πολλά. Κάμποσοι καημοί κυκλοφορούσαν εκεί κάτω.
Τούνελ. Το βαγόνι βιώνει βουβό το σκοτάδι. Ούτε εκπλήσσεται στο φως. Αρκεί να φτάσουμε. Η ταξινόμηση των εικόνων μιας βδομάδας στριμώχνεται και μέσα στο καροτσάκι που στριμώχνεται στο στενό διάδρομο. Νερά, καφέδες, μπισκότα, αναψυκτικά, σάντουιτς, «δεν θα σου κάνω κακό, μια φάντα θέλω να ξεδιψάσω», βενζινόκολες, ένα λουλούδι για την κυρία; μια εικονίτσα; χαρτομάντηλα; εσύ μίξες δεν έχεις; πεινάω λέμε- τι θες να κάνω να σπαρταράω για να με πιστέψεις;
Γυρίζω το κεφάλι στο παράθυρο. Nάτη πάλι η κυρία με το σταυρόλεξο, αντανακλάται πάνω σε ένα βιαστικό δέντρο, ένα εργοστάσιο, κρέμεται πάνω στην κολώνα της ΔΕΗ. Ποιας ΔΕΗ; 2 οριζοντίως: η πρωτεύουσα της χώρας μας (καθ.). ΑΘΗΝΑΙ! ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ, οι άνθρωποι είναι φοβισμένοι και αντηχούν οι ακάλυπτοι από απελπισίες και δικηγόροι ηθοποιοί τενόροι δημόσιοι υπάλληλοι ποιητές κυκλοφορούν στο δρόμο ολότρελοι και βρίζουνε και βγάζουνε τα ρούχα τους παίζοντας τον Άμλετ άνεργο αγανακτισμένο μεθυσμένο και φονιά. Και ΝΑΙ δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και παραστάσεις και συναυλίες και πάρκα και ποδήλατα και είμαι αλλού νυχτωμένη και μοιράζομαι ένα πάγκο για να φάμε άγνωστοι παρέα. Είναι και ταβέρνες Ζορμπάς και μεταχειρισμένο γκρικ σπίριτ σε τιμή ευκαιρίας. Είναι και μυρωδιές από μπαχάρια κι ένα σαπούνι μανόλιας να προσπαθεί να σου αλλάξει τη ζωή. Κι ένα νυχτολούλουδο που τουλάχιστον προσπάθησε.
Τι άλλο μένει, ρωτάω την ηλικιωμένη φαντασίωση στο τζάμι- έχουμε φτάσει Σίνδο πια. 13 καθέτως: ένα μεταφορικό μέσο που δεν πρέπει να απεργήσει, γράμματα 10. ΤΟΜΥΑΛΟΜΑΣ.
Τερματικός σταθμός Θεσσαλονίκη.
Ξεκόλλησα τις ταξινομημένες εικόνες από το άδειο βαγόνι και κατέβηκα.
Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/504-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%AD%CF%84%CF%89%CF%82#ixzz2aRiSyuPw
(Πρώτη δημοσίευση: 13.10.11)
