Σάββατο 27 Ιουνίου 2009


Η υπομονή και το απλατές της μήκος*



Μια συνομιλία με μια φωτογραφία του Λεωνίδα Χαλκίδη

 

Η γραμμή που περνάει από δυο σταθερά σημεία είναι ευθεία.

Τα σταθερά σημεία μπορεί πριν από λίγο να κινούνταν.

Δεν μας ενδιαφέρει.

Ακόμη κι αν έκαναν ακροβατικά ή πάλευαν με τον νόμο της βαρύτητας, της μαμάς και της αγοράς.

Η απόσταση ανάμεσα σε δυο χρονικά σημεία λέγεται και αβάσταχτη.

Πάρε για παράδειγμα αυτό το απόγευμα με ένα επιθυμητό καλύτερο.

Αντέχεις να περιμένεις;

Αν ονομάσεις μάρμαρο τον χρόνο, δοκίμασε να διανύσεις αυτήν την απόσταση ξυπόλυτος.

Τότε θα δεις τα παπούτσια σου να φτάνουνε στον στόχο νωρίτερα.

Εσύ θα καθυστερείς χαζεύοντας τη θέα ή ψάχνοντας άλλα σημεία αναφοράς για να κόψεις δρόμο.

Έχει και το φόντο σημασία.

Άλλος ορίζει την ευθεία του στο χαρτί.

Στη μουσική.

Στο τηλέφωνο.

Εσύ δοκίμασε στο πάρκο.

Ίσως τα δέντρα να σου μάθουν να περιμένεις.

 




* «Γραμμή δε μήκος απλατές»- Ευκλείδης