Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Το ραντεβού


Μια συνομιλία με τη ζωγραφική του Salvador Dali





Την περιμένω μια βδομάδα τώρα.

Μα αφού το υποσχέθηκες.

Έλα, θα περάσουμε ωραία, θα δεις…


Θα κάνουμε Πάσχα στην εξοχή, ή στην πόλη, όπου θες. Θα γίνουμε στασίδι, κατάνυξη, χασμουρητό και παρεκκλήσι. Θα χτυπήσουμε τις καμπάνες, σαν κουασιμόδοι, εσμεράλδες, κασσάνδρες ή παλιόπαιδα της γειτονιάς. Μπορεί να γίνουμε αρνιά, να το σκάσουμε από τη σούβλα, τσουρέκια στο φούρνο, ακόμα και μυρωδιά, να γαργαλήσουμε μύτες, τσέπες, δίαιτες,  απωθημένα. Έλα να γίνουμε νονές απόρων μικρών συναισθημάτων. Να γεμίσουμε σακούλες με δώρα, τραγούδια και λαμπάδες.

Έλα να γίνουμε καλός σκοπός, ή έστω διαφήμιση, σχόλιο, επί σχολίου. Έλα να γίνουμε αβγά στη χούφτα μικρού παιδιού, δοκιμή στα δόντια για το πιο γερό. Ελπίδα νίκης ή ηττημένα τσόφλια στον αυλόγυρο της εκκλησίας.

Ας γίνουμε καιρός… ουρανός μεγαλοβδομαδιάτικος. Συννεφιά και ξαφνική βροχή. Μουντίλα. Ή καθαρότατος ήλιος που «επρομηνούσε της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι». Αυτό να γίνουμε. Τ’ αστέρι. Έλα να πιστέψουμε για λίγο πως «σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη», μη γελάς… έχει κι άλλο… να νιώσουμε πως «από κει κινημένο αργοφυσούσε τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι, που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα».Τ’ ακούς; «Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.»

Έλα να γίνουμε ποίημα του Διονύσιου Σολωμού, έαρ γλυκύ, μνήμη, δάκρυ και λουλούδι. Κερί και φαναράκι. Συνάντηση επιταφίων, βλεμμάτων, καμένων μαλλιών, στερημένων επιθυμιών. Έλα να γίνουμε όρεξη μετά από νηστεία. Εξομολόγηση και κοινωνία. Σώμα και αίμα.

Θα πετάξουμε και στρακαστρούκες, πυροτεχνήματα που θα σχηματίζουν στον ουρανό ευχές. Έλα θα γίνουμε πουλιά και θα το σκάσουμε τρομαγμένα για άλλα μέρη. Μπορεί να κάνουμε και το πρώτο μας μπάνιο στη θάλασσα, να παγώσει το είναι το πρέπει το θα δείξει, να ξεμακρύνουμε ως τη γραμμή του ορίζοντα. Αν δε θες αλμύρες και άμμους δεν πειράζει, βουτάμε λυσσασμένες και μέσα στα ποτήρια μας. Πάμε να ξενυχτήσουμε μέχρι το πρωί, ξυπόλυτες κι ευτυχισμένες. Να τραγουδάμε παράφορα, παράφωνα και μεθυσμένα στην άδεια κοιμισμένη πόλη «…τον Μάη τον πιον όμορφο καιρό για δυο, που όλο το λεν μανά ‘μ, το λεν’, το λένε τα πουλιά, τους νιους τρελαίνει η άνοιξη η γλυκιά…»


Έλα να γίνουμε κείμενο, της είπα στο τέλος απηυδισμένη. Το υποσχέθηκες. Λέξη ουσίας, σταλαγματιά μιας πένας ακριβής, τρεμάμενα δάχτυλα πάνω από τα πλήκτρα.

Την περιμένω μια βδομάδα τώρα. Μα η έμπνευση… δεν είναι ποτέ συνεπής στα ραντεβού της.


Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-to-rantebou-462#ixzz2ao42FOPo

                                                                                                             (Πρώτη Δημοσίευση: 2.5.13)