Ανάσα, η Άνασσα…

Μια συνομιλία με τη ζωγραφική της Ιωάννας Καφίδα

Τη συνάντησε στο μπαρ. Κοινή φίλη τα κανόνισε όλα. Κι αφού διαφήμισε όσο μπορούσε καλύτερα τον έναν στον άλλον, διακριτικά έμεινε στην απ’ έξω και τους άφησε να τα πούνε. Εκείνη δεν τρελάθηκε. Ούτε αυτός… αλλά όφειλε να ρωτήσει:

 

«Γεια. Πώς είπαμε ότι σε λένε; Από πού βγαίνει; Γιαγιά ή άσχετο; Με τι ασχολείσαι; Αυτό ήθελες; Τι μουσική ακούς; Συναυλίες πας; Πού βγαίνεις; Αγαπημένο μπαρ; Χρώμα; Σινεμά; Ταινίες; Κιούμπρικ; Τρίερ; Καουρισμάκι; Τζάρμους; Χάνεκε; Βιβλία; Διαβάζεις; Φιλοσοφία; Ποίηση; Θέατρο; Βλέπεις; Τηλεόραση; Θες ακόμη ένα ποτό; Πίνεις πολύ; Εκδρομές πας; Βουνό ή θάλασσα; Ταξίδια; Ποια είναι η αγαπημένη σου πόλη; Αγαπημένο σου μέσο; Οδηγείς; Μένεις μόνη; Οι γονείς σου ζουν; Αδέρφια; Πόσα; Σχέση έχεις; Είχες; Πόσες; Θέλεις να παντρευτείς; Παιδιά θες να κάνεις; Δεν έχει πολλή ζέστη εδώ μέσα; Φυσικά είναι τα μαλλιά σου; Πώς τα πας με την τεχνολογία; Γυμνάζεσαι; Ποιο είναι τ’ αγαπημένο σου φαγητό; Μαγειρεύεις; Σιδερώνεις; Ναρκωτικά; Σεξουαλικές παρεκτροπές;»

Άφησε το ποτό της μισό. «Δεν είναι πολύ καλό παιδί;» ρώτησε η φίλη. «Δεν το φανταζόμουν» απάντησε αυτή. Χαμογέλασε, χάρηκε πολύ, πρέπει να ξυπνήσει νωρίς, θα τα πούνε, φιλί.

Στο δρόμο για το σπίτι ξεκίνησαν τα συμπτώματα: Ζάλη, ταχυκαρδία, κρύος ιδρώτας, τρόμος, ξηροστομία, τάσεις λιποθυμίας, ρίγος, αίσθημα πνιγμού, δύσπνοια, πόνος στο στήθος, τρέμουλο, ναυτία, μουδιάσματα στα χέρια και κράμπες. Βρήκε ένα σκαλάκι, κάθισε κι άρχισε να ψελλίζει:

«Με λένε Ευτυχία Πανικοπούλου. Γεννήθηκα …Μεγάλωσα… Πήγα… στο τάδε δημοτικό, στο τάδε γυμνάσιο, στο τάδε πανεπιστήμιο. Σπούδασα. Δούλεψα. Αγάπησα. Αγαπημένο μου φαγητό μελιτζάνες με κρέας. Τραγούδι το «WildistheWind». Βιβλίο η «Αναφορά στο Γκρέκο». Ταινία «Οδύσσεια του Διαστήματος». Παράσταση «Το Στρίψιμο της Βίδας». Προτιμώ θάλασσα αντί για βουνό. Δεν οδηγώ. Πέρασα ανεμοβλογιά στα 3 μου. Δεν έχω σκυλιά γατιά παιδιά. Είμαι αλλεργική στο ροδάκινο. Δεν τρώω κουκιά, ούτε ασπιρίνη. Μισώ τη ναφθαλίνη και τα τάλιρα στο κούτελο. Αγαπώ τη βροχή, το φεγγάρι, τους ύμνους της Μεγάλης Παρασκευής. Αυτό πέρασε. Αυτό που μου συμβαίνει γιατί δεν περνάει;

»Με λένε Ευτυχία. Ανάσα. Το γένος Ηρεμίου. Ανάσα. Μπροστά μου έχω θάλασσα. Ανάσα. Είμαι βρεγμένη. Ανάσα. Και φυσάει. Ανάσα. Να θυμηθώ…ανάσα…να αποφεύγω…ανάσα…τους κλειστούς χώρους…ανάσα…τα κλειστά ρούχα…ανάσα….τα κλειστά μυαλά. Ανάσα.»

Η Ευτυχία μπορεί να λέγεται και Σταρχιδοπούλου, δεν είμαι σίγουρη. Έτσι, βγαίνοντας από το μπαρ μπορεί απλώς να έβαλε τα γέλια και να γύρισε κεφάτη σπίτι. Πίσω έμεινε ο Πανικός. Που δεν είναι απαραίτητα μεταδοτικός. Προκαλείται όμως κι από απελπισία κι από ανάγκη για παρέα. Για να ξεφύγεις επιτέλους , έστω και ομοιοπαθητικά, από αυτόν, τον ίδιο, τον πανικό, που σε πιάνει, όταν δεν έχεις, από πού αλλού, να πιαστείς…

Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-anasa-i-anassa--mia-sinomilia-me-ti-zografiki-tis-ioannas-kafida-463#ixzz2ao99ZdSz

                                                                                                             (Πρώτη Δημοσίευση: 16.5.13)