Η ιπτάμενη κουρελού

Μια συνομιλία με τη ζωγραφική της Karen Hollingsworth

Αίθουσα ξένη και μεγάλη. Βρίσκομαι στο κατώφλι της. Φοράω κοστούμι, κρατώ χαρτοφύλακα. Το δουλειά έχω εγώ εδώ; Μια κουρελού στο κέντρο, πάνω της ένα τραπέζι, γύρω γύρω παράθυρα κλειστά, δυο ηχεία και πολλά καθίσματα. Διαφορετικών ειδών και μεγεθών. Από ξαπλώστρα παραλίας μέχρι μικροσκοπικό υποπόδιο. Ξύλινη καρέκλα καφενείου, ανατομική γραφείου, άβολη πλαστική, ζεστή κουνιστή, μια πολυθρόνα σκηνοθέτη, πουφ, μια άλλη ιδανική για τηλεόραση, ένα παγκάκι, μια θέση κινηματογράφου, μέχρι και σκαμνάκι του πιάνου, σκαμπό μπαρ ή εκείνα τα πάνινα τα μικροσκοπικά που κουβαλάνε οι κυρίες στην εκκλησία.

 

 

«Καλωσορίσατε στο όνειρό σας»… ακούστηκε μια φωνή. «Παρακαλείσθε να πάρετε τη θέση που σας αξίζει».

 

 

Ήμασταν πολλά περισσότερα κοστούμια απ’ ό,τι καθίσματα. Θα γίνει σφαγή… σκέφτηκα. Άρχισα γρήγορα γρήγορα να παρατηρώ και να υπολογίζω. Το ύψος και το βάθος του ονείρου. Τι συμβολίζει το κάθε κάθισμα, τι συμβολίζω εγώ μέσα του; Τι να διαλέξω;

 

Οι πρώτες θέσεις άρχισαν ήδη να καταλαμβάνονται. Πάει η ξαπλώστρα, πάει και εκείνη του γραφείου η μεγαλύτερη. Πάει κι η πολυθρόνα, αφού κάποιος βυθίστηκε κιόλας μέσα της, μα δεν πρόλαβε ούτε τα χέρια να απλώσει αφού τα μπράτσα είχαν ήθη καταληφθεί από τρεις άλλους. Ένας τέταρτος σκαρφάλωσε στην πλάτη της και κυρίαρχος μας κοιτούσε σαν αμήχανα μυρμήγκια. Ένας ανέβηκε στο τραπέζι και βρέθηκε ακόμη πιο ψηλά. Ένας άλλος καπάκωσε δυο καρέκλες κι ένα πουφ και τρεμάμενος βρέθηκε πιο πάνω από όλους. Το σκαμνάκι του πιάνου χάθηκε μέσα στις άχαρες πυραμίδες. Μια παρέα την έπεσε στον παγκάκι. Βγήκαν μπύρες από τους χαρτοφύλακες. Άνοιγαν ρυθμικά, σαν πυροβολισμοί. Ένα ζευγάρι βολεύτηκε αντικριστά σε μία μικρή. Μετά μάλωσαν. Άλλαξαν παρτενέρ. Κάποιοι καθισμένοι μετάνιωναν κι αναπροσάρμοζαν τη θέση τους. Πιο δεξιά πιο αριστερά, πιο κοντά πιο μακριά από τους άλλους. Όλοι όμως στόχευαν ψηλά. Όταν τα κεφάλια χτύπησαν ταβάνι, κάποιος έκανε την αρχή και χαμήλωσε. Πάντα αυτός που κάνει τη διαφορά έχει την εξουσία. Σαν ντόμινο τον ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Όταν έφτασαν στο πάτωμα και δεν πήγαινε άλλο, άρχισαν να σκάβουν. Καινούρια καθίσματα- τάφους. Ή απλώς έκαναν μια αλλόκοτη δέηση σε χθόνιους θεούς.

 

Έμεινα δειλή στο κατώφλι να παρατηρώ… Τις αρχιτεκτονικές μάχες, τα μαλλιοτραβήγματα, τα σχισμένα κουστούμια, τις τσαλακωμένες προτεραιότητες. Μια αδέσποτη βρήκε και το ηχείο, που κολλημένο επαναλάμβανε σαδιστικά «…σας αξίζει…σας αξίζει…σας αξίζει…». Κατά τ’ άλλα σούστες, καρεκλοπόδαρα, καπνοί. Πολλοί εξαντλημένοι, αρκετοί τραυματίες, μερικοί νεκροί… ακόμη και οι άπραγοι σωριαστήκαμε γυμνά κουρέλια πάνω στην κουρελού.

 

Ξύπνησα απότομα. Στο κρεβάτι πλάι μου χουζούρευε ο Οκτώβρης. Άλλαξε όνειρο… νομίζω πως μου είπε. Και γρήγορα.

*Το Μεθυσμένο Παραμύθι, ραδιοφωνικά, κάθε Παρασκευή 6-8μμ στο  www.clipartradio.gr 


                                                                                                       (Πρώτη δημοσίευση: 3.10.2013)
Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-i-iptameni-kourelou-470#ixzz2gpDWPvDm