«Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα…»
Μια συνομιλία με μια παράσταση* & με τη ζωγραφική του Δημήτρη Φράγκου**
Να πας… να πας οπωσδήποτε. Δεχόμουν αντίστοιχα μηνύματα εδώ και καιρό. Από
τελείως διαφορετικούς μεταξύ τους πομπούς. Αν τα καταφέρω... ψέλλιζα κι εγώ,
γνωρίζοντας πόσο απρόβλεπτο μπορεί να είναι ένα βράδυ, εκεί γύρω στις 9, που
συνήθως μπαλατζάρεις ανάμεσα στο να αδράξεις τη νύχτα ή να την αφήσεις να
προσπεράσει. Κι ενώ θα ήθελες πολύ να έχεις πάει… μια αδιαθεσία, μια μελαγχολία,
μια ευτυχία, μια τεμπελιά σου κλείνουν πεισματικά το δρόμο.
Τα κατάφερα όμως, χωρίς καν μάχες, ούτε ένα γδάρσιμο του νου. Πήγα. Σε μια
Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών, γεμάτη κόσμο. Πόση Θεσσαλονίκη χωράει σ’ ένα
βουκολικό δραματικό ειδύλλιο; Τόση όση χρειάζεται για να νιώσεις επιτέλους
περήφανος για την πληγωμένη λαχτάρα, παιδεία κι ευαισθησία της.
Κούρνιασα σε μια γωνιά και βιαζόμουν να ξεκινήσει. Άντε πάρτε με μαζί σας
στους λόγγους, τα βουνά και τις χαράδρες. Μάθε τε μου να αγαπώ, να λιώνω, να
πεθαίνω, να πενθώ, να χύνομαι αίμα ζεστό στα χέρια του, στο χώμα, στα χόρτα,
στις πέτρες. Θυμίστε μου το υλικό απ’ το οποίο είμαι φτιαγμένη.
Εκείνος βγήκε. Εκείνη τον κοίταξε. Τον βοήθησε να βγάλει το πανωφόρι του.
Πλησίασε τα χείλη της. Φιλήθηκαν. Για αρκετή ώρα. Κι εμείς κοιτάζαμε αμήχανοι κι
αποσβολωμένοι την αλήθεια. "Εκείνος την ήθελε/ εκείνη τον ήθελε πολύ/ στο τέλος
πέθαναν κι οι δυο/ ωραίο έργο" ...Ναι αυτό είναι ένα ωραίο έργο. Ναι αυτό είναι
θέατρο. Αυτό είναι ποιώ ήθος. Αυτό είναι γενναιοδωρία να μοιραστώ αυτό που
κατάλαβα. Αυτό είναι ένα βαθύ συναίσθημα έτοιμο μπροστά σου. Κάντο δικό σου.
Βούτηξε κι ακολούθα το. Εκείνοι έπαιζαν, ένιωθαν, γελούσαν, σκαρφάλωναν,
φώναζαν, αγαπούσαν, μετάνιωναν, τραγουδούσαν, σφούγγιζαν δάκρυα, έτρεμαν κι
εμείς ηδονοβλεπτικά κι αχόρταγα κοιτούσαμε την αλήθεια, το υλικό από το οποίο
είμαστε φτιαγμένοι. Υλικό ονείρων. Υλικό αναπνοών. Υλικό για να συνεχίσεις. Σαν
άνθρωπος, σαν θεατής, σαν πρωταγωνιστής, σαν καλλιτέχνης… της ίδιας της
ζωής.
Απομνημονεύαμε τα λόγια και για μέρες μετά τα διαδίδαμε συνωμοτικά και
παραληρηματικά και σ’ άλλους: «...είναι η αγάπη φονικό που ζωντανό σ' αφήνει...
είναι η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις, μα απ’ τη γη τα πόδια σου δεν
λεν να ξεκολλήσουν... αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σου ανοίγει... αγάπη
είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα...».
Καβάλησα τη μοναξιά μου και γύρισα σπίτι. Αγκάλιασα τις προδομένες
αδιαθεσίες, μελαγχολίες, ευτυχίες, τεμπελιές που μουτρωμένες με περίμεναν.
Σκαρφάλωσα πάνω τους. Πλησίασα τα χείλη μου στη νύχτα και τη φίλησα. Σ’
ευχαριστώ που δεν μ’ άφησες να σε προσπεράσω.
*Γκόλφω του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, από το Εθνικό Θέατρο
**Ατομική έκθεση του Δημήτρη Φράγκου στη γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου, ως τις 26 Οκτωβρίου
(Πρώτη Δημοσίευση 16.10.13)
Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-agapi-einai-i-monaxia-pou-prepei-ston-kathena-472#.Ul_rXsSMKQw.facebook#ixzz2iNmGjZIh
