Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Τα κρυφά κρυμμένα μου




Μια συνομιλία με τη ζωγραφική της Ιωάννας Σπανάκη



Έκανα τα πάντα άνω κάτω. Έψαξα και βρήκα πως…

Κρύβω μέσα μου ένα χάος. Κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με το λευκό χαρτί.
Κρύβω μέσα μου μια ντροπή, μια αμηχανία, έναν φόβο.
Κρύβω και χαρές. Και παραμύθια:
Κάθε φορά που μ’ ενοχλεί το στρώμα μου ή ο καθρέφτης. Κάθε φορά που φυτεύω ένα φασόλι και γίνεται σκάλα για τον ουρανό. Κάθε φορά που αφήνω πίσω πετραδάκια για να βρω το δρόμο της επιστροφής. Κάθε φορά που περνάω δοκιμασίες και βγαίνω λαβωμένη. Βγαίνω όμως.

Σπάνια κρύβω μέσα μου και μια νοικοκυρά. Ένα μεγαλοστέλεχος εταιρίας, έναν βολεμένο υπάλληλο, έναν εργατικό άνεργο, έναν πλούσιο τεμπέλη, μια ζητιάνα στο δρόμο, ένα όνειρο ανειλημμένο. Κρύβω μέσα μου ένα σκυλί που θέλει κόκαλα και χάδια, που ουρλιάζει τις νύχτες ή λουφάζει στον κίνδυνο. Κρύβω μέσα μου κάποιον που ετοιμάζεται να φουντάρει από τον πέμπτο. Ή εκείνον που θα τον μεταπείσει.

Κρύβω μέσα μου κι ένα θεό. Δεν έχει τα μάτια του Ιησού του Τζεφιρέλι, ούτε την κοιλιά του Βούδα, τα φτερωτά πατούμενα του Ερμή, τα 4 χέρια του Βισνού. Φανερώνεται κάθε φορά που ερωτεύομαι, ονειρεύομαι, μεθάω και αγαπάω. Ποτέ όμως όταν τιμωρώ.

Κρύβω μέσα μου κι έναν διάολο. Κάθε φορά που σωπαίνω μπροστά στο παράλογο. Κάθε φορά που μιλάω και λέω πάντα το σωστό. Κάθε φορά που τραγουδάω στο δρόμο αργά το βράδυ δυνατά την δημοκρατία μου. Κάθε φορά που βγαίνω στο μπαλκόνι και σιχτιρίζω γιατί δεν μ’ αφήνουν να κοιμηθώ. Κάθε φορά που ξεχνάω ότι υπήρξα κάποτε και η άλλη πλευρά. Κάθε φορά που δεν θέλω να μ’ αγγίζουν. Κάθε φορά που αρνούμαι να βοηθήσω ή να μοιραστώ. Κάθε φορά που αρνούμαι το διαφορετικό. Που το αποφεύγω… σαν λιβάνι. Κάθε φορά που σκοτώνω τη ζωή μου με μικρότητες. Κάθε φορά που χρησιμοποιώ τη λέξη σκοτώνω: όταν σκοτώνω μια ιδέα, όταν σκοτώνω ένα όνειρο, μια ανθρωπιά, μια κλήση, μία σχέση, όταν σκοτώνω την ώρα μου, σκοτώνομαι με έναν φίλο μου ή σκοτώνομαι στο φαΐ, στα ψώνια, ακόμη και στη δουλειά.

Ως εκεί όμως. Οι φόνοι εντός μου είναι αρκετοί.
Όσο κι αν έψαξα κρυμμένο φασίστα δεν βρήκα. Δεν βρήκα την αρρώστια να θέλω να εξαλείψω ό, τι δεν μου ταιριάζει. Ό,τι δεν κουμπώνει με τους κρυφούς ή φανερούς εαυτούς μου. Δε βρήκα άρια καταγωγή ούτε ανωμαλία συνείδησης ταπεινότητας κι ανθρωπιάς.

Έβαλα σε σειρά τα εύρετρα, τα μέτρησα, τα ζύγισα, τα ζωγράφισα, τα άκουσα μες το χάος να μου τραγουδούν, σιγά στην αρχή κι έπειτα όλα μαζί σαν φως, σαν κοινή ανάσα, σαν κοινό σύνθημα σε πορεία: «…μείζων δὲ τούτων ἡγάπη». Αυτή δεν κρύβεται. Μόνο δείχνει τον δρόμο.
Ακολούθα την…




                                                                                                     (Πρώτη δημοσίευση 26.09.21013)

Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-ta-krifa-krimmena-mou-469#ixzz2g4WxNft6