Η
ντουλάπα της Χάιντι
Μια
συνομιλία με τη ζωγραφική της Μαρίας Παπατζέλου
Ένα
φθινοπωρινό βράδυ, πριν από 27 χρόνια στην Καλαμάτα, δυο κοριτσάκια ζήτησαν από
τους γονείς τους να τις αφήσουν να παίξουν τη Χάιντι. Τι σημαίνει αυτό; Να
αδειάσουν την ντουλάπα και να φορέσουν όλα τα ρούχα τους, το ένα πάνω από τ’
άλλο. (Η Χάιντι όταν ανέβηκε στις Άλπεις για να γνωρίσει και να μείνει στον
παππού…είχε κάνει ακριβώς το ίδιο. Είχε βάλει όλα της τα ρούχα για να μην τα
κουβαλάει. Στη συνέχεια ζεστάθηκε τόσο πολύ που τα έβγαζε ένα ένα και τα
πετούσε στα βουνά προκαλώντας την οργή της θείας της που ακολουθούσε, συμμάζευε
και σιχτίριζε- όσο της επέτρεπε η λογοκρισία των κινουμένων σχεδίων εκείνης της
εποχής).
Εκείνο
το βράδυ λοιπόν, οι γονείς επέτρεψαν αυτό το αλλόκοτο παιχνίδι και οι μικρές
έπιασαν αμέσως δουλειά. Και να τα 7 βρακιά, τα 5 φανελάκια, τα 3 σορτσάκια, οι
4 φόρμες, τα 2,5 φουστανάκια και τα 17 γέλια που συνόδευαν το βάλε-στριμώξου-χώρεσε.
Ή ώρα ήταν 8:15μ.μ… Πολλά παιδάκια αντίστοιχης ηλικίας και διαστάσεων είχαν ήδη
πέσει για ύπνο. 8:21 έγινε ο σεισμός.
…………………………………………………………………………………………………………………………………
Μετά
από λίγο στον χώρο συγκέντρωσης των σεισμόπληκτων, τα περισσότερα παιδιά,
αρπαγμένα μες στον πανικό κατευθείαν από το όνειρο, δεν φορούσαν παρά εσώρουχα
ή στην καλύτερη περίπτωση νυχτικά και πιτζάμες. Αντιθέτως οι δυο Χάιντες
φορούσαν όλη τους την ντουλάπα. Έτσι άλλαξαν το ρου του παραμυθιού, κι αντί να
σκορπίσουν στα βουνά από μπάζα και στα γκρεμισμένα σπίτια τα ρουχαλάκια τους,
τα πρόσφεραν στα γνωστά άγνωστα γειτονάκια που δεν είχαν.
Άκουσα
αυτήν την ιστορία πριν λίγες μέρες, σαν απάντηση στο σχόλιο: «Καλά πόσα ρούχα
φοράς…ίδιος Χάιντι». Σε μια αμήχανη εποχή, που δεν ξέρεις πώς να φερθείς, πώς
να πλησιάσεις, πώς να κάνεις χιούμορ, τι να φορέσεις, τι να μαζέψεις, τι να
δώσεις και τι να πετάξεις… βρίσκεται μπροστά σου η γενναιοδωρία μιας ιστορίας
που σε φορτίζει γλύκα και ευθύνη. Πάντα μπροστά στο ανυπέρβλητο, ερχόμαστε
αναγκαστικά κοντά. Μιλάμε, ρωτάμε, δίνουμε. Ακόμα κι αν κάποιο αλλόκοτο τυχαίο
γεγονός μας έχει δώσει την ευκαιρία να έχουμε κατιτίς παραπάνω.
Αναποδογυρίζω
τη βδομάδα μου… Ψάχνω να βρω αν κάποιο, έστω τυχαίο, γεγονός μ’ έντυσε με
ωραίες εικόνες, μ’ όμορφες σκέψεις, με μουσικές εξαίσιες, με φωνές… αν έτυχα
και πέτυχα ουράνιο τόξο μετά τη βροχή, αν το μοιράστηκα με τους βρεγμένους. Αν
ντύθηκα με έρωτα, αγάπη και φιλιά… αν ανακάλυψα έστω για μια ακριβή στιγμή…
θεραπεία για την αρρώστια. Όχι για να κρατήσω ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους,
αλλά για να κάνω την αγάπη φασαρία… μήπως ακούσουν κι άλλοι.
Θες
να παίξουμε Χάιντι; Να ντυθούμε εφτά περίσσιες ευτυχίες… για να μην τις
κουβαλάμε. Να ‘χουμε τα χέρια ελεύθερα, να μπορούν να φτιάξουν, να χαϊδέψουν,
να δώσουν… ν’ ανέβουν το βουνό ελεύθερα.
(Πρώτη Δημοσίευση: 10.10.2013)
Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-i-ntoulapa-tis-xainti-471#ixzz2hS2mBltK
