Αναγκαστική Εκτέλεση*
Μια
συνομιλία με τη ζωγραφική της Κατερίνας Κανελλάκου
«Ἔλα νὰ παίξουμε...Ο βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε ποτὲ δικός μου
Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω! Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα».
Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω! Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα».
Αντί για όπλο, κουβαλώ μια σακούλα με ψώνια και τραβάω μπρος σκυφτή δίχως καν όνειρα. Έρμαιο του χεριού που θα αποφασίσει να με ξεκουνήσει, να με θυσιάσει ένδοξα στο βωμό της παρτίδας ή να με φτάσει ως την άκρη κι αναγκαστικά με κάνει βασίλισσα. Για να πει μετά από λίγο…
«Ἔλα νὰ παίξουμε... Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη. Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη…»
Γυρίζω πίσω μου, πάνω το κεφάλι μου κι αναρωτιέμαι…ποια είναι αυτή η φωνή που δίνει ρυθμό στο βήμα μου κι αποφασίζει για την τύχη μου;
Έφτασα κιόλας στο σπίτι. Στο γραμματοκιβώτιο με περιμένουν λογαριασμοί. Αναγκαστικά, σκίζω προσεχτικά τους φακέλους και την ώρα που διαβάζω τις οφειλές μου, η φωνή ακόμη τραγουδάει
«Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου. Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους μου. Ἔχουν πεθάνει ἀπὸ καιρὸ πρὶν ἀπὸ μένα… Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω… ὅλα, ὅλα…»
Σκαρφαλώνω στον πύργο μου, ανάβω το φως, μα φως αναγκαστικά δεν έχει. Διακοπή, δηλώνει η ΔΕΗ. Στο σπίτι αναγκαστικά βασιλεύει σκοτάδι και σιωπή. Ούτε ταινίες, ούτε δελτία, ούτε διαφημίσεις. Ανάβω ένα κερί κι αναγκαστικά περιμένω. Κι η φωνή γύρω μου, πίσω μου έξω μου πάνω μου μέσα μου, ξαφνικά κι αναγκαστικά ταυτίζεται με τη δική μου.
«Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις…Ἔλα νὰ παίξουμε...»
Έλα να παίξουμε. Το 1965, μια διακοπή ρεύματος είχε βυθίσει τη Νέα Υόρκη για μέρες στο σκοτάδι. 9 μήνες μετά, ήρθαν στον κόσμο πολλά παιδιά. Αναγκαστικά. Τι άλλο να κάνεις μέσα σ’ ένα σπίτι χωρίς ρεύμα; Αναγκαστικά ενεργοποιείς το δικό σου. Κοιτάω το κερί και περιμένω. Σήμερα οι πιο ωραίες ταινίες παίζονται στο ταβάνι, κι οι πιο ωραίες μουσικές στο κεφάλι μου. Ειδήσεις δεν υπάρχουν κι όσο για τα ποιήματα, αυτά τα σκαρώνουν οι σκιές στον τοίχο ή εκείνος ο τρελός που μου ‘μεινε αναγκαστικά από κείνη την παρτίδα, εκείνη τη σκοτεινή ασπρόμαυρη πατρίδα.
*Πριν αρκετά χρόνια, ένα στυγερό έγκλημα είχε ταράξει την κοινή γνώμη. Το είχε διαπράξει ένας φοιτητής της Νομικής. Οι κάμερες διέρρηξαν την ως τότε ανύποπτη ζωή του και κοινώνησαν το φιλοθεάμον κοινό του δελτίου ειδήσεων με εικόνες από το δωμάτιο του. Τα πλάνα είχαν επενδυθεί με την κατάλληλη μουσική θρίλερ. Πάνω στο γραφείο του, δέσποζε ένα βιβλίο, η κάμερα κάνει κοντινό στο εξώφυλλο και παγώνει πάνω στον τίτλο: ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ. Το φιλοθεάμον κοινό κοιτάει και κουνάει σοκαρισμένο το κεφάλι. Πού να φανταστεί ότι «Αναγκαστική εκτέλεση είναι η μορφή έννομης προστασίας, με την οποία ο οφειλέτης εξαναγκάζεται από τα αρμόδια κρατικά όργανα σε ικανοποίηση της υποχρέωσης που έχει απέναντι στο δανειστή του». Τι σημασία έχει άλλωστε; Αφού ταιριάζει τόσο πολύ αυτή η φράση με το υπόλοιπο θρίλερ. Ο παρουσιαστής του δελτίου αλλάζει πρόσωπο και αναγκαστικά περνάει στην επόμενη είδηση. Μετά ακολουθούν διαφημίσεις.
Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-anagkastiki-ektelesi-457#ixzz2anqhsDkj
(Πρώτη Δημοσίευση: 28.3.13)
