Χάθηκε- Βρέθηκε
Μια συνομιλία με τη
ζωγραφική του Σώτου Ζαχαριάδη
Από το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο.
-Την κυρία Έφη Κέφη παρακαλώ…
-Λάθος κάνετε.
-Τότε μήπως είναι εύκαιρη η κυρία Κεφοπούλου;
-Ούτε.
-Μήπως ο κύριος Κεφίδης, Κεφιάδης, Κεφής, Κεφάς, Κεφίου, Κεφάκης, Κεφιάν, Κέφογλου, Κεφιανός, Κεφιλέλλης;
-Ούτε.
-Κανένας Μαστροκεφής, Παπακεφής, Χατζηκεφής;
-Μπααα.
-Να μην τολμήσω να ρωτήσω για τον εξοχότατο κύριο Πολυκέφατο;
-Να μην.
-Ούτε καν για τον κύριο Μισοκέφ;
-Τι να σας πω… μόνο ένας Αϊστοδιαολόπουλος μένει εδώ… αν σας κάνει.
Κάπως έτσι, πάντως, λένε πως γεννήθηκε η ακεφιά. Μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης από το πηγαινέλα των γραμμάτων. Καμιά φορά, ειδικά την άνοιξη, λόγω αλλεργίας ή ξαφνικής αλεγρίας, τα άλφα φταρνίζονται και ξεφυσούν τη σκόνη μακριά. Ο τόνος έκπληκτος επιστρέφει στη θέση του και από ψηλά παρατηρεί: τα αγαπημένα του άλφα να κείτονται ξεφούσκωτα στο χώμα κι ένα αμήχανα παράλογο κέφι να ξαναξυπνά. Όχι για πολύ. Με τον πρώτο μας στεναγμό όλα θα έχουν επανέλθει στη θέση τους. Τα φουσκωμένα στερητικά, οι σκιεροί τόνοι κι οι παράτονες διαθέσεις.
Λένε, επίσης, πως κάποτε ένας παλιάτσος έπεσε θύμα ληστείας. Διέρρηξαν την ψυχή του και του έκλεψαν ό,τι οικονομίες κεφιού είχε καταφέρει να μαζέψει για να επενδύσει στη δουλειά του. Στη δήλωση που έκανε στην αστυνομία κατηγόρησε ως βασικό ένοχο την κοινωνία. Γέλασαν όλοι. Κι έτσι κατάλαβαν πως έλεγε ψέματα. Χρειάζονται πολλά αποθέματα κεφιού για να τολμάς να αστειευτείς έστω και με την ακεφιά σου. Τον έκλεισαν μέσα για εξαπάτηση της Αρχής. Ποιας αρχής; Α ναι εκείνης με το τηλέφωνο.
Σχηματίζω ένα νούμερο στην τύχη.
-Ιμπρος… μου λέει μια γιαγιά.
-Πες μου θεια, είσαι καλά;
-Δόξα τω θιώ πιδίμ, καλά είμι.
-Τι παίρνεις;
-Γκρινιαστόπ πιδίμ, προυί βραδ.
-Μόνο;
-Όι… θα πω κι ντι μπροσευχήμ:
«Θεεμ ηβλόγησ’… όση μ’ απόμειν’ βρώση, πόση…
Φτιάξι και του κέφιμ, να τους εξοντώσει…»
Αμήν.
[…στην Κυρία Ελευθερία και στην πρώτη πασχαλίτσα που συνάντησα…]
-Την κυρία Έφη Κέφη παρακαλώ…
-Λάθος κάνετε.
-Τότε μήπως είναι εύκαιρη η κυρία Κεφοπούλου;
-Ούτε.
-Μήπως ο κύριος Κεφίδης, Κεφιάδης, Κεφής, Κεφάς, Κεφίου, Κεφάκης, Κεφιάν, Κέφογλου, Κεφιανός, Κεφιλέλλης;
-Ούτε.
-Κανένας Μαστροκεφής, Παπακεφής, Χατζηκεφής;
-Μπααα.
-Να μην τολμήσω να ρωτήσω για τον εξοχότατο κύριο Πολυκέφατο;
-Να μην.
-Ούτε καν για τον κύριο Μισοκέφ;
-Τι να σας πω… μόνο ένας Αϊστοδιαολόπουλος μένει εδώ… αν σας κάνει.
Κι όμως λένε πως το κέφι προϋπήρχε. Έπειτα, δυο παχουλά άλφα κατρακύλησαν από τον λόφο των στερήσεων. Το ένα πρόλαβε και φρέναρε πριν το κάπα, το άλλο εκσφενδονίστηκε στο τέλος. Πάνω στη μετακόμιση, το άλφα, κρατήθηκε απελπισμένο από τον τόνο, που θέλοντας και μη, εγκαταστάθηκε πλέον πάνω του. Όχι, καλύτερα έτσι… παραδέχεται ο τόνος ο πολύξερος και πολυταξιδεμένος. Είναι κάπως αγενές να κατοικείς πάνω από ένα έψιλον. Έ;! Λέω, σε κάνει κάπως αδαή, αφηρημένο, βαρήκοο. Ενώ η νέα γειτονιά του άλφα αποπνέει τον αέρα μιας απόλαυσης, μιας ανακούφισης, ενός θαυμασμού. Έστω ενός παράξενου τινάγματος. Ά!
Κάπως έτσι, πάντως, λένε πως γεννήθηκε η ακεφιά. Μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης από το πηγαινέλα των γραμμάτων. Καμιά φορά, ειδικά την άνοιξη, λόγω αλλεργίας ή ξαφνικής αλεγρίας, τα άλφα φταρνίζονται και ξεφυσούν τη σκόνη μακριά. Ο τόνος έκπληκτος επιστρέφει στη θέση του και από ψηλά παρατηρεί: τα αγαπημένα του άλφα να κείτονται ξεφούσκωτα στο χώμα κι ένα αμήχανα παράλογο κέφι να ξαναξυπνά. Όχι για πολύ. Με τον πρώτο μας στεναγμό όλα θα έχουν επανέλθει στη θέση τους. Τα φουσκωμένα στερητικά, οι σκιεροί τόνοι κι οι παράτονες διαθέσεις.
Λένε, επίσης, πως κάποτε ένας παλιάτσος έπεσε θύμα ληστείας. Διέρρηξαν την ψυχή του και του έκλεψαν ό,τι οικονομίες κεφιού είχε καταφέρει να μαζέψει για να επενδύσει στη δουλειά του. Στη δήλωση που έκανε στην αστυνομία κατηγόρησε ως βασικό ένοχο την κοινωνία. Γέλασαν όλοι. Κι έτσι κατάλαβαν πως έλεγε ψέματα. Χρειάζονται πολλά αποθέματα κεφιού για να τολμάς να αστειευτείς έστω και με την ακεφιά σου. Τον έκλεισαν μέσα για εξαπάτηση της Αρχής. Ποιας αρχής; Α ναι εκείνης με το τηλέφωνο.
Σχηματίζω ένα νούμερο στην τύχη.
-Ιμπρος… μου λέει μια γιαγιά.
-Πες μου θεια, είσαι καλά;
-Δόξα τω θιώ πιδίμ, καλά είμι.
-Τι παίρνεις;
-Γκρινιαστόπ πιδίμ, προυί βραδ.
-Μόνο;
-Όι… θα πω κι ντι μπροσευχήμ:
«Θεεμ ηβλόγησ’… όση μ’ απόμειν’ βρώση, πόση…
Φτιάξι και του κέφιμ, να τους εξοντώσει…»
Αμήν.
[…στην Κυρία Ελευθερία και στην πρώτη πασχαλίτσα που συνάντησα…]
Πηγή http://www.exostispress.gr/MethysmenoParamythi-418#ixzz2aU09J0kZ
(Πρώτη δημοσίευση: 1.3.12)
