Ράδιο γανωτής, λούστρος και ντελάλης
Μια συνομιλία με τη ζωγραφική του Στράτου Στεριανού
Στο τελευταίο συμμάζεμα του σπιτιού περίσσεψαν 2μιση ραδιόφωνα. Υπήρχε ένα στην κρεβατοκάμαρα και λειτουργούσε σαν υπνητήρι/ ξυπνητήρι, ένα στο σαλόνι σαν μόνιμο soundtrack της καθημερινότητας, κι ένα τρανζιστοράκι στην κουζίνα- απαραίτητο μητροπαράδοτο συστατικό για την προετοιμασία του φαγητού, εμπλουτισμένη πάντα με νότες και παράσιτα. Ησυχία δεν έβρισκαν οι τοίχοι. Εκτός κι αν έπεφτε το ρεύμα ή έπεφταν σε κενό αέρος οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί. Ακόμα κι αν έλλειπαν όλοι από το διαμέρισμα, το ραδιόφωνο παρέμενε ανοιχτό, αυτόπτης μάρτυρας στα όνειρα του σκύλου.
Και δώστου οι κλασικές μουσικές σαν αναζήτηση οικιακής αρμονίας- να μην έχεις και αγωνία για το τι θα ακολουθήσει. Και να ο Μάνος Κατράκης και η Κατίνα Παξινού μουσαφίρηδες στο σπίτι σου, κι ο δημοσιογράφος Μπρίνης να αναμεταδίδει τα νέα της Λιλιπούπολης και το Ράδιο Νοσταλγία να σε πηγαινοφέρνει στο χρόνο. Πλημμύριζε το σπίτι άγνωστες οικείες φωνές κι η φαντασία σκάρωνε μορφές και πρόσωπα. Είχες παρέα στο διάβασμα, παρέα στην παρέα μα κυρίως παρέα στη μοναξιά.
Υπήρχε και μια κασέτα ετοιμοπόλεμη, μήπως και προλάβει να καταγράψει το τραγούδι που κατά καιρούς σε στοίχειωνε. Μετά γινόταν ξεσκαρτάρισμα και μετά κόπων, REC, PAUSE και βασάνων έφτιαχνες τη δική σου εκπομπή. Αυτά που ήθελες να πεις τα στρίμωχνες στο εξώφυλλο ή τα έκρυβες κάτω από ζωγραφιές κι αλλόκοτα κολάζ. Την άκουγες μέχρι να λιώσει. Τη δοκίμαζες πρωί μεσημέρι βράδυ. Στα walkman, στο μεγάλο στερεοφωνικό, ακόμα και στον ύπνο σου. Κι όταν ήσουν έτοιμος να την αποχωριστείς, την πρόσφερες σαν εκ βαθέων δήλωση, σαν ψίθυρο πολύτιμο σε αυτιά αγαπημένα.
Όταν κάποια στιγμή ένιωσα πως δεν χωρούσε το εξώφυλλο μιας κασέτας όλα αυτά που ήθελα να πω, κατάλαβα πως αγαπούσα το ραδιόφωνο κι από την άλλη πλευρά. Εκείνη που κρύβεται μες τη συσκευή, ανάμεσα στα καλώδια και τις λυχνίες και οδηγεί μέσω μιας στραβιάς κεραίας σε ένα ηχομονωμένο δωματιάκι βασίλειο, με υπηκόους δίσκους φέτες κονσόλες και μικρόφωνα. Άσε με να μπω στο σπίτι σου, στ’ αμάξι σου, σαν ψίθυρος στα αυτιά σου. Σαν εκ βαθέων δήλωση, κασέτα χειροποίητη, έστω λίγο μασημένη.
Υπάρχουν επαγγέλματα που χάνονται στον χρόνο. Ο γανωτής, ο λούστρος, ο ντελάλης. Στις μέρες μας, ανάμεσα σε πολύτιμα άλλα εκλιπόντα, μοιάζει να είναι κι ο ραδιοφωνικός παραγωγός. Αυτός που επιλέγει απ’ το στοκ της ψυχής του τα τραγούδια και μιλάει για όλα εκείνα που δεν χωράνε στο εξώφυλλο της κασέτας. Τη θέση του πήρε ο Τζάμπας, το Τζάμπο, ο φρι το γκόου- ο ελεύθερος να φύγεις, να κλείσεις άρον άρον τη συσκευή, μήπως και ξεστοιχειώσει το μυαλό σου από την αντίστροφη μέτρηση των Χριστουγέννων, από την αντίστροφη μέτρηση του τέλους της παρέας, των ονείρων, του πολιτισμού.
Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-radio-ganotis-loustros-kai-ntelalis-478#ixzz2mJMOSnJE
(Πρώτη Δημοσίευση 28.11.2013)
