tag:blogger.com,1999:blog-55811110495827122024-03-19T05:49:06.162+02:00Μεθυσμένο Παραμύθι ...συνήθιζε να υπογράφει με κόκκινη κλωστή...Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comBlogger98125tag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-24579036437973863602014-12-16T09:15:00.002+02:002014-12-16T09:15:26.864+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: yellow;">FACE IT</span></h1>
<div style="text-align: center;">
</div>
….με αφορμή τα έργα της Εμιλίας Ξανθοπούλου*<br />
<br /><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτογνωσίας και ναρκισσισμού γωνία, τοποθέτησα προσεκτικά έναν καθρέφτη. Έναν καθρέφτη φίλο, να με βλέπει και να τον βλέπω όποτε αμφιβάλω ή ψάχνω επιβεβαίωση. Να μου λέει μόνο αλήθειες, ακόμα κι αν πονούν. Να με κοιτά με έγνοια αγάπη θαλπωρή. Κι ας μη μου χαριστεί καθόλου.</div>
<br /><br />
<br /><br />
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/0f0efc27-5729-40f5-b067-3c5e400b450e.jpg" rel="lightbox[article]" title="FACE IT"><img height="635" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/0f0efc27-5729-40f5-b067-3c5e400b450e.jpg" width="640" /></a><br />
<br />
<br /><br />
<div style="text-align: justify;">
Πώς είμαι; Ρωτούσα τον καθρέφτη κι αυτός μ’ απαντούσε με πινελιές και χρώματα. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έβλεπα ξάφνου γύρω μου πουλιά κι εγώ δεμένη με τη γη να τα ζηλεύω. Αντί για μαλλιά, να’ χω σύννεφα έτοιμα για βροχή και μάτια γεμάτα με λιακάδα. Πώς είμαι; Κι ενώ είχε άπνοια, στον καθρέφτη μου φυσούσε αέρας. Και το μαντήλι που μου έσφιγγε το μυαλό, στο λαιμό μου χόρευε. Κι όλα μοιάζαν διάλλειμα σαν από ταξίδι. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πώς είμαι, πες μου…εκλιπαρώ. Μα ο καθρέφτης, ανάσα δεν βγάζει από το στόμα μου. Μιλάω και οι λέξεις γίνονται μουτζούρα, μια αέναη υπογραφή της θλίψης. Ακόμη και τα δάκρυα στρίβουν απ’ το μάγουλο γι’ αλλού. Μα γιατί πώς είμαι, πες μου…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br /><br />
<br /><br />
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/ba4d3551-0553-479c-abd4-3760eac86ea2.jpg" rel="lightbox[article]" title="FACE IT"><img height="616" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/ba4d3551-0553-479c-abd4-3760eac86ea2.jpg" width="640" /></a><br />
<br />
<br /><br />
<br /><br />
<div style="text-align: justify;">
Κι αυτός μου κλείνει το μάτι και ρίχνει κάθετες λιαχτίδες πάνω μου. Μου βάφει τα μάτια δειλινό και το πρόσωπο λευκό σαν χιόνι. Από τ’ αυτιά μου κρέμονται ρίζες, σπίτια, λέξεις που άφησε πίσω μου η ζωή, ως τώρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί όχι… τώρα ο καθρέφτης μου με γδύνει. Δεν αντιστέκομαι. Μπορεί και να μ’ αρέσει. Μη με πονέσεις παρακαλώ. Μα εσύ είσαι ίδια η φωτιά, επιμένει. Όχι, εγώ δεν τον ακούω. Καλύπτει το σώμα μου με φύλλα. Να μη βλέπω τα σημάδια κι όλους αυτούς που το κατοίκησαν.</div>
<br /><br />
<br /><br />
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/d5887c69-192e-4517-a94c-c9b59c3d65a5.jpg" rel="lightbox[article]" title="FACE IT"><img height="640" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/d5887c69-192e-4517-a94c-c9b59c3d65a5.jpg" width="640" /></a><br />
<br /><br />
<br />
<span></span><br />
<div style="text-align: justify;">
Αχόρταγη πια στον καθρέφτη μου με ψάχνω με μανία. Κι είμαι εδώ σαν αναγεννησιακός ήρωας ή σαν τραγούδι αγαπημένο να ζητάω έλεος ή μια απάντηση από τον ουρανό. Κι ένας θεός να μου πετά στο πρόσωπο το χρώμα πίσω. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μεγάλωσες απότομα, μου λέει ο καθρέφτης φίλος. Κι εγώ θέλω να του σπάσω τα μούτρα. Μα γίνεται η γροθιά μου χάδι, μητρικό. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι εκεί και παρακολουθεί. Συλλαμβάνει τα καφέ μου, τα μαβιά, κάθε λαδιά μου ενοχή, κάθε γαλανή λαχτάρα. Μου ανεβοκατεβάζει τις ηλικίες, μου μπερδεύει τα φύλα, τις εποχές, μπλέκει φτερά μες τα μαλλιά μου. Κι όταν δεν κλαίω κοιτάζοντας τον, κι όταν δεν απορώ… τον ευχαριστώ βαθειά. Για όλα αυτά που μου ‘δειξε πως είμαι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Ευχαριστώ και την Eμιλία Ξανθοπούλου. Γι’ αυτό το μαγικό ταξίδι.</i></div>
<br /><br />
<br /><br />
***<br />
<span> </span><br />
<div style="text-align: justify;">
*Η <b>Εμιλία Ξανθοπούλου</b> γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1983. Σπούδασε ζωγραφική στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ, απ' όπου αποφοίτησε με άριστα. Το 2006 και για ένα χρόνο φοίτησε με πρόγραμμα ανταλλαγών στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μαδρίτης. Το 2009-2010 συμπλήρωσε την εικαστική της παιδεία με μεταπτυχιακές σπουδές στο Central Saint Martins College του Λονδίνου, όπου και βραβεύτηκε με το βραβείο Mishcon De Reya Art Prize. Έχει πραγματοποιήσει τέσσερις ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές.</div>
<br /><br />
<b>Εμιλία Ξανθοπούλου "face it" - </b>ατομική έκθεση ζωγραφικής<br />
<strong>Διάρκεια έκθεσης: </strong>11 Δεκεμβρίου 2014- 17 Ιανουαρίου 2015<br /><strong><span>Γκαλερί «Ένα»: Βαλαωρίτου 9γ, Αθήνα, τηλ.: 210 3388501</span></strong><br />
<span><br /><br />Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/FACE-IT-0#ixzz3M2hNaw3V" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/FACE-IT-0#ixzz3M2hNaw3V</a></span></div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-54285119956140161602014-10-19T11:43:00.001+03:002014-10-19T11:45:03.305+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #990000;"></span></h1>
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #990000;">Ο γύρος του κόσμου μου…</span></h1>
<h4 style="text-align: justify;">
<br /><span style="color: #45818e;">(με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης «Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 μέρες» του Ιουλίου Βερν που ανεβαίνει στην Παιδική Σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου στις 12 Οκτωβρίου...)</span><br /><br /></h4>
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/be6e429c-18f0-4be8-8a7d-95ccc27f32cd.jpg" rel="lightbox[article]" title="Ο γύρος του κόσμου μου…"><img src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/be6e429c-18f0-4be8-8a7d-95ccc27f32cd.jpg" height="388" width="640" /></a><br />
<em> <span style="color: #45818e;"> </span></em><strong><span style="color: #45818e;">Φωτογραφία: </span></strong><strong><span style="color: #45818e;">Κώστας Αμοιρίδης</span></strong><br />
<div style="text-align: justify;">
<br />
<br />
<br />
Η μαμά ανοίγει την πόρτα του σαλονιού. Το μικρό έκπληκτο προβάλει το κεφαλάκι του στην πόρτα. Για να ανοίξει και να φωτιστεί έτσι το σαλόνι θα πρέπει να ‘χουμε βεγγέρα… κι όμως ο μόνος επισκέπτης είναι ένα μεγάλο κουτί στην αγκαλιά του μπαμπά. «Για έλα εδώ…έχουμε δουλειά».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η δουλειά ήταν να βάλουμε ράγες στη σειρά, να συναρμολογήσουμε τα βαγόνια και να θέσουμε το ηλεκτρικό τρενάκι σε λειτουργία. Και να η μηχανή διασχίζει το χαλί, περνάει κάτω από σεμεδάκια, τινάζει τα κρόσσια από τις πολυθρόνες και μπρος στα τεράστια μάτια μας, ταξιδεύει μετατρέποντας ένα φθινόπωρο σε συναρπαστική περιπέτεια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Είμαστε στα γόνατα και το χαιρετάμε σαν μικροί γίγαντες σε λιλιπούτεια αποβάθρα. Αρπάζω το βαγόνι στις χούφτες και κοιτάω μέσα από τα παράθυρα. Χωράω άραγε κι εγώ; Πάρε με μαζί σου…τρένο. Άσε με να δω τη θέα ταξιδεύοντας. Κι ας μοιάζει ο κόσμος όλος με ανεξερεύνητο σαλόνι. Πάμε… και θα φανταστώ εγώ τα υπόλοιπα. Εγώ κι ο Ιούλιος Βερν…</div>
<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=wUeC_GdIM1s" target="_blank"><span style="color: #45818e; font-size: large;">Sancho 003 - Apiequacha </span></a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="https://ytimg.googleusercontent.com/vi/wUeC_GdIM1s/0.jpg" height="266" width="320"><param name="movie" value="https://youtube.googleapis.com/v/wUeC_GdIM1s&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="https://youtube.googleapis.com/v/wUeC_GdIM1s&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Θα ακολουθήσω τον Φιλέα Φογκ στο μεγάλο του ταξίδι. Θα κάνω κι εγώ τον γύρο του κόσμου σε 80 μέρες. Ή σε 80 λεπτά. Όσο προλάβω. Από το ράφι θα ξεκινήσω. Από μια μινιατούρα τηλεφωνικού θαλάμου, ένα αναμνηστικό από το Λονδίνο. Θα μπω μέσα θα σηκώσω το τηλέφωνο και τα ρολόγια του σπιτιού θα πάνε πίσω. Τότε που ούτε αμάξια υπήρχαν, ούτε αεροπλάνα, ούτε υπολογιστές να φέρνουν την Αστραλία πιο κοντά. Πηδάω γρήγορα στο τρένο. Πρώτος στόχος ο πίνακας πάνω από την εταζέρα. Εκεί είναι το Παρίσι. Ο πύργος του Άιφελ, οι μοδάτες κυρίες και μια γλώσσα με παράξενους τονισμούς. Κάνω τα λευκά μαξιλάρια βουνά και τα ονομάζω Άλπεις. Βάζω το τρένο να περάσει ανάμεσά τους. Χιονίζει στον ανθισμένο καναπέ, το τρένο δυσκολεύεται πέφτει πάνω στο χαλί, δίπλα στο παράθυρο. Τα πατζούρια ανοιγοκλείνουν και με την απλωμένη χρωματιστή μπουγάδα στο μπαλκόνι και τα βουλωμένα λούκια από τη βροχή, έφτασα στη Βενετία. Αφήνω για λίγο το τρένο και κρεμιέμαι από το φωτιστικό. Πρέπει να διασχίσουμε θάλασσες και στεριές όσο πιο γρήγορα γίνεται. Να βρεθούμε στην Αφρική. Κάνω τον σκύλο μου δελφίνι και τον βλέπω να χοροπηδάει γελώντας να με φτάσει. Και ιδού η Αλεξάνδρεια, κάτω από το τραπέζι. Κατεβαίνεις κατακόμβες και να το πορτατίφ ο φάρος και η μεγάλη βιβλιοθήκη στη γωνία. Σκαρφαλώνω τα ράφια και φτάνω μέχρι την κορφή, στο Playmobilκαράβι. Γραπώνομαι στα κατάρτια και διασχίζω τον Ινδικό Ωκεανό με ανεμοθύελλες καταιγίδες κεραυνούς. Ναι βλέπω και αστροπελέκια στην πόρτα του σαλονιού. «Τι έχεις κάνει εδώ μέσα τρελόπαιδο… γρήγορα στο δωμάτιο σου!».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<br />
Με κατεβασμένο το κεφάλι χαιρετάω το πλοίο, το τρένο, το σαλόνι, τον κόσμο μου. Και υπόσχομαι με την πρώτη ευκαιρία να ολοκληρώσω την περιπέτεια που ξεκίνησα. Είναι συναρπαστικό να ταξιδεύεις… σαν τον Οδυσσέα. Να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος… που λέει κι ένα ποίημα που συνάντησα στο ταξίδι μου.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><span style="color: #45818e; font-size: large;">Ελάτε να κάνουμε μαζί το «Γύρο του Κόσμου σε 80 μέρες»!</span></b></div>
<b><br /><span style="color: #45818e;"></span></b><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #45818e; font-size: large;">Βασιλικό Θέατρο (12/10/2014 - 29/03/2015)</span></div>
<br /><br />
<br />
Συγγραφέας: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=41839" target="_blank">Βερν, Ιούλιος</a><br />
Σύλληψη: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=558" target="_blank">Χατζηαδαμίδης, Στέλιος</a><br />
Θεατρική διασκευή: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=558" target="_blank">Χατζηαδαμίδης, Στέλιος</a><br />
Σκηνοθεσία: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=78" target="_blank">Μύρκου, Τατιάνα</a><br />
Σκηνικά: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=967" target="_blank">Παπαγεωργίου, Κατερίνα</a><br />
Κοστούμια: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=967" target="_blank">Παπαγεωργίου, Κατερίνα</a><br />
Χορογραφία: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=5950" target="_blank">Μήτσικα, Ιωάννα</a><br />
Μουσική: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=5936" target="_blank">Σιώτας, Φώτης</a><br />
Μουσική: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=37605" target="_blank">Sancho 003</a><br />
Δραματουργική επεξεργασία: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=422" target="_blank">Πεχλιβανίδης, Χάρης</a><br />
Φωτισμοί: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=41206" target="_blank">Κάλτσου, Στέλλα</a><br />
Στίχοι: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=5802" target="_blank">Τσικάρα, Μάρα</a><br />
Μουσική διδασκαλία: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=1292" target="_blank">Μπάρλας, Παναγιώτης</a><br />
Video Art: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=41836" target="_blank">Σανιώτης, Γιάννης</a><br />
Συντονισμός εκπαιδευτικού προγράμματος: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=5950" target="_blank">Μήτσικα, Ιωάννα</a><br />
Βοηθός σκηνοθέτη: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=41556" target="_blank">Μακροδημήτρη, Πέλλα</a><br />
Βοηθός σκηνογράφου: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=41584" target="_blank">Μπουρνά, Ανθούλα</a><br />
Βοηθός ενδυματολόγου: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=41584" target="_blank">Μπουρνά, Ανθούλα</a><br />
Βοηθός φωτιστή: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=40729" target="_blank">Κόντα, Μαρίνα</a><br />
Οργάνωση παραγωγής: <a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=39806" target="_blank">Ανδρώνη, Αθανασία</a><br />
<br /><br />
<br />
<br />
Ηθοποιοί <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=34850" target="_blank">Αβραμάκη, Μαριάννα</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=40401" target="_blank">Ανδρέου, Μαίρη</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=291" target="_blank">Ζαφειριάδης, Αλέξανδρος</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=41227" target="_blank">Κιουρκτσόγλου, Δάφνη</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=19" target="_blank">Λιάκος, Βασίλης</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=41556" target="_blank">Μακροδημήτρη, Πέλλα</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=40564" target="_blank">Μιχαλακίδης, Μιχάλης</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=41585" target="_blank">Νεράντζης, Άγγελος</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=40574" target="_blank">Παπαδόπουλος, Τιμολέων</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=40568" target="_blank">Ρέστας, Θανάσης</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=40047" target="_blank">Σαμψαλάκης, Γιάννης</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=41586" target="_blank">Σπυρόπουλος, Αλκιβιάδης</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=531" target="_blank">Τουμανίδου, Χρύσα</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=5802" target="_blank">Τσικάρα, Μάρα</a> <br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=41587" target="_blank">Χατζή, Αγγελική</a><br />
<br />
<br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=64&item=41587" target="_blank"><br /></a> <br />
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, στην ιστοσελίδα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος:<br />
<a href="http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=2&production=41204" target="_blank">http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=2&production=41204</a><br /><br />
<br /> Πρώτη δημοσίευση: 9.10.2014<br />
Πηγή: <a href="http://www.exostispress.gr/Article/o-giros-tou-kosmou-mou-0#ixzz3GZt33MfZ" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/o-giros-tou-kosmou-mou-0#ixzz3GZt33MfZ</a></div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-56357881429561044582014-09-08T10:59:00.001+03:002014-09-08T10:59:06.133+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: center;">
</h2>
<div style="text-align: center;">
</div>
<h2 style="text-align: center;">
<span style="color: #134f5c; font-size: x-large;">Γυμνός πάνω στην πέτρα</span></h2>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div class="post-header-line-1">
</div>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-7121604853477228935" itemprop="description articleBody">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSLxgBe8QiJcYRXqWciTFnmR6-Y7mukOTIPyzlqofG5_krxt-LtHVOOyO7EkDM-iT2sZuyGSEYRLvh3P0cW64fbeYrRpRQEi4vC_t0s9hGPoK_z-lXlG6gTv7GUWfx2xm1CqKYml2f3PM/s1600/Screen+Shot+2014-08-24+at+3.01.06+PM.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><img border="0" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSLxgBe8QiJcYRXqWciTFnmR6-Y7mukOTIPyzlqofG5_krxt-LtHVOOyO7EkDM-iT2sZuyGSEYRLvh3P0cW64fbeYrRpRQEi4vC_t0s9hGPoK_z-lXlG6gTv7GUWfx2xm1CqKYml2f3PM/s1600/Screen+Shot+2014-08-24+at+3.01.06+PM.png" width="400" /></span></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ο Κωστής, τέλη της δεκαετίας του 90, ένιωθε και ήταν πλούσιος. Είχε παρατήσει το πανεπιστήμιο, είχε σταματήσει το χαρτζιλίκι από τους γονείς στο χωριό και απολάμβανε με καμάρι τη νυχτερινή ζωή της πόλης δουλεύοντας σε μπαρ. Καταξιωμένος, σοβαρός και αλητήριος, κέρδιζε την εμπιστοσύνη αφεντικών και θαμώνων. Κάθε βράδυ έβλεπε την μπάρα να γεμίζει δικούς του πελάτες. Χθεσινούς αγνώστους, που γούσταραν να τον βλέπουν να χειρίζεται σαν μάγος τα μπουκάλια, να τους προλαβαίνει σερβίροντας το αγαπημένο τους ποτό, να αστειεύεται, να ακούει, να σωπαίνει,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να φλερτάρει, να κόβει, να ράβει με τον αέρα επαγγελματία που χαίρεται αυτό που κάνει και δεν έχει ανάγκη κανέναν.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span lang="EL">Εκείνο το καλοκαίρι, αφού απέρριψε πολλές προτάσεις, επαγγελματικές και μη, κίνησε να δουλέψει με τους δικούς του όρους στο νησί. Είχε το αμαξάκι του, τον λευκό του σκαραβαίο, τη μισή μέρα ελεύθερη και το βράδυ τύπος και υπογραμμός, στις επάλξεις του καλύτερου μπαρ του νησιού. Και γέμιζε η μπάρα με κορίτσια, με αγόρια, με μεσήλικες, με ηλιοκαμένες φατσούλες που γλεντούσαν σαν να ήταν οι τελευταίες τους διακοπές. Και να τα σφηνάκια, οι προπόσεις, τα σέικερ, οι εξομολογήσεις, τα κοκτέιλ, οι ιστορίες, τα σκέτα μαλτ, τα ρούμια πορτοκάλι μέχρι το πρωί. Πέρασαν πολλές ζωές, μεζούρες, και δραχμές από τα χέρια του. Κι αφού έφευγε κι ο τελευταίος παραπατώντας στο καλντερίμι, ο Κωστής, πλήρωνε το προσωπικό κι έκλεινε ταμείο. Τύλιγε το μασούρι των εισπράξεων, το ‘χωνε στην τσέπη για να το παραδώσει ακέραιο την άλλη μέρα στο αφεντικό. Έκλεινε τα φώτα, έβαζε </span><a href="https://www.youtube.com/watch?v=ZGvYVszHy-M" target="_blank">Keith Jarrett</a> <span lang="EL">στο πιάνο, </span>Lagavulin <span lang="EL">στο ποτήρι και χάζευε τα χρώματα να αλλάζουν στον ουρανό.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span lang="EL">Τρεις μήνες και κάθε μέρα κέρδιζε όλο και πιο πολλά χρήματα, πόντους και αγάπη από το νησί. Το τελευταίο του βράδυ, οργανώθηκε ερήμην του και προς τιμήν του γλέντι τρικούβερτο. Οι μισοί έκλαιγαν, οι άλλοι μισοί μέθυσαν τόσο που ξέχασαν γιατί πίνανε. Κι αυτός εκεί, σέρβιρε γελούσε δίπλωνε προσεχτικά χαρτάκια με τηλέφωνα και διευθύνσεις για πιθανές χειμερινές επικοινωνίες, κι ανυπομονούσε να μπει στο καράβι την άλλη μέρα το απόγευμα και να εξαφανιστεί από όλο αυτό το γλυκό δέσιμο, όσο το άντεχε… γιατί λίγο ακόμη και θα έμενε για πάντα εκεί. Γι’ αυτό άλλωστε άφησε από νωρίς το σπίτι, χαιρέτησε τους γείτονες, φόρτωσε το αμάξι και με το εισιτήριο στο ντουλαπάκι σιγούρεψε το φευγιό του. Αποχωρούν κι οι τελευταίοι τρεκλίζοντας στα καλντερίμια, πληρώνει, κλείνει ταμείο. Ο ίδιος είχε πληρωθεί αδρά από το ικανοποιημένο αφεντικό, που όπως κάθε βράδυ αποσύρθηκε νωρίς ― ραντεβού την άλλη μέρα στο λιμάνι, να του δώσει το υπέρογκο μασούρι με τις εισπράξεις. Ο </span><a href="https://www.youtube.com/watch?v=ZGvYVszHy-M" target="_blank">Keith Jarrett</a> <span lang="EL">στο πιάνο, </span>Lagavulin <span lang="EL">στο ποτήρι, τα χρώματα να αλλάζουν στον ουρανό, κλειδώνει κι αρχίζει να περπατά το νησί. Βήμα και αποχαιρετισμός. Χώνεται στο αμάξι και πάει και πιο πέρα, στα νεκροταφεία, στην Κάτω Μεριά, στην Πέρα Μεριά, στο Μοναστήρι, στην αγαπημένη του παραλία. Βγάζει τον υπνόσακο από το πορτ μπαγκάζ, ασφαλίζει τις εισπράξεις κάτω από τη θέση του συνοδηγού, κρατάει στην τσέπη την αμοιβή του, σαν πολύτιμο θησαυρό, σαν απόδειξη χειροπιαστή ότι είναι επαγγελματίας που αγαπάει αυτό που κάνει και δεν έχει ανάγκη κανέναν. Την πέφτει κάτω από μια σκιά, βγάζει και τα ρούχα του και αποκοιμιέται γλυκά μεθυσμένα και δίκαια.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span lang="EL"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheFMTCEjuOCt07h0AHXdLwCq9L1HyQS18sOqc44VTJr5nc1bT80qnpPBXigpJOYkxpkcp7mo-u0Du5Fum0mNhjm-6cY1dpQGotAkBSZKBMrG3Qd2MEoNZJnRCnDeqlLQJ4Vxt27HsIKKg/s1600/Screen+Shot+2014-08-24+at+3.01.24+PM.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><img border="0" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheFMTCEjuOCt07h0AHXdLwCq9L1HyQS18sOqc44VTJr5nc1bT80qnpPBXigpJOYkxpkcp7mo-u0Du5Fum0mNhjm-6cY1dpQGotAkBSZKBMrG3Qd2MEoNZJnRCnDeqlLQJ4Vxt27HsIKKg/s1600/Screen+Shot+2014-08-24+at+3.01.24+PM.png" width="400" /></span></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span lang="EL"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μετά από λίγες ώρες, ο ήλιος άρχισε να του γαργαλά τα βλέφαρα. Κι ένα αδέσποτο κουτάβι να του γλείφει τη μύτη. Πού ‘σαι ρε μούργο; Τον χάιδεψε γλυκά, τεντώθηκε κι όρμησε γυμνός για μια τελευταία αποχαιρετιστήρια βουτιά. Χαιρέτησε ψάρια βράχια φύκια μέδουσες κι αχινούς. Τίναξε τις σταγόνες και κατευθύνθηκε προς τα πράματα του. Τον υπνόσακο, τη θήκη, τα παπούτσια, το μπλουζάκι που παρόλη τη νύστα είχε διπλωθεί άψογα και το πα… το πα… πού…<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κά..που εδώ… εκεί… πού μπορεί να είναι το παντελόνι του;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Η παραλία ερημική, αποκλείεται κάποιος να κατέβηκε ξημερώματα και να του βούτηξε το παντελόνι, είναι μακρύ, είναι τζιν, έχει δερμάτινη ζώνη και μια τσέπη με τα κλειδιά του αμαξιού που στο ντουλαπάκι έχει το εισιτήριο και κάτω από τη θέση υπάρχουν οι εισπράξεις. Και η αμοιβή του, στο παντελόνι κι αυτή, λίγο πιο κει, στη μικρή που βάζεις τα ψιλά, είχε στριμώξει τα χοντρά, που τόσο περήφανα και ιδροκοπώντας και ξενυχτώντας και ακούγοντας τον κάθε μαλάκα μπεκρή να λέει τις κωλοϊστορίες του, έβγαλε μετά από τρεις μήνες. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ψύχραιμα, Κωστή, κάπου εδώ θα είναι, σκέφτηκε και κοίταξε γύρω του προσεχτικά. Κι όμως, ο σκαραβαίος ήταν λίγο πιο πίσω του, λευκός και ακέραιος, παρκαρισμένος εκεί ακριβώς όπως τον άφησε λίγες ώρες νωρίτερα. Αν είχε κλέψει κάποιος το παντελόνι, θα ‘βρισκε τα κλειδιά, θα έκλεβε και τ’ αμάξι, έτσι δεν είναι; αναρωτιόταν και καταριόταν την ώρα και τη στιγμή που αρνιόταν να πάρει κινητό τηλέφωνο. Κι αν είχε, ποιον θα έπαιρνε, κι άντε να εξηγήσει στο αφεντικό του τι έγιναν τα λεφτά, κι άντε να εξηγήσει στην πόλη γιατί γύρισε ρέστος και ταπί μετά από τόση δουλειά. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μόνος συμπαραστάτης ο μαύρος τρελαμένος κούταβος που τριβόταν στα πόδια του ζητώντας χάδια και παιχνίδια.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu5c6CmgdItqYdmxlHlZHWRwBn5PQWDqRUQ_CKNuh-lqspO092UUNzR0szDKAYc6d1FnNscFbTJJy_g-nl_3wCgHW6Nq6KEcOhD11HIbsWmjiIsOy9MOfeAjxnDJYlbxMF8UD5H1ug2c8/s1600/%CE%93%CE%A5%CE%9C%CE%9D%CE%9F%CE%A3+%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9D+%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%9B%CE%99%CE%91.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu5c6CmgdItqYdmxlHlZHWRwBn5PQWDqRUQ_CKNuh-lqspO092UUNzR0szDKAYc6d1FnNscFbTJJy_g-nl_3wCgHW6Nq6KEcOhD11HIbsWmjiIsOy9MOfeAjxnDJYlbxMF8UD5H1ug2c8/s1600/%CE%93%CE%A5%CE%9C%CE%9D%CE%9F%CE%A3+%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9D+%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%9B%CE%99%CE%91.png" /></span></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Έλα, ρε Μούργο, λέγε… είδες κανέναν να κατεβαίνει στην παραλία, είδες μήπως το παντελόνι μου… έλα, γλυκό μου σκυλάκι, βοήθησε με, σε ικετεύω. Ο σκυλάκος τον κοίταξε βαθιά στα μάτια, έγειρε αριστερά το κεφάλι, σήκωσε τα αυτιά και κίνησε προς τα πέρα. Κοντοστάθηκε και κοίταξε πάλι τον Κωστή σαν να του φώναζε… ακολούθησέ με. Μια και δυο, σηκώνεται και τον ακολουθεί. Μπροστά πάει ο σκύλος, πίσω ο Κωστής, γυμνός. Η ουρά του πρώτου σαν έμπειρος ανιχνευτής χαμένων παντελονιών και κρυμμένων θησαυρών, η ουρά του δεύτερου να σέρνεται στην άμμο. Διέσχισαν αμμόλοφους, θάμνους, βάτους… παντελόνι πουθενά. Ο Κωστής, ιδρωμένος και γρατζουνισμένος, με καμένες πατούσες και θολωμένο μυαλό, μια κοιτούσε μπροστά τον σκύλο, μια κοιτούσε αν ο σκαραβαίος είναι ακόμη στη θέση του και δεν έγινε κι αυτός και οι εισπράξεις καπνός. Έλα, καλό μου σκυλάκι, δεν με δουλεύεις… δεν σπας πλάκα… ψυχούλα μου, έτσι δεν είναι, γαμώ το κερατό σου, βρωμόσκυλο… Απτόητος ο μικρός, αφού τον πήγε μια μεγάλη βόλτα, αφού κατούρησε ό,τι θάμνο και σκουπίδι έβλεπε μπροστά του… τον γύρισε ακριβώς εκεί από όπου ξεκίνησε, στον τόπο του εγκλήματος. Στο μηδέν. Στο χωρίς παντελόνι. Χωρίς λεφτά, κλειδιά και φιλότιμο.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Η ώρα περνούσε μάλλον, το ραντεβού του με το αφεντικό θα πλησίαζε ή θα ‘χε κιόλας περάσει ―το κωλόπαιδο το’ χα σαν παιδί μου― τον άκουσε να λέει, το καράβι φαινόταν ήδη στο λιμάνι και η αυτοπεποίθηση κι η σιγουριά του αγαπημένου αγοριού του νησιού βυθίζονταν αμαχητί μέσα στην άμμο. Κι εκεί που αναθαρρούσε, ερχόταν ένα κύμα και την γκρέμιζε οριστικά. Καθισμένος γυμνός πάνω σε μια πέτρα, με έναν σκύλο παραδίπλα να κυλιέται στα φύκια, ανακαλούσε όλη του τη ζωή. Το πανεπιστήμιο, τους δικούς του στο χωριό, το μάταιο της ύπαρξης. Κι όμως, ήταν άδικο. Δεν είχε πειράξει κανέναν. Δεν είχε κλέψει, ούτε κοροϊδέψει, ούτε μαλώσει, ούτε πληγώσει κανέναν. Δεν είχε δώσει δικαίωμα ποτέ. Γιατί σ’ αυτόν, γιατί τώρα, γιατί έτσι;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Από μακριά, το καράβι γεμίζει σφυρίζοντας, ανθρώπους ίδια μυρμήγκια. Τέτοια είμαστε. Μαλακισμένα έντομα που κουβαλάνε ψίχουλα, κάτω από τη σόλα ενός μεγάλου παπουτσιού. Ακόμη και ο σκύλος απελπίστηκε με αυτές τις σκέψεις, σηκώθηκε, τινάχτηκε και κίνησε προς μια δική του, άγνωστη κατεύθυνση. Σαν να ξύπνησε ο Κωστής, τον πήρε πάλι από πίσω. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σκαρφάλωνε βράχια ο μικρός ανέμελα, σκαρφάλωνε κι ο μεγάλος. Και να σου μπροστά του, ένα χαρτάκι καλά διπλωμένο με ένα γυναικείο όνομα κι ένα τηλέφωνο. Και πιο κει ένα άλλο με μια διεύθυνση ενός τύπου στο Βερολίνο. Κι ένα άλλο να το παίρνει ο αέρας. Και ιδού, πάνω σε μια πέτρα, καυτή από τον ήλιο και τη σοφία, κείτονταν το περιβόητο τζιν μακρύ παντελόνι. Σαν λάφυρο πολέμου. Σαν κάτι να σπάει τη μοναξιά του κουταβιού, στην ερημική παραλία. Με τη ζώνη χαλαρή και την τσέπη γεμάτη με κλειδιά και πολλά λεφτά ― εκείνες τις δόλιες τις δραχμές, τάλιρα και δεκάρικα τσίλικα καλά μασουριασμένα. Ο Κωστής άρχισε να χοροπηδάει τσιρίζοντας, κλαίγοντας σχεδόν, να αγκαλιάζει τον σκύλο, να τον φιλάει και να τον γλείφει στη μουσούδα. Ο σκυλάκος τον κοίταξε βαθιά στα μάτια, έγειρε αριστερά το κεφάλι, σήκωσε τα αυτιά και κίνησε προς τα πέρα. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Όλα τα υπόλοιπα έγιναν όπως έπρεπε. Δόθηκαν τα χρήματα στο αφεντικό, το αμάξι μπήκε στο καράβι κι ο Κωστής γύρισε νικητής στην πόλη ― έστω προσωρινά. Κι η ζωή συνεχίστηκε.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span lang="EL">Είχε σχεδόν ξεχάσει αυτήν την ιστορία. Τη θυμήθηκε μετά από τόσα χρόνια όταν ξαναβρέθηκε γυμνός σε μια πέτρα πάλι να αναρωτιέται… Γιατί σ’ αυτόν, γιατί τώρα, γιατί έτσι; Κι ούτε ένας χαρούμενος σκυλάκος να κυλιέται στα φύκια δίπλα του ― έστω να σπάει πλάκα μαζί του. Ούτε </span>Lagavulin <span lang="EL">στο ποτήρι, ούτε καν </span>o <span lang="EL">απόηχος της μουσικής του </span><a href="https://www.youtube.com/watch?v=DjCuupHPk7Q" target="_blank">keith Jarrett</a><span lang="EL"> στ’ αυτιά του. Κι η ζωή να πρέπει να συνεχίζεται.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span lang="EL"></span></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span lang="EL"></span></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span lang="EL">Πρώτη Δημοσίευση: ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ "Βουνό ή Θάλασσα" (24.08.14) <a href="http://entefktirio.blogspot.gr/2014/08/blog-post_24.html">http://entefktirio.blogspot.gr/2014/08/blog-post_24.html</a><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
</div>
</div>
</div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-10200278786808094752014-06-26T19:36:00.003+03:002023-04-17T18:38:49.317+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #38761d;">Τα Ανοιχτά Παράθυρα</span></h1>
<br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq9mx51KiceL9mnEQwUnC4depkrCMGzxeo8C9oLdxkcsaC1LM6vEV3FDvOA62U8FgzERznJ3rTH4BJ-UE5bZrVfkbRRY-9g9hBfX0rEbpimY2RghSbhc5Ni8E880Ju_rp6MwJ5MCCJ93aBmJnlpR_QDDtf5kO3-9uB4z9SM4ttuQ9xXk3hQO6pruw/s640/G.%20Fr.%20Kersting,%20%CE%93%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AC.%201817.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="482" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq9mx51KiceL9mnEQwUnC4depkrCMGzxeo8C9oLdxkcsaC1LM6vEV3FDvOA62U8FgzERznJ3rTH4BJ-UE5bZrVfkbRRY-9g9hBfX0rEbpimY2RghSbhc5Ni8E880Ju_rp6MwJ5MCCJ93aBmJnlpR_QDDtf5kO3-9uB4z9SM4ttuQ9xXk3hQO6pruw/w482-h640/G.%20Fr.%20Kersting,%20%CE%93%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AC.%201817.jpg" width="482" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #6aa84f;">Μια συνομιλία με τη ζωγραφική του G. Fr. Kersting</span></b></i></div>
<br /><br /><br />
Είναι ησυχία. Απόγευμα τέλος Ιουνίου. Στο σπίτι παίζουν ο ανεμιστήρας, η κουρτίνα και το όνειρο του σκύλου. Σε λίγο μπαίνει στο παιχνίδι και το πληκτρολόγιο, έτσι αρχίζουν και οι υπόλοιποι να γκαζώνουν. Και να σου ο αέρας σαν να έρχεται πιο δυνατός, η κουρτίνα χαϊδεύεται πιο προκλητικά κι ο σκύλος τρέχει κάπου που έχει θάλασσα και κόκαλα και ελικοουρές έτοιμες για απογείωση. <br />
<br />
Από το παράθυρο μαρσάρουν αμάξια, μηχανές, καλά παιδιά που σου καθαρίζουν το σπίτι, ανθοπώλες με μανόλιες απ’ τον κώλο ή απ’ το Βόλο- δεν άκουσα καλά, μανάβηδες, γυμναστές δίνουν στρατιωτικά παραγγέλματα, μυρίζει ιδρώτας και αγωνία λίπους που καίγεται, αεροπλάνα για αλλού, κάτι απροσδιόριστα πουλιά και κάποιος από κει που λέει πως δεν αντέχει. <br />
<br />
<br />
Πριν λίγο μάλωναν οι από ‘δω. Σχεδόν μες την κουζίνα μου. Προσπάθησα να ετοιμάσω μια ομελέτα όσο πιο διακριτικά μπορούσα. Τη γύρισα χωρίς χειροκροτήματα και ενθουσιασμούς, την πιπέρωσα κι αυτοί ακόμα φώναζαν. Έπειτα αυτός βγήκε μόνος στο μπαλκόνι. Ή την είχε σφάξει ή την άφησε να φύγει. Τρέχα να τη βρεις, του ψιθύρισα ενώ χάζευα τα αβγά… μην της πεις τίποτα, χάιδεψε την απαλά μόλις να την ακουμπάς, κατέβα στο λαιμό της στην πλάτη της, αυτή δεν θα σ’ ακούει, θα μαζεύει πράματα δήθεν αποφασισμένα και σταθερά. Μπλόκαρέ την με τα χάδια σου, πρέπει να σε νιώθει, να σε μυρίζει, από τη μία τα πράγματα κι από την άλλη εσύ, πίσω της. Μα αυτή φταίει, μοιάζει να με διακόπτει αυτός. Όχου, πολύ ασχολήθηκα, σκέφτομαι και δίνω μια στον αέρα με την σπάτουλα. Μύρισε νοστιμιές η κουζίνα, ο δρόμος, ο καυγάς των απέναντι.<br />
<br /><br />
Πόσες φορές έχουν εκσφενδονιστεί ιδιωτικές στιγμές από τα δικά μου παράθυρα; Σκέψεις, έρωτες, παράφωνα τραγούδια ή μουσικές εξαίσιες, πληγές αιμορραγούσες, γλέντια, σιχτίρια, παρακάλια… Κι έπειτα περίοδοι απόλυτης ησυχίας, σφράγιζε το σπίτι με ενοχή, μετά την έκθεση. Τα καλοκαίρια βγάζουν χέρια τα παράθυρα κι εκλιπαρούν για λίγη προσοχή. Γύρω τους ανθίζουν αναρριχητικά κουτσομπολιά… Ποιος να μένει εκεί; Είναι καλά; Γιατί δεν ποτίζει τις γλάστρες του; Γιατί έχει κλειστά τα στόρια; Τι μαγειρεύει; Τι αγαπά; Τι σκέφτεται; Σε ποια θάλασσα να βράχηκε αυτό το μαγιό; Πού λιάστηκε η πετσέτα;<br />
<br /><br />
Βάζω ρίγανη και καλωσορίζω την ομελέτα στο πιάτο. Ρίχνω και λίγο γράπα στο ποτήρι για παρέα. Κι ενώ μασουλάω με ευχαρίστηση, απολαμβάνω τους ήχους από το<span> «θερινό σινεμά» της γειτονιάς.</span><br />
<span><br /></span><br />
Ένα μωρό κλαίει, κάποια τινάζει, ένα κομπρεσέρ βιάζεται να τελειώσει. Το λεωφορείο αδειάζει δίποδα στο δρόμο και ένα κορίτσι βάφει πατζούρια παρέα με τον Μπίγαλη. Οι φοιτητές μάλλον ακόμη θα κοιμούνται. Το βράδυ βλέπουν μουντιάλ. Έχουν βγάλει μεγάλη τηλεόραση στο μπαλκόνι και κάνω ζάπινγκ μαζί τους από απέναντι. Ή τους φωνάζω να το χαμηλώσουν. Χθες αντήχησε και γκολ. Νομίζω πως απ’ τα ανοιχτά παράθυρα εισέβαλαν φωνές από Καλαμαριά, από Εύοσμο, από Κρήτη, Καστελόριζο, Έβρο. Συντονίστηκε η αγωνία, η χαρά, σείστηκε η Ελλάδα από κάτι σαν φως. Ξύπνησε κι εμάς που κοιμόμασταν ή δεν μας άφηναν τα κουνούπια. <br />
<br />
Πάω το πιάτο στην κουζίνα κι αυτός δεν είναι εκεί. Ελπίζω να μ’ άκουσε και πήγε να τη βρει. Μια μπουγάδα ξερνάει μαλακτικό, μύρισε μαμά ο δρόμος. Κάποιος με χαζεύει που χαζεύω. Μπαίνω μέσα γρήγορα. Κλείνω κουρτίνες και κάθομαι να γράψω. Στο σπίτι παίζουν ο ανεμιστήρας, η κουρτίνα και το όνειρο του σκύλου. Δεν είναι ησυχία πια. Έδωσα ρόλο στα ανοιχτά παράθυρα και δεν βάζουν γλώσσα μέσα. Άκου! <br />
<span><br /><br />Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi--ta-anoixta-parathira-0#ixzz35lPnhBCZ" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi--ta-anoixta-parathira-0#ixzz35lPnhBCZ</a></span><br />
<span></span><br />
<span></span><br />
<span> (Πρώτη Δημοσίευση: 26.06.2014)</span><br />
<br /></div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-15952575587435358352014-03-05T11:30:00.000+02:002014-06-26T19:32:22.728+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #b45f06;">Κρυφακούοντας την Τρελοβγενιώ</span></h1>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: #e69138;">«ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΙΚΡΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΤΑΣΗΣ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΑΝΕΒΟΚΑΤΕΒΑΙΝΕΤΕ ΤΗ ΣΚΑΛΑ ΜΕ ΗΣΥΧΙΑ»</span></h3>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<b><a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/90779610-c184-4144-ae76-62fb7346f241.jpg" rel="lightbox[article]" title="ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ | Κρυφακούοντας την Τρελοβγενιώ"><img height="640" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/90779610-c184-4144-ae76-62fb7346f241.jpg" width="628" /></a></b><br />
<b></b><br />
<div style="text-align: center;">
<b></b><div style="text-align: center;">
<b><b><i><span style="color: #b45f06;">Μια συνομιλία με μια παράσταση</span></i></b></b></div>
<b><b><i><br /></i></b></b><b><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το σκάω όταν βρω ευκαιρία από το μεγάλο θέατρο δίπλα, σκαρφαλώνω στις μύτες τη σκάλα για τα καμαρίνια κι αφουγκράζομαι το μικρό. Από μέσα δεν ακούγεται τίποτα. Προσπαθώ να ανακαλέσω την αίσθηση του να λουφάζεις στη θέση σου και να εισπνέεις το σύμπαν της Τρελοβγενιώς… που τόσο γενναιόδωρα εκπνέεται από την Μαρία Τσιμά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα τραπέζι, ένα ποτήρι, δυο καρέκλες, άχυρα. Μια γυναίκα κάθεται και μας ξεδιπλώνει την ιστορία της. Η ιστορία έχει μάνα, μνήμη, μυρωδιά εξοχής, ιδρώτα, θυμού κι ανάγκης για αγάπη και τρυφερότητα. Έχει αδικία, έχει βία, πόνο, δυστυχία. Όλα αυτά φυλακισμένα κι αποξηραμένα στις σελίδες ενός φυτολογίου. Ξεφυλλίζει η Μαρία το παλιό ημερολόγιο και σου μεταδίδει την αφή γερασμένων φύλλων. Χαϊδεύω το μπράτσο της θέσης μου και ψηλαφώ την αλήθεια που σαν φρέσκο λουλούδι ανοίγεται μπροστά μου. Μια ανδρική φιγούρα σαν σκοτεινός δορυφόρος γύρω από το φως, βάζει τρικλοποδιές στην πλοκή. Κι εγώ από τη θέση μου θέλω να σηκωθώ να φωνάξω, να τρέξω να αγκαλιάσω τη μάνα, να χαϊδέψω την κόρη, την πληγή, να χτυπήσω τον κακό, να κάνω εγώ ποδήλατο για χάρη της, να φέρω την αγελάδα πίσω, να σκύψω και να πιω νερό από το πηγάδι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είμαι έξω απ’ το μικρό κι από μέσα δεν ακούγεται τίποτα, ίσως μόνο μουσική. Σκέφτομαι πως ηθοποιοί, θεατές και τεχνικοί έχουν μυηθεί σε μια υπέροχη συνομωσία. Ευαίσθητες χορδές οι αισθήσεις τους και το έργο τις αγγίζει απαλά. Μια μελωδία εξαγνισμού. Ανοίγουν μύτες, τρέχουν μάτια, το δέρμα ανατριχιάζει. Σε μια εποχή που προσπαθεί να σε ναρκώσει, ξαφνικά θυμάσαι πως είσαι ζωντανός. Πως συγκινείσαι, παρασύρεσαι, είσαι φτιαγμένος για να αγαπάς, θέλεις να σβήσεις την αδικία, να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, να μην ξανακάνεις λάθη. Μπαίνεις στην αίθουσα και βγαίνεις… πιο άνθρωπος. Ακόμη κι όταν είσαι απ’ έξω και προσπαθείς να αφουγκραστείς. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ως τις 16 Μαρτίου στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών…</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/mj3ugShP-fA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #b45f06;">Συγγραφέας: Ινές Κανιατί<br /> Μετάφραση: Ρενέ Ψυρούκη<br /> Διασκευή: Μαρία Τσιμά, Γιάννης Αναστασάκης<br /> Σκηνοθεσία: Γιάννης Αναστασάκης<br /> Σκηνικά - κοστούμια: Κέλλυ Βρεττού<br /> Μουσική: Σωτήρης Δεμπόνος, Αντώνης Λιβιεράτος<br /> Φωτισμοί: Βασίλης Παπακωνσταντίνου<br /> Οργάνωση παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος<br /><br /> Ηθοποιοί <br /> Μαρία Τσιμά<br /> Γιάννης Καραμφίλης<br /> Ηχογραφημένη φωνή: Χαρά Αναστασάκη.</span></div>
<br /><br />
<br /></b><span><br /><br />Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi--krifakouontas-tin-trelobgenio-0#ixzz35lLiSDe3" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi--krifakouontas-tin-trelobgenio-0#ixzz35lLiSDe3</a></span></div>
</div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-35707378988986811492013-12-26T00:33:00.004+02:002013-12-26T00:34:45.579+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1>
<span style="color: #ffe599;">Στη χώρα του Καλύτερα, του Τότε, του Ποτέ…</span></h1>
<br />
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Issues/481/afb816df-685c-4961-83b1-5dcb82d59a43.jpg" rel="lightbox[article]" title="Στη χώρα του Καλύτερα, του Tότε, του Ποτέ…"><img height="149" src="http://www.exostispress.gr/Images/Issues/481/afb816df-685c-4961-83b1-5dcb82d59a43.jpg" width="640" /></a><br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #ffd966;"><b><i>Μια συνομιλία με <span style="color: #ffe599;">τη</span> ζωγραφική του</i></b><strong><i> Γιάννη Σταύρου</i></strong></span></div>
<strong><i><br /></i></strong><b></b><br />
<div style="text-align: justify;">
Μου άρεζαν πολύ τα μιούζικαλ. Από παιδί κουκουλωνόμουν στη ροζ κουβέρτα και ξενυχτούσα για να δω ζευγάρια να ίπτανται με χάρη πάνω από το έδαφος, κάποιον να μεταμορφώνει μια γκαντέμω καταιγίδα σε πανηγύρι του έρωτα και της βροχής, να βγαίνει ουράνιο τόξο κι ακολουθώντας δρομάκια με κίτρινα τούβλα, άκαρδοι φοβητσιάρηδες και κουτοί να ψάχνουν τη χώρα του Καλύτερα, του Τότε, του Ποτέ… Δες πόσο εύκολο είναι να τραγουδάς, να ζεις, να παίζεις, να μεγαλώνεις, να δραπετεύεις μες τη μουσική.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το επόμενο γκρίζο πρωινό στο σχολείο, δυσκολευόμουν να πιστέψω πως είναι μόνο αυτό. Σκέτο. Γιατί δεν βγαίνουν απ’ τις αίθουσες οι μαθητές χορεύοντας στη μικροσκοπική αυλή, να τραγουδούν για το πόσο βαρετά είναι τα μαθήματα και πόσο όμορφο είναι το διάλειμμα. Τα κορίτσια πάνω στα κάγκελα και τα αγόρια από κάτω γονατιστοί να μας περιμένουν να χαθούμε στην αγκαλιά τους, να ζήσουμε καλλιτεχνικά ζευγάρια στη χώρα του Καλύτερα, του Τότε, του Ποτέ. Και κάθε φορά, το μιούζικαλ αναβάλλονταν για την επόμενη, τη μεθεπόμενη, την πολλά χρόνια αργότερα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τρεις μέρες πριν την πρεμιέρα, βιώνω την προετοιμασία και τον πανικό ενός τέτοιου εγχειρήματος<span style="color: #ffe599;">*.</span> Με πρωταγωνίστρια την ξεπεσμένη ντίβα: Θεσσαλονίκη, και την ανερχόμενη στάρλετ: Υπερπροσπάθεια 70και ανθρώπων να συνεργαστούν, να επικοινωνήσουν, να σωπάσουν, να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό σε κάτι που εκ βαθέων πιστεύουν ή έχουν εκπαιδευτεί να πιστεύουν. Ανεξαρτήτου αποτελέσματος λοιπόν, σε αυτό το μιούζικαλ, μεταξύ άλλων, η Θεσσαλονίκη ανατρέχει στο παρελθόν και αναπαριστά μια εποχή που δεν υπήρχε καχυποψία, ρατσισμός και διχόνοια… Εκεί όπου Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί ζούσαν, μεγάλωναν, τραγουδούσαν και χόρευαν παρέα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Τελειώνω αργά από την πρόβα και κατευθύνομαι με το ποδήλατο στο σπίτι. Περίπου 10’ διαδρομή. Ικανά για σκέψεις, απολογισμούς και όνειρα… Ήμασταν λέει όλοι μαζί… οι καλοί κι οι κακοί μαθητές παρέα, χορεύαμε με σκουφιά και κασκόλ μέσα στο κρύο, θρηνούσαμε τα ζόρια μας κι υμνούσαμε το διάλειμμα…τις μέρες που έρχονται… τις Χώρες του Καλύτερα, του Τότε, του Ποτέ… συγχρονισμένοι όλοι μαζί κι ερωτευμένοι με την πρωταγωνίστρια… ξεπεσμένη, ανερχόμενη, ψωνάρα και πανέμορφη Θεσσαλονίκη… εκεί στο ύψος της Λαγκαδά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Φτάνω σπίτι πτώμα. Κι όσοι με πλησιάζουν, τοίχοι καθρέφτες σκυλιά κι αγαπημένοι, μου λένε πως βρωμάω από την κορφή ως τα νύχια καυσόξυλα. Η απόσταση των 10’ με το ποδήλατο, είναι ικανή να απορροφήσει την κατάντια της εποχής μας: Άνθρωποι να καίνε ό,τι βρουν για να ζεσταθούν κι αυτό να εκπέμπεται σαν αιθαλομίχλη στον αέρα και στα κυκλοφορούντα κορμιά αυτής της πόλης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«Είναι από την πρόβα…» λέω και ψεύδομαι κι είναι σαν να ομολογώ όλη μας την αλήθεια «…από την σκηνή της πυρκαγιάς του 1917» …τότε που χάθηκαν τα πάντα για να ξαναγεννηθούν και να ξαναπεθάνουν και να αναστηθούν και να ξαναβουλιάξουν και να ξανανθίσουν στραβά στρεβλά μα φρέσκα και ικανά, ανάλογα την κατεύθυνση της Ιστορίας, ή την κατεύθυνση που θα τους δώσεις….</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το κοριτσάκι στη ροζ κουβέρτα τολμά να πει, έστω χωρίς τραγούδια και χορούς, πως θα ‘θελε η κατεύθυνση να είναι… ΑΠΟ ‘ΔΩ ΚΑΙ ΠΑΝΩ. Από δω και πάνω. Από δω και π….</div>
<br />
<br />
<span style="color: #ffe599;">* <b>"Με μουσικές εξαίσιες… με φωνές!" Μια μουσική ιστορία της Θεσσαλονίκης, </b>ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ</span><br />
<br /><br />Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-sti-xora-tou-kalitera-tou-Tote-tou-pote-481#ixzz2oWpHheUr" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-sti-xora-tou-kalitera-tou-Tote-tou-pote-481#ixzz2oWpHheUr</a><br />
<br />
(Πρώτη Δημοσίευση 19.12.2013)</div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-82523388612177667562013-12-14T10:36:00.002+02:002023-04-17T14:30:05.814+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #ffd966;">Τίποτα</span></h1>
<div style="text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #ffd966;"><i><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIvfhT_Q0JVqjxYMlE9wrPli0d2-OwGi1PBIN0rrsHENuFbCZOv9RXnsl9mhS62r7a8nOeFGJ-yhTI4OVuTFXY-ktoUE3eGEzvWU-YKxu2-QtLLdZrBc-pw-7S8wjdOLhI_kLxF6y7XGQmpY-_abrhCRIJcsjmFOVUYm1qSQLUBUDMezqhh99YYj8/s600/Santhana%20Krishnan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="599" data-original-width="600" height="638" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIvfhT_Q0JVqjxYMlE9wrPli0d2-OwGi1PBIN0rrsHENuFbCZOv9RXnsl9mhS62r7a8nOeFGJ-yhTI4OVuTFXY-ktoUE3eGEzvWU-YKxu2-QtLLdZrBc-pw-7S8wjdOLhI_kLxF6y7XGQmpY-_abrhCRIJcsjmFOVUYm1qSQLUBUDMezqhh99YYj8/w640-h638/Santhana%20Krishnan.jpg" width="640" /></a></div><br />Μια συνομιλία με τη ζωγραφική του </b></i><strong></strong><strong><i>Santhana Krishnan</i></strong></span></div>
<strong><i></i></strong><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<strong><i>
</i></strong><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Τι θα κάνεις τις γιορτές;</div>
<div style="text-align: justify;">
- Τίποτα. </div>
<div style="text-align: justify;">
- Έλα πες… οικογενειακά; Ρεβεγιόν με φίλους;</div>
<div style="text-align: justify;">
- Μπα τίποτα…</div>
<div style="text-align: justify;">
- Καμιά εκδρομή;</div>
<div style="text-align: justify;">
- Τίποτα λέμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
- Τι έχεις;</div>
<div style="text-align: justify;">
- <span style="color: #f1c232;"><span style="color: #ffd966;">Τ Ι Π Ο Τ Α</span>.</span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με τα τόσα <span style="color: #ffd966;">τίποτα</span> κόπηκαν κι οι ερωτήσεις. Αφού δεν σήκωνε και πολλά…</div>
<div style="text-align: justify;">
Έμεινε μόνος… <span style="color: #ffd966;">τίποτα</span> δεν περίμενε… <span style="color: #ffd966;">τίποτα</span> δεν συνέβη. Εκτός κι αν…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι όπως κρατάει το <span style="color: #ffd966;">Τ Ι Π Ο Τ Α</span> στα χέρια, σκαλώνει το δάχτυλο στην τρύπα του ΟΜΙΚΡΟΝ. Ντριννν… ακούγεται κάτι σαν κουδούνι. Κοιτάει γύρω του…<span style="color: #ffd966;">ΤΙΠΟΤΑ</span>. Ξαναπατάει το ΟΜΙΚΡΟΝ… ξανακούγεται το κουδούνι. Άκου να δεις… Στο χέρι του λοιπόν… στην καρδιά του τίποτα… υπάρχει ένα κουδούνι. Θα υπάρχει λογικά και μια πόρτα. Πράγματι, το ΠΙ στέκεται αριστερά του ΟΜΙΚΡΟΝ σαν πόρτα θεόρατη κλειστή. Τη χτυπάει κι αυτή δειλά με το χέρι, βάζει το αυτί του να ακούσει…<span style="color: #ffd966;">ΤΙΠΟΤΑ</span>. Είναι κανείς εδώ… ψιθυρίζει στη χούφτα του. Μπα… <span style="color: #ffd966;">ΤΙΠΟΤΑ</span>. Μετά από λίγη σκέψη, παίρνει το αρχικό ΤΑΥ… και το χρησιμοποιεί σαν σφυρί… ή καλύτερα τσεκούρι… και παλεύει να σπάσει με αυτό την κλειστή πόρτα του ΠΙ…<span style="color: #ffd966;">ΤΙΠΟΤΑ</span>. Παίρνει το ΓΙΩΤΑ και προσπαθεί, σαν έμπειρος ληστής, να διαρρήξει την κλειδαριά…<span style="color: #ffd966;">ΤΙΠΟΤΑ</span>. Δεν γίνεται… Του αποκαλύφθηκε από το <span style="color: #ffd966;">τίποτα</span> ένας ολόκληρος κόσμος… και δεν θα τον εξερευνήσει; Κοιτάει τι του ‘μεινε απ’ τη λέξη, το τελικό ΤΑ. Προσπαθεί να το πλέξει κι αυτό στο συλλογισμό του….</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ΤΑ…</div>
<div style="text-align: justify;">
ΤΑ…ΠΙ με ΤΑΠΙ …άφραγκες γιορτές τι να τις κάνω…</div>
<div style="text-align: justify;">
(η πόρτα παραμένει κλειστή… δοκιμάζει ξανά και ξανά και ξανά… τα ΤΑ εκσφενδονίζονται σαν λυγμοί από το στόμα του)</div>
<div style="text-align: justify;">
ΤΑ… ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΟΛΑ, ΤΑ… ΣΙΧΑΘΗΚΑ, ΤΑ… ‘ΧΩ ΠΑΙΞΕΙ, ΤΑ… ’ΧΩ ΧΑΣΕΙ, ΤΑ…ΒΑΝΙ,ΤΑ…ΜΠΛΑΣ, ΤΑ…ΠΕΙΝΩΣΗ</div>
<div style="text-align: justify;">
(νιώθει το χέρι του ζεστό, σαν να πλησίασε σε μιαν απάντηση κλειδί- ικανή να ξεσφραγίσει ακόμη και την κλειστή πόρτα ενός τίποτα)</div>
<div style="text-align: justify;">
ΤΑ… ΠΕΙΝΟΣ… του φωνάζει απηυδισμένο το λεξικό… </div>
<div style="text-align: justify;">
- Δηλαδή; </div>
<div style="text-align: justify;">
… αυτός που έχει επίγνωση της αδυναμίας, της μηδαμινότητάς του.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κάτι γαργάλησε μες την παλάμη του… κάτι σκίρτησε…</div>
<div style="text-align: justify;">
ΤΑπεινά λοιπόν, σκέφτηκε και σΤΑμάτησε για λίγο να γκρινιάζει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σαν ν’ άνοιξε κι η πόρΤΑ… </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πίσω αΠό το Πι δεν κρύβονταν Παλάτια, ούτε Παράδεισοι, ούτε Πλούτη…</div>
<div style="text-align: justify;">
Ούτε καν Προσδοκίες για Πανέμορφες γιορτές. Παρά μόνο ένα Πολύ αΠλό Παιχνίδι με τα γράμματα. Που ήταν σαν να Προσπάθησε να του θυμίσει Πως –για δες- αΠό ένα <span style="color: #ffd966;">ΤΙΠΟΤΑ</span>… μπορούν, αν θες, να γεννηθούν <span style="color: #990000;">ΤΑ Πάντα</span>.</div>
<br />
<br />
Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-tipota-480#ixzz2nR6fV5Hx" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-tipota-480#ixzz2nR6fV5Hx</a><br />
<br />
<br />
Πρώτη Δημοσίευση 12.12.2013<br />
<br /></div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-14434363365358467152013-12-09T09:52:00.001+02:002023-04-17T14:51:48.088+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #38761d;"></span> </h1>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: #990000;">Οι φίλοι είναι εκεί… μικρές κουκίδες, εντός κι εκτός πόλης. Τις ενώνω με κόκκινη κλωστή. Ισορροπούν πάνω της σκέψεις λόγια και μηνύματα. Αναπάντητες τείνουν τραμπαλίζονται και πέφτουν. Αν ένας από τους δύο το σήκωνε μπορεί να λέγαμε τα εξής:</span></h3>
<h2 style="text-align: center;">
<br /><span style="color: #38761d; font-size: x-large;">Τζαμάρισμα*</span></h2>
<div>
<span style="color: #38761d;"></span> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwIcbweeM-0VcujclZnpXSMBp0qJwxC_K0C_6HXOe6VZjlJmQLg0rgGr7vkbHgjhBw-Dr1HF-MKYtI6ExLuNmcCP_CnPMhAFM4DL6bDIb4cPY-qfFXTQ0LRtoTGnTKOiJPmWYqNiqf4wNx1ghj4VP7nk-Ds1gcFGXdTr5XWVxngUTmcAMHRg5G2yA/s752/mitrousi3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="516" data-original-width="752" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwIcbweeM-0VcujclZnpXSMBp0qJwxC_K0C_6HXOe6VZjlJmQLg0rgGr7vkbHgjhBw-Dr1HF-MKYtI6ExLuNmcCP_CnPMhAFM4DL6bDIb4cPY-qfFXTQ0LRtoTGnTKOiJPmWYqNiqf4wNx1ghj4VP7nk-Ds1gcFGXdTr5XWVxngUTmcAMHRg5G2yA/w640-h440/mitrousi3.jpg" width="640" /></a></div><br /></div>
<div><br /></div>
<div>
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #38761d;">Μια συνομιλία με τη ζωγραφική του Χάρη Μητρούση</span></b></i></div>
<i><b><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</b></i><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε σκεφτόμουν… Πώς είσαι; Πώς περνάς; Τι βλέπεις όταν περπατάς; Αγαπάς αυτές τις μέρες; Σε χαϊδεύουν; Νιώθεις; Κλαις; Έζησες τίποτα καλό; Έστω είδες; Άκουσες; Τι θα ‘θελες; Έχεις λεφτά; Σχέδιο; Όνειρο; Ένα γαμώτο που σε καίει; Είναι αρκετό να σε ζεστάνει; Πρόσεχε μόνο… τις αναθυμιάσεις…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εδώ; Όλα καλά. Δεν σκέφτομαι. Τραγουδάω πού και πού και αποκωδικοποιώ μετά τις μελωδίες. Πώς σου κολλάει ένα τραγούδι, χωρίς λόγο. Υπάρχουν στιγμές… «σ’ αγαπώ και μ’ αρέσει η ζωή» …κι άλλες πιο… «Χειμώνας… δεν τ’ ακούω πια τριγύρω μου τα αηδόνια». Το ξέρεις; Το μουρμούριζε κάθε Δεκέμβρη η μαμά κι έχωνε τα κυδώνια στο φούρνο. Καρφωμένα πάνω τους γαρύφαλλα, κανέλες… μύριζε το σπίτι γλυκιά αναμονή. Τι περιμέναμε; Να μεγαλώσουμε…ξέρω κι εγώ…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τι πράγμα; Ναι βγαίνω. Βγαίνω στην πόλη να συλλέξω εικόνες κι έμπνευση… Κουκουλώνομαι καλά και μ’ αδηφάγο βλέμμα ψάχνω ένα πέταγμα πουλιών, ένα σύντροφο σκύλο, μια ομορφιά… Βλέπω πολλούς να κατουράνε στον δρόμο. Εκεί κατουράνε στα κεπέγκια; Στις σκάλες; Στα δέντρα; Στα παρκαρισμένα; Στους κάδους; Στους ανθρώπους που’ ναι μέσα τους και ψάχνουν; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Συχνά καταλήγω σινεμά. Είναι πιο εύκολο να πάρεις την ταινία έτοιμη, παρά να την ζήσεις. Βυθιζόμαστε στις θέσεις μας και πάμε… Ρώμη, Άνδρο, στο διάστημα… Έπειτα ανάβουν τα φώτα κι επιστρέφω με σουβενίρ πλάνα αξιοθέατα στο σπίτι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Α, πέτυχα κάτι ωραίο χθες. Μπάσο, κιθάρα, ντραμς, σαξόφωνο, μελόντικες, φωνές. Τζαμάρανε, γελούσανε, έδιναν χώρο κι έπαιρναν. Ξες τι ωραία; Έβγαλα και τα γυαλιά, έξω έβρεχε, θόλωσαν τα πάντα. Έβλεπα μόνο ήχους και νωτισμένα χρώματα. Σαν πίνακας ξεχασμένος στην καταιγίδα. Σαν συναυλία στο βυθό της θάλασσας. Ή σαν μαέστρος ζωγράφος που έκλαιγε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μην χάνεσαι. Μου λείπεις. Δεν σε παίρνω αλλά σε σκέφτομαι. Φυσάω μέσα σε σαπουνόφουσκες ευχές και προσευχές. Φτάνουν ως εκεί;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;"><strong>*Τζαμάρισμα</strong>: ο συγκεκριμένος όρος αποτελεί εξελληνισμένο δάνειο του αγγλικού όρου jamming και χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια συνάντηση μουσικών (κατά κύριο λόγο οργανοπαιχτών και όχι θεωρητικών) με σκοπό την πρωτογενή παραγωγή μουσικής, χωρίς να υπάρχει προετοιμασία ή προϋπάρχον υλικό.</span></div>
<span><br /><br />Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-tzamarisma-479#ixzz2mxfRIX5B" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-tzamarisma-479#ixzz2mxfRIX5B</a></span><br />
<span></span><br />
<span> </span><br />
<span></span><br />
<span></span><br />
<span> (Πρώτη Δημοσίευση: 5.12.2013)</span><br />
<br /></div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-55937760899862852072013-12-02T12:18:00.004+02:002023-04-17T14:53:14.341+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #0b5394;">Ράδιο γανωτής, λούστρος και ντελάλης</span></h1>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_O8DmsQCSLjY_un-eO0VqfQelh2NgdnbUq0CwnW7BoyRm-ZlGQh_fDeWnYhLv8GfhuaEYjp4dYOHdbXYLUpIY8NnbvT8m1OeqckIoc8FYoFJv0GlDlMXQLSS9Qq4N6T6CFcRyH762yOcR5eDcAtHFpeaGVgj2FtbyPTXx9C9Z4Tf7OgZaMDN44Go/s3288/methstra2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2378" data-original-width="3288" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_O8DmsQCSLjY_un-eO0VqfQelh2NgdnbUq0CwnW7BoyRm-ZlGQh_fDeWnYhLv8GfhuaEYjp4dYOHdbXYLUpIY8NnbvT8m1OeqckIoc8FYoFJv0GlDlMXQLSS9Qq4N6T6CFcRyH762yOcR5eDcAtHFpeaGVgj2FtbyPTXx9C9Z4Tf7OgZaMDN44Go/w640-h462/methstra2.jpg" width="640" /></a></div><br /> </div>
<div style="text-align: center;"><br /></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #0b5394;">Μια συνομιλία με τη ζωγραφική του Στράτου Στεριανού</span></b></i></div>
<i><b></b></i><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο τελευταίο συμμάζεμα του σπιτιού περίσσεψαν 2μιση ραδιόφωνα. Υπήρχε ένα στην κρεβατοκάμαρα και λειτουργούσε σαν υπνητήρι/ ξυπνητήρι, ένα στο σαλόνι σαν μόνιμο soundtrack της καθημερινότητας, κι ένα τρανζιστοράκι στην κουζίνα- απαραίτητο μητροπαράδοτο συστατικό για την προετοιμασία του φαγητού, εμπλουτισμένη πάντα με νότες και παράσιτα. Ησυχία δεν έβρισκαν οι τοίχοι. Εκτός κι αν έπεφτε το ρεύμα ή έπεφταν σε κενό αέρος οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί. Ακόμα κι αν έλλειπαν όλοι από το διαμέρισμα, το ραδιόφωνο παρέμενε ανοιχτό, αυτόπτης μάρτυρας στα όνειρα του σκύλου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και δώστου οι κλασικές μουσικές σαν αναζήτηση οικιακής αρμονίας- να μην έχεις και αγωνία για το τι θα ακολουθήσει. Και να ο Μάνος Κατράκης και η Κατίνα Παξινού μουσαφίρηδες στο σπίτι σου, κι ο δημοσιογράφος Μπρίνης να αναμεταδίδει τα νέα της Λιλιπούπολης και το Ράδιο Νοσταλγία να σε πηγαινοφέρνει στο χρόνο. Πλημμύριζε το σπίτι άγνωστες οικείες φωνές κι η φαντασία σκάρωνε μορφές και πρόσωπα. Είχες παρέα στο διάβασμα, παρέα στην παρέα μα κυρίως παρέα στη μοναξιά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπήρχε και μια κασέτα ετοιμοπόλεμη, μήπως και προλάβει να καταγράψει το τραγούδι που κατά καιρούς σε στοίχειωνε. Μετά γινόταν ξεσκαρτάρισμα και μετά κόπων, REC, PAUSE και βασάνων έφτιαχνες τη δική σου εκπομπή. Αυτά που ήθελες να πεις τα στρίμωχνες στο εξώφυλλο ή τα έκρυβες κάτω από ζωγραφιές κι αλλόκοτα κολάζ. Την άκουγες μέχρι να λιώσει. Τη δοκίμαζες πρωί μεσημέρι βράδυ. Στα walkman, στο μεγάλο στερεοφωνικό, ακόμα και στον ύπνο σου. Κι όταν ήσουν έτοιμος να την αποχωριστείς, την πρόσφερες σαν εκ βαθέων δήλωση, σαν ψίθυρο πολύτιμο σε αυτιά αγαπημένα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν κάποια στιγμή ένιωσα πως δεν χωρούσε το εξώφυλλο μιας κασέτας όλα αυτά που ήθελα να πω, κατάλαβα πως αγαπούσα το ραδιόφωνο κι από την άλλη πλευρά. Εκείνη που κρύβεται μες τη συσκευή, ανάμεσα στα καλώδια και τις λυχνίες και οδηγεί μέσω μιας στραβιάς κεραίας σε ένα ηχομονωμένο δωματιάκι βασίλειο, με υπηκόους δίσκους φέτες κονσόλες και μικρόφωνα. Άσε με να μπω στο σπίτι σου, στ’ αμάξι σου, σαν ψίθυρος στα αυτιά σου. Σαν εκ βαθέων δήλωση, κασέτα χειροποίητη, έστω λίγο μασημένη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν επαγγέλματα που χάνονται στον χρόνο. Ο γανωτής, ο λούστρος, ο ντελάλης. Στις μέρες μας, ανάμεσα σε πολύτιμα άλλα εκλιπόντα, μοιάζει να είναι κι ο ραδιοφωνικός παραγωγός. Αυτός που επιλέγει απ’ το στοκ της ψυχής του τα τραγούδια και μιλάει για όλα εκείνα που δεν χωράνε στο εξώφυλλο της κασέτας. Τη θέση του πήρε ο Τζάμπας, το Τζάμπο, ο φρι το γκόου- ο ελεύθερος να φύγεις, να κλείσεις άρον άρον τη συσκευή, μήπως και ξεστοιχειώσει το μυαλό σου από την αντίστροφη μέτρηση των Χριστουγέννων, από την αντίστροφη μέτρηση του τέλους της παρέας, των ονείρων, του πολιτισμού.</div>
<br /><br />Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-radio-ganotis-loustros-kai-ntelalis-478#ixzz2mJMOSnJE" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-radio-ganotis-loustros-kai-ntelalis-478#ixzz2mJMOSnJE</a><br />
(Πρώτη Δημοσίευση 28.11.2013)</div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-75134208214570835592013-11-23T09:32:00.004+02:002023-04-17T14:59:20.747+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #e69138;">Δύσκολοι αποχαιρετισμοί…</span></h1><div><span style="color: #e69138;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMLnJP9nJj_uG6JTa6OyLw_KZXpjBSs9ee-5_t8XLopgzPCucEodCGYMDmo7IjuPKm8tyJuL-Zr7m6Z_C5pdydoo2ppfxPdKGIUN98CabQnaK-jw7BGODXOYcarIbZN7NBurtYY1_Qvt0m55Hatjfu779H9ThqB7ssCwn1MZFbLVRTHdqBlUN2nYM/s482/emilia.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="482" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMLnJP9nJj_uG6JTa6OyLw_KZXpjBSs9ee-5_t8XLopgzPCucEodCGYMDmo7IjuPKm8tyJuL-Zr7m6Z_C5pdydoo2ppfxPdKGIUN98CabQnaK-jw7BGODXOYcarIbZN7NBurtYY1_Qvt0m55Hatjfu779H9ThqB7ssCwn1MZFbLVRTHdqBlUN2nYM/w638-h640/emilia.png" width="638" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><span style="color: #e69138;">Μια συνομιλία με τη ζωγραφική της Αιμιλίας Ξανθοπούλου</span></b></div>
<br />
<i><b></b></i><br />
<br />
<br />
Αγαπημένο μου, <br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Γυμνές οι λέξεις χωρίς το απαλό σου χάδι, αμήχανα τα δάχτυλα, μοιάζουν να
απορούν. Τα χείλη μισάνοιχτα, ακόμα περιμένουν. Ανασαίνω το δωμάτιο που μέχρι χθες υπήρχες. Σε ψάχνω στις κουρτίνες, ακολουθώ
τα ίχνη σου στους τοίχους, στο πάτωμα… ναι πέρασες από δω, έστριψες από κει,
άναψες, σβήσαμε αγκαλιά, στα χέρια μου… κι αχόρταγη ζητούσα και διψούσα κι άλλο…
κι άλλο. Όχι δεν είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω. Γι’ αυτό σου γράφω, να ξορκίσω με
πλήκτρα την απόφαση, το πείραμα, την απουσία. Μια αγάπη που ‘γινε δίκοπο μαχαίρι
ή έστω… τσιγάρο ηλεκτρονικό.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Μέχρι τα 20 ήμουν φανατική κατά. Από παιδιά, με τον αδερφό μου, κρύβαμε τα
πακέτα των επισκεπτών, στις διακοπές πετούσαμε σε απόκρημνα φαράγγια τον καπνό
της πίπας του πατέρα ή λοξοκοιτούσαμε τις σπάνιες φορές που η μαμά έκανε ένα
τσιγαράκι με τον καφέ και τις φιλενάδες της. Ο αδερφός δεν το βαλε ποτέ στο
στόμα του. Κι εγώ… Αφού το απέφυγα στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, στον έρωτα, στη
θλίψη και στα πρώτα χρόνια του Πανεπιστημίου… βρέθηκε μια Φολέγανδρος στη μέση
του πελάγους, εγώ πάνω της για τις πρώτες μου μοναχικές διακοπές, μια ωραία θέα,
χωρίς παρέα, που έπρεπε κάπως να μοιραστεί. Ο φίλος μου ο καπνός, σκέφτηκα τότε
και με τρεμάμενα χέρια και φωνή αγόρασα το πρώτο μου πακέτο. Και σπίρτα. Και
φυσούσε. Κι ούτε να το πιάσω δεν ήξερα. Αλλά ήταν ωραία. Και μετά άρχισαν τα
φαντασιόπληκτα: το κοριτσάκι με τα σπίρτα και τα camel άναβε ρουφούσε και
εισέπνεε ζαλισμένες εικόνες. Γινότανε Πυθία και ψέλλιζε χρησμούς ακατανόητους.
Και μες τη θολούρα του τοπίου, επινοούσε διαλόγους, όνειρα, κείμενα, παρέες… Οι
μικροί στεναγμοί του τσιγάρου που καίει ήταν ασορτί με τους δικούς της που ήταν
είκοσι χρονών κι ήθελε να τα ζήσει όλα. Ως το φίλτρο. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Αλήθεια, περάσαμε όμορφα. Είσαι απ’ τις πιο γοητευτικές αδυναμίες μου. Μια
μετέωρη επιθυμία που ξεντύνεται πέπλα καπνού και χορεύει στον αέρα. Μια χαρμάνα
στιγμή που ζητάει απεγνωσμένα μια φωτιά. Μια πολύχρωμη ζωή, νοτισμένη από μια
μεθυστική εθιστική σταγόνα δηλητήριο. Αν ήταν η μόνη… μπορεί απτόητη να
συνέχιζα. Μα τα γύρω σταλάζοντα φαρμάκια είναι τόσα πολλά… που θες, που να
πάρει, τουλάχιστον ελεύθερα και καθαρά… να ξαναμυρίσεις, να ξαναγευτείς, να
ξανανανπνεύσεις. Να θυμηθείς πώς είναι να νιώθεις ανεξάρτητος κι απαλλαγμένος
ακόμα κι απ’ την αγαπημένη σου συνήθεια.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
Αγαπημένο μου… όχι δεν είναι αποχαιρετισμός…. Είναι ένα γράμμα ξόρκι… να
σφραγίσει την απόφαση, το πείραμα, την απουσία. Έτσι σαν φόρος τιμής σε εκείνο
το εικοσάχρονο κοριτσάκι που ήθελε να τα ζήσει όλα…</div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
Ειλικρινά Μ-εθισμένο,</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
Παραμύθι</div>
<br /><br />Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-diskoloi-apoxairetismoi-477#ixzz2lS3UooF6" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-diskoloi-apoxairetismoi-477#ixzz2lS3UooF6</a><br />
<br />
Πρώτη Δημοσίευση: 21.11.13</div><br />
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-15159599805307580212013-11-16T10:23:00.003+02:002023-04-17T15:02:12.348+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #38761d;"><br />Κι η γη γυρίζει κι η γη γυρίζει</span></h1>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSoKPLWzI6DH-0NtykLSe6VmFPT22l-kGTf045p8b_PabYs6Iemh0khWj9VpjCu2o1QwXnXp1F4-c6BuRIN6RaK3YlWI9L-QyBVNyKNDqvN6XnYRxbvAARL6nJ646W2pSe37Wr0-en9eVfZVlfB3jt5LNWE-8Jmg8jEpeGuJa0h6CHCgolF04eB4E/s2303/max-beckmann-162.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2303" data-original-width="997" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSoKPLWzI6DH-0NtykLSe6VmFPT22l-kGTf045p8b_PabYs6Iemh0khWj9VpjCu2o1QwXnXp1F4-c6BuRIN6RaK3YlWI9L-QyBVNyKNDqvN6XnYRxbvAARL6nJ646W2pSe37Wr0-en9eVfZVlfB3jt5LNWE-8Jmg8jEpeGuJa0h6CHCgolF04eB4E/w278-h640/max-beckmann-162.jpg" width="278" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><br /></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #38761d;"><i><b>Μια συνομιλία με τη ζωγραφική του </b></i><i><b>Max
Beckmann</b></i></span></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ανοίγω απότομα τα μάτια. Ξεκολλάει τ’ όνειρο βίαια από τον ύπνο. Τα πόδια
ψαύουν τον αέρα μα αντί να νιώσουν τα σανίδια, βρίσκουν κι ακουμπάνε πάνω σε μια
μπάλα. Κάτω απ’ τις πατούσες μου γυρίζει μια γη πλαστική χοντρή και φουσκωμένη.
Λίγο Ανταρκτική λίγο ωκεανός καταφέρνω κι ισορροπώ. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Κατά τ’ άλλα η μέρα κυλάει φυσιολογικά. Βγαίνω στον κόσμο, έχοντας τον κόσμο
στα πόδια μου. Και κοίτα να δεις κάτι πράγματα, εγώ η ανισόρροπη κι ατσούμπαλη
δεν πέφτω. Παιδεύομαι, μπαλαντζάρω, προσπαθώ από κάπου να πιαστώ… από κουβέντες,
απ’ τον αέρα, απ’ τους περαστικούς. Κι η γη γυρίζει κι η γη γυρίζει… </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Όμορφη μέρα και μουντή. Με ψιλόβροχα να τη ραντίζουν να μην εκραγεί. Με ρακές
να την ποτίζουνε να ανθίσει. Δουλειές, διαλείμματα, χαμόγελα, άγχη, ιστορίες,
σχόλια, ανησυχίες, γέλια, βουρκώματα, καπνοί. Κι εγώ πάνω στην μπάλα μου να κάνω
τράβελινγκ σλάλομ ανάμεσα τους, σαν ακροβάτης, σαν αέρας, κάτι σαν πουλί. Κι η
γη γυρίζει κι η γη γυρίζει… </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω και μουσική υπόκρουση. Ειδήσεις. Αίσχη και ντροπές. Τις μικρές
κατακτήσεις. Τις μεγάλες αδικίες. Τα νέα της χώρας. Τα νέα της πόλης. Της
γειτονιάς. Των ανθρώπων μου. Απολύσεις, προσλήψεις, αιώνιες αναμονές. Γεννήσεις,
γενέθλια, γάμοι και γιορτές. Αρρώστιες, χτυπήματα, σπασίματα, εξετάσεις,
εγχειρήσεις. Θάνατοι. Κι η γη γυρίζει κι η γη γυρί… Τι πράγμα; Κι η γη γυρίζει
κι η γη γυρίζει… Πέθανε; Κι η γη γυρίζει κι η γη γυρίζει… Πότε; Κι η γη γυρίζει
κι η γη γυρίζει… </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Περίμενε. Φωνάζω. Θέλω να κατέβω. Γύρνα πίσω. Διατάζω τη γη κάτω από τα πόδια
μου. Μα δεν μ’ ακούει. Γιατί γυρίζει, γιατί γυρίζει. Σταμάτα. Πάμε λίγες στιγμές
πριν. Πάμε πίσω να προλάβουμε. Θέλω να του μιλήσω. Να τον ακούσω. Να τον γνωρίσω
λίγο παραπάνω. Έστω να τον αποχαιρετήσω. Μα η γη γυρίζει, μα η γη
γυρίζει. </div>
<br /><br />Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-ki-i-gi-girizei-ki-i-gi-girizei-476#.UoShdE-deU0.facebook#ixzz2knKyEMYW" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-ki-i-gi-girizei-ki-i-gi-girizei-476#.UoShdE-deU0.facebook#ixzz2knKyEMYW</a><br />
<br />
(Πρώτη Δημοσίευση 14.11.2013)</div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-82700223931418013732013-11-11T13:50:00.001+02:002023-04-17T15:08:45.083+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #e06666;">οι Πέμπτες των Ερωτευμένων</span></h1>
<br />
<h2 style="text-align: justify;">
<span style="color: #e06666;">Οι Παρασκευές των φωτοσκιάσεων, τα Σάββατα των τακουνιών, οι Κυριακές της
ησυχίας, οι Δευτέρες των αθώων, οι Τρίτες των ανύπαρκτων, οι Τετάρτες των γυμνών
ποιητών…</span></h2><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOvv-YcFPSPjb4ph4L7fafTSE0J4L6nXOaKf4lEn_te5f1PAnvIY3uZN6Y7Vc9m5sldos73RSMgduL7EeE5O-1JjUS8cxfmIo2QOWEk6PR0mZOKYIinMsrcEIU8W-nlLOt84mhdETUUl332MV3q_0zN5BV5Sw1iWT5lUiWTHonU2g90JTzQAl7K7c/s4430/M%C3%A5rten_Eskil_Winge_-_Tor's_Fight_with_the_Giants_-_Google_Art_Project.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4430" data-original-width="3063" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOvv-YcFPSPjb4ph4L7fafTSE0J4L6nXOaKf4lEn_te5f1PAnvIY3uZN6Y7Vc9m5sldos73RSMgduL7EeE5O-1JjUS8cxfmIo2QOWEk6PR0mZOKYIinMsrcEIU8W-nlLOt84mhdETUUl332MV3q_0zN5BV5Sw1iWT5lUiWTHonU2g90JTzQAl7K7c/w442-h640/M%C3%A5rten_Eskil_Winge_-_Tor's_Fight_with_the_Giants_-_Google_Art_Project.jpg" width="442" /></a></div><h2 style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></h2>
<br />
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #e06666;">Μια συνομιλία με τη ζωγραφική του Mårten Eskil Winge</span></b></i></div>
<br />
<i><b><br /></b></i><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πώς τυχαίνει… και τις τελευταίες Πέμπτες μοιράζομαι γουλιές, λόγια και σιωπές
μ’ ερωτευμένους. Μια ιδιαίτερη κατηγορία συνανθρώπων μας που κυκλοφορούν ανάμεσά
μας, ελεύθεροι μες τα δεσμά των ανεκπλήρωτων πόθων τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Με τον Κάπα γνωριζόμαστε χρόνια. Συναντηθήκαμε σχεδόν τυχαία και αποφασίσαμε
να ακουμπήσουμε τα «γεια τι κάνεις» που χρωστούσαμε, σε μια μπάρα. «Για πες…».
Λίγο αναμνήσεις, λίγο επαγγελματικά, λίγο κρίση, λίγο τελευταία νέα… κυλούσε
χαλαρά το βράδυ με κοινούς γνωστούς να παρελαύνουν, να διακόπτουν, να εξελίσσουν
ή να αποπροσανατολίζουν την κουβέντα. Ξαφνικά ο συνομιλητής μου, καθαρίζει το
τοπίο από εισβολές και μετά από τρεις ώρες ουσιαστικής μα άσχετης κουβέντας,
ανοίγει σαν ρόδι την καρδιά του. Τρέμουν τα χείλη, ντρέπεται, πώς να το πει…
είναι 30φεύγα και ξανά για πρώτη φορά ερωτευμένος. Αυτή του τη σπάει, τη
λατρεύει, τον θυμώνει, τον γητεύει, τον ξενυχτά τα βράδια, σηκώνεται από το
όνειρο και της μιλάει, παραμιλάει γι’ αυτήν στο γάτο , στον τοίχο, στο ταβάνι.
Γυάλιζαν τα μάτια, τα χέρια αμήχανα στην μπάρα, στο ποτήρι, στο πρόσωπο… σαν να
προσπαθεί να ξεκολλήσει την απουσία από το μυαλό του… ή να την συγκρατήσει μην
του φύγει, ποτέ. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Την επόμενη Πέμπτη τριγυρνούσα βράδυ σόλο στην πόλη. Πάρκαρα σε ένα στέκι,
άκουσα ωραίες μουσικές, παρήγγειλα κρασί, ξεφύλλιζα έντυπα. Την ώρα που
ετοιμαζόμουν να φύγω, εμφανίστηκε ο Χι. Ωραίος άνθρωπος. Βράχος και κλαράκι. «Ο
μαύρος Πιτ» είχα πει όταν τον είχα πρωτοσυναντήσει 18 χρόνια πριν. Τότε που όλα
γύρω μου σαν κινούμενα σχέδια μοιάζανε. Ο μαύρος Πιτ δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για
να ξεκλειδώσει τα μπαούλα του. «Είμαι ερωτευμένος» δήλωσε κι αυτός κι άρχισε να
μεταμορφώνεται. Κι έγινε ξαφνικά ο Πλούτο, ο Ντόναλντ, κατακόκκινο παπί έρμαιο
κάτω από τη σαρωτική ορμή μιας ροζ ζωγραφισμένης γόβας, έγινε κι ο Γκούφυ, και
με μια χούφτα φιστίκια η σούπερ του εκδοχή… που δεν φοβάται, δεν κάνει γκάφες,
νικάει ελπίζει, έχει λόγο για να ζει, να δουλεύει, να πονάει, να γελάει, να
ομορφαίνει, να ζωντανεύει από το χαρτί, ν’ αποκτά σάρκα και οστά δίπλα μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μιαν άλλη Πέμπτη ζήτησα από τον Ταυ να πάμε θέατρο. «Αδύνατο…» μου είπε. «Οι
Πέμπτες είναι νύχτες κινηματογράφου». Είχαν κάτι τόσο απόλυτο οι λέξεις του…
όπως και αυτές του Χι, του Κάπα. Άλλος έρωτας κι αυτός. Με τη μεγάλη οθόνη, τις
ατάκες, τη σιωπή, τη μουσική. Τα πλάνα τον πλανεύουν, τον γονατίζουν, τον
τρελαίνουν, τον προδίδουν, τον αφήνουν μαγεμένο να γυρνάει μόνος στο σπίτι.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Πέμπτη μέρα της εβδομάδας… ημέρα του Θεού Θωρ στα αγγλικά και σ’ άλλες
γλώσσες. Όπου Θωρ, «θεός του κεραυνού και της αστραπής που συνασπίζεται με τους
ανθρώπους εναντίον άλλων θεών». Μακάρι ο ξανθός νονός αυτής της μέρας να μας
προστάτευε κι από τους δαίμονες. Αυτούς που μας κάνουν να ξεχνάμε… πόσο
επαναστατική πράξη… είναι ο έρωτας. Αντίδοτο φαρμάκι γιατρικό. Στην κάθε
μέρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br /><br />Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-oi-pemptes-ton-eroteimenon-475#ixzz2kKtEnWzC" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-oi-pemptes-ton-eroteimenon-475#ixzz2kKtEnWzC</a><br />
<br />
(Πρώτη Δημοσίευση: 7/11/2013)</div><br />
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-44670672267760943492013-11-06T11:58:00.004+02:002023-04-17T15:10:44.057+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #c27ba0;">Φτάνει, είπα</span></h1>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjxbJ_pBxvhe8gS1kwfSHNIYto46p5zURD4HPHjiCGG-zqW9d_Y89Dz_tNj3qle4cql8mHLw_tTsshuNJDZeudrCztvSEQk44Iwx6SJjBeXSgmpTF90ySsamIHQbNtFD6zHhWLACwjBWBygt_42vdFf8iVonz0PXUYidSxoRJhtNPkCqwjmBqlwYU/s3847/pappous%20valera.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3847" data-original-width="2575" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjxbJ_pBxvhe8gS1kwfSHNIYto46p5zURD4HPHjiCGG-zqW9d_Y89Dz_tNj3qle4cql8mHLw_tTsshuNJDZeudrCztvSEQk44Iwx6SJjBeXSgmpTF90ySsamIHQbNtFD6zHhWLACwjBWBygt_42vdFf8iVonz0PXUYidSxoRJhtNPkCqwjmBqlwYU/w428-h640/pappous%20valera.JPG" width="428" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><br /></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #c27ba0;">Μια συνομιλία με τη ζωγραφική της Κωνσταντίνας Βαλερά*</span></b></i></div>
<br />
<i><b><br /></b></i><br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
«Μην αφήνεις ποτέ την τελευταία σου μπουκιά… αυτή είναι η τύχη σου».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κοιτούσα την τύχη μου με μούτρα και αποστροφή. Φτάνει ρε μαμά δεν θέλω άλλο.
Το γιουβαρλάκι… μου ‘κλεινε πράσινα κι ανήθικα το μάτι. Όλη μου η τύχη ζυμωμένη
με κιμάδες ρύζια κρεμμύδια κι αβγολέμονα. Σ’ ένα πληγωμένο πιάτο, με
διαμελισμένες σάρκες φαγητού, αίματα ζουμιά… σαν πεδίο μάχης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο ανορθόγραφο μυαλό μου η τύχη έμοιαζε με <span style="color: #c27ba0;">τείχη</span>… ψηλά κι απρόσιτα. Πίσω
τους φυλακισμένη μια τελευταία μπουκιά. Εχθρός της, το χορτάτο μου στομάχι. Κι η
δόλια μάνα, κάποτε χάρτινο ασπρόμαυρο παιδί μετά την κατοχή, δυο μακριές
βλεφαρίδες που χτένιζαν για λίγο τον αέρα της απελευθέρωσης κι έπειτα του
εμφυλίου, έγχρωμη τώρα κι ολοζώντανη μπροστά μου, σε ρόλο στρατηγού δικτάτορα.
«Φάε, είπα.» Φτάνει ρε μαμά δεν θέλω άλλο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Άλλοτε πάλι, στο βαρήκοο μυαλό μου, η τύχη φάνταζε σαν <span style="color: #c27ba0;">ήχοι</span>. Φωνές παιδιών
που παίζουν κάτω στο δρόμο. Μας χωρίζουν εφτά όροφοι και μια τελευταία μπουκιά.
«Τέλειωσε το φαΐ σου και κατέβα». Ήχοι. Παιχνιδιού και ξεγνοιασιάς. Κυνηγητό,
λάστιχο, κρυφτό. Περιμένετε….σε λίγο θα ‘μαι κι εγώ μαζί σας, νικάω τον πόλεμο
και κατεβαίνω. Με τρόπαιο το ρέψιμο της τελευταίας μπουκιάς. Της τύχης μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μεγαλώνοντας, αυτή η ίδια τύχη άρχισε να γίνεται σαν <span style="color: #c27ba0;">τοίχοι</span>. Τοίχοι σπιτιού,
του δικού μου κάποτε, «με χολ και κουζίνα καλά όλα κι άγια ηρεμία τάξη κι
ασφάλεια»… Τοίχοι μιας ενήλικης ζωής που με περιμένει εκεί έξω. Η τύχη μου ίσον
οι τοίχοι ενός γερού σπιτιού, μια οικογένειας, ενός συζύγου, δυο παιδιών, να μην
τρων τα γιουβαρλάκια, κι εγώ σαν νέος στρατηγός δικτάτορας να επιμένω. Τύχη ίσον
τοίχοι γραφείου, χωρίς παράθυρα, να μην καθυστερούν αναιδή ηλιοβασιλέματα και
τεμπέλες θέες την πολύτιμη εργασία. Τύχη ίσον και οι τοίχοι μιας τράπεζας. Μέσα
της καλά κλεισμένη κι ασφαλισμένη η ιστορία μου. Οι ως τώρα κόποι και το μέλλον
μου. Κι ας είναι απ’ έξω γραμμένη με μπογιά, μια άλλη ιστορία. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάθομαι τώρα και κοιτώ την τελευταία μου μπουκιά. Την τύχη μου. Την τύχη να
έχω ακόμα φαΐ στο πιάτο. Αγαπώ τα γιουβαρλάκια κι ας μην ξέρω να τα φτιάχνω. Τα
χάιδεψα με το κουτάλι. Τα μύρισα ένα ένα. Τα γεύτηκα αργά να μην τελειώσουν. Κι
όμως… Γύρω τους τείχη γκρεμισμένα. Μοναδικός εχθρός τους πλέον μια κοινωνία που
σου κλέβει την μπουκιά απ’ το στόμα. Ακούω τους ήχους μιας ακόμα διαδήλωσης.
Μιας παρέλασης. Μιας επίδειξης άμυνας και δύναμης μιας αδύναμης παραδομένης
χώρας. Στους τοίχους μου βλέπω σκιές, σοβάδες και ρωγμές. Ευτυχώς βλέπω και
χρώματα. Πορτοκαλιά όρεξης, κόκκινα πάθους, πράσινα υπομονής, γαλάζια ονείρων…
Κι αυτό είναι η μόνη μου τύχη. Είναι και η τελευταία μπουκιά που θα την
προστατεύσω μέχρι τέλους. Κι ας μην τη φάω ποτέ. Αφού σου είπα. Φτάνει ρε μαμά
δεν θέλω άλλο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b><span style="color: #c27ba0;">*ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ- Έκθεση της Κωνσταντίνας Βαλερά, στη Αίθουσα Τέχνης
Φ.Α.Α.Θ. (Αγ. Σοφίας 38, Θες/νίκη), ως τις 6.11.13.</span></b><br />
<br />
<br />
Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-ftanei-eipa-474#ixzz2jrFoDSQw" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-ftanei-eipa-474#ixzz2jrFoDSQw</a><br />
<br />
(Πρώτη Δημοσίευση 31.10.13)</div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-51193082645792497632013-10-25T22:37:00.004+03:002013-10-25T22:43:26.579+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #990000;">Εγώ κι οι άλλες</span></h1>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Issues/473/54d196d9-d488-4c0f-b66f-b79c26d7b10f.jpg" rel="lightbox[article]" title="Εγώ κι οι άλλες"><img height="640" src="http://www.exostispress.gr/Images/Issues/473/54d196d9-d488-4c0f-b66f-b79c26d7b10f.jpg" width="465" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #990000;"><strong>Μια συνομιλία με τη ζωγραφική του René
Magritte</strong></span></div>
<br />
<i><b><br /></b></i><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο πραγματική… εγώ ή εσύ;</div>
<div style="text-align: justify;">
«Μα αφού είμαστε ίδιες»… μου απαντάει.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Πράγματι, στέκομαι απέναντί μου, μοιάζω σχεδόν όπως με θυμάμαι. Πίσω μου το
ίδιο σπίτι, ο ίδιος πίνακας, τα ίδια πεταμένα αθλητικά παπούτσια, η ίδια
καρέκλα. Ανακουφισμένη, κάνω να απομακρυνθώ. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Ακούω ένα γέλιο. Κι αυτό ίδιο με το δικό μου. Μα δεν είχα γελάσει. «Δηλαδή
τόσο εύκολα πιστεύεις ό,τι βλέπεις;» ρωτάει το είδωλο μου. Τρομαγμένη, βάζω τα
παπούτσια κι εξαφανίζομαι. Η καρέκλα πέφτει. Η άλλη κάνει ακριβώς το ίδιο. Μόνο
που εκείνη συνεχίζει να γελάει.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Κατεβαίνω σκάλες βγαίνω στο δρόμο. Τη βλέπω στη βιτρίνα του φούρνου, στο
προποτζίδικο, στο τζάμι ενός αυτοκινήτου. Βάζει μπρος και ξεκινάει. Πού πας…
τσιρίζω… είναι κλειστοί οι δρόμοι. Τρέχω από πίσω της. Κολλάει τ’ αμάξι στο
μποτιλιάρισμα. Βρίζει την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν, σαββατόβραδο, να
οργανώσουν νυχτερινό αγώνα δρόμου. Α να χαθείς ξενέρωτη… της λέω και πάω, ακμαία
κι αθλητική, με τα πόδια. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Φτάνω στο δημαρχείο. Έχει πολύ κόσμο. Στριμώχνομαι ανάμεσα σε νούμερα,
κουβέντες, επιδόσεις, σορτσάκια, φόρμες, πόζες για το facebook. Είμαι μόνη κι
όλα μου φαίνονται περίεργα και ξένα. Λίγο πιο κει διακρίνω ένα άλλο είδωλό μου,
μέσα σε μια παρέα, να κάνει χαχανίζοντας διατάσεις και να φωτογραφίζεται. Κοίτα
την ύφος… λέω από μακριά.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Ξεκινάμε να τρέχουμε. Όλη η Τσιμισκή στα πόδια μου. Σλάλομ ανάμεσα σε
λαχανιάσματα, μπλουζάκια, χαμόγελα, φλας, καρότσια, μπαλόνια. Να κι η Ναυαρίνου,
η Παύλου Μελά, <span style="color: #990000;">(με βλέπω να περιμένω με το ποδήλατο στο φανάρι)</span>, η Ικτίνου <span style="color: #990000;">(κι
εκεί είμαι, μ’ εμψυχώνω από απέναντι),</span> η Αγία Σοφίας <span style="color: #990000;">(το είδωλό μου τώρα
αδιαφορεί για τον αγώνα και κοιτάει λαίμαργα μια βιτρίνα με μπότες)</span>, η Καρόλου
Ντηλ <span style="color: #990000;">(δεν την πιστεύω… κάθεται χαλαρή και πίνει ποτά;)</span>, η Αριστοτέλους <span style="color: #990000;">(να τη
πάλι… βγάζει βόλτα το σκύλο μου ή μήπως το είδωλό του)</span>, η Ίωνος Δραγούμη, να και
μια νύφη, χειροκροτούν οι δρομείς, <span style="color: #990000;">(με βλέπω με τακούνια και λαμέ να ακολουθώ το
ζευγάρι)</span>, τα Λαδάδικα, τα Δικαστήρια, στροφή για λεωφόρο Νίκης. Το Κλειώ κάνει
βόλτες στον Θερμαϊκό <span style="color: #990000;">(κι εγώ πάνω του χαζεύω την πόλη από έξω)</span>. Ο Λευκός Πύργος
μινιατούρα μπιμπελό στο βάθος. Μεγαλώνει και πλησιάζει όλο και πιο κοντά. <span style="color: #990000;">(Με
διακρίνω στις πολεμίστρες).</span> Έλα, λίγα μέτρα ακόμη. Έλα. <span style="color: #990000;">(Μια ακόμη εκδοχή μου,
στέκεται στον τερματισμό με το χρονόμετρο στο χέρι- κοροϊδεύει τις δυνάμεις μου
που με εγκαταλείπουν).</span> Τι κάθεσαι και κοιτάς… έλα να βάλεις ένα χεράκι… ελάτε
κορίτσια… όλες μαζί… ψελλίζω ασθμαίνοντας.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Και τότε ξεσηκώθηκαν όλες. Η ξαπλωμένη τεμπέλα που καθρεφτιζόταν στην οθόνη
της τηλεόρασης, εκείνη μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, η άλλη που έπινε
την αντανάκλασή της στο ποτήρι, η μέσα στο κολλημένο αμάξι, η πάνω στο ποδήλατο,
η δίπλα στο σκύλο… Τότε μόνο κατάφερα να τερματίσω. Όταν αποδέχτηκα τις άλλες
μου εκδοχές… και γίναμε μαζί… <span style="color: #990000;"><strong>ένα.</strong></span> </div>
<br />
<br />
<br />
Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-ego-ki-oi-alles-473#.UmkpeY5kUO8.facebook#ixzz2ilQdDk9U" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-ego-ki-oi-alles-473#.UmkpeY5kUO8.facebook#ixzz2ilQdDk9U</a><br />
<br />
(Πρώτη Δημοσίευση 24.10.2013)</div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-12765786794518696352013-10-21T21:33:00.002+03:002023-04-17T18:43:55.710+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #e06666; font-size: large;">«Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα…»</span></h1>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKQ0LAhgvoEc5yAPqzen5YHpbHU3-PhqXkm2HVAveF6sAoYTE9LGc8A4VJc44GdiLPSCANFZguPCrrJo-gr7EUcil6DI3evsveN5DkGEGoM-9_yrbk5VtyDyFNqK15-CfyOM27NQXtRmBzRzM4KBMHNZzcvkZXHkFkHEme_OgvKi7pS1lu3ACdMs0/s581/fragos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="581" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKQ0LAhgvoEc5yAPqzen5YHpbHU3-PhqXkm2HVAveF6sAoYTE9LGc8A4VJc44GdiLPSCANFZguPCrrJo-gr7EUcil6DI3evsveN5DkGEGoM-9_yrbk5VtyDyFNqK15-CfyOM27NQXtRmBzRzM4KBMHNZzcvkZXHkFkHEme_OgvKi7pS1lu3ACdMs0/w640-h440/fragos.jpg" width="640" /></a></div></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;"><i style="color: #e06666; text-align: left;"><b>Μια συνομιλία με μια παράσταση* </b></i><i style="color: #e06666; text-align: left;"><b>& με τη ζωγραφική του Δημήτρη Φράγκου**</b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">
Να πας… να πας οπωσδήποτε. Δεχόμουν αντίστοιχα μηνύματα εδώ και καιρό. Από
τελείως διαφορετικούς μεταξύ τους πομπούς. Αν τα καταφέρω... ψέλλιζα κι εγώ,
γνωρίζοντας πόσο απρόβλεπτο μπορεί να είναι ένα βράδυ, εκεί γύρω στις 9, που
συνήθως μπαλατζάρεις ανάμεσα στο να αδράξεις τη νύχτα ή να την αφήσεις να
προσπεράσει. Κι ενώ θα ήθελες πολύ να έχεις πάει… μια αδιαθεσία, μια μελαγχολία,
μια ευτυχία, μια τεμπελιά σου κλείνουν πεισματικά το δρόμο.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα κατάφερα όμως, χωρίς καν μάχες, ούτε ένα γδάρσιμο του νου. Πήγα. Σε μια
Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών, γεμάτη κόσμο. Πόση Θεσσαλονίκη χωράει σ’ ένα
βουκολικό δραματικό ειδύλλιο; Τόση όση χρειάζεται για να νιώσεις επιτέλους
περήφανος για την πληγωμένη λαχτάρα, παιδεία κι ευαισθησία της. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Κούρνιασα σε μια γωνιά και βιαζόμουν να ξεκινήσει. Άντε πάρτε με μαζί σας
στους λόγγους, τα βουνά και τις χαράδρες. Μάθε τε μου να αγαπώ, να λιώνω, να
πεθαίνω, να πενθώ, να χύνομαι αίμα ζεστό στα χέρια του, στο χώμα, στα χόρτα,
στις πέτρες. Θυμίστε μου το υλικό απ’ το οποίο είμαι φτιαγμένη. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνος βγήκε. Εκείνη τον κοίταξε. Τον βοήθησε να βγάλει το πανωφόρι του.
Πλησίασε τα χείλη της. Φιλήθηκαν. Για αρκετή ώρα. Κι εμείς κοιτάζαμε αμήχανοι κι
αποσβολωμένοι την αλήθεια. "Εκείνος την ήθελε/ εκείνη τον ήθελε πολύ/ στο τέλος
πέθαναν κι οι δυο/ ωραίο έργο" ...Ναι αυτό είναι ένα ωραίο έργο. Ναι αυτό είναι
θέατρο. Αυτό είναι ποιώ ήθος. Αυτό είναι γενναιοδωρία να μοιραστώ αυτό που
κατάλαβα. Αυτό είναι ένα βαθύ συναίσθημα έτοιμο μπροστά σου. Κάντο δικό σου.
Βούτηξε κι ακολούθα το. Εκείνοι έπαιζαν, ένιωθαν, γελούσαν, σκαρφάλωναν,
φώναζαν, αγαπούσαν, μετάνιωναν, τραγουδούσαν, σφούγγιζαν δάκρυα, έτρεμαν κι
εμείς ηδονοβλεπτικά κι αχόρταγα κοιτούσαμε την αλήθεια, το υλικό από το οποίο
είμαστε φτιαγμένοι. Υλικό ονείρων. Υλικό αναπνοών. Υλικό για να συνεχίσεις. Σαν
άνθρωπος, σαν θεατής, σαν πρωταγωνιστής, σαν καλλιτέχνης… της ίδιας της
ζωής.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Απομνημονεύαμε τα λόγια και για μέρες μετά τα διαδίδαμε συνωμοτικά και
παραληρηματικά και σ’ άλλους: «...είναι η αγάπη φονικό που ζωντανό σ' αφήνει...
είναι η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις, μα απ’ τη γη τα πόδια σου δεν
λεν να ξεκολλήσουν... αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σου ανοίγει... αγάπη
είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα...».</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Καβάλησα τη μοναξιά μου και γύρισα σπίτι. Αγκάλιασα τις προδομένες
αδιαθεσίες, μελαγχολίες, ευτυχίες, τεμπελιές που μουτρωμένες με περίμεναν.
Σκαρφάλωσα πάνω τους. Πλησίασα τα χείλη μου στη νύχτα και τη φίλησα. Σ’
ευχαριστώ που δεν μ’ άφησες να σε προσπεράσω.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>
<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">*Γκόλφω του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, από το Εθνικό Θέατρο</span></b><br />
<b><span style="color: #e06666;">**Ατομική έκθεση του Δημήτρη Φράγκου στη γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου, ως τις
26 Οκτωβρίου</span></b><br />
<br />
(Πρώτη Δημοσίευση 16.10.13)<br />
Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-agapi-einai-i-monaxia-pou-prepei-ston-kathena-472#.Ul_rXsSMKQw.facebook#ixzz2iNmGjZIh" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-agapi-einai-i-monaxia-pou-prepei-ston-kathena-472#.Ul_rXsSMKQw.facebook#ixzz2iNmGjZIh</a></div><br />
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-85927743246240019462013-10-12T00:31:00.001+03:002013-10-12T00:59:49.581+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #993300; font-family: "Comic Sans MS"; font-size: 14pt;"><span style="color: #990000;"><span style="font-size: x-large;">Η
ντουλάπα της Χάιντι<o:p></o:p></span></span></span></b></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #993300; font-family: "Comic Sans MS"; font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbcy0AuEXZkmnBjMNl0j0j1O4rAq1LHE2pQepd0dPmJ8dNiEuaduozPoauVlKAfFC7FZLKwiaRx8eiHzWuGjh8NjVVFl8qzWgJSHQ-Lhlg2Qi0mjB0ltaJysyJsh6z3lPXu6ej64IEpQ/s1600/papatzeloy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbcy0AuEXZkmnBjMNl0j0j1O4rAq1LHE2pQepd0dPmJ8dNiEuaduozPoauVlKAfFC7FZLKwiaRx8eiHzWuGjh8NjVVFl8qzWgJSHQ-Lhlg2Qi0mjB0ltaJysyJsh6z3lPXu6ej64IEpQ/s1600/papatzeloy.jpg" /></a></b></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span style="color: #990000;">Μια
συνομιλία με τη ζωγραφική της Μαρίας Παπατζέλου<o:p></o:p></span></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";">Ένα
φθινοπωρινό βράδυ, πριν από 27 χρόνια στην Καλαμάτα, δυο κοριτσάκια ζήτησαν από
τους γονείς τους να τις αφήσουν να παίξουν τη Χάιντι. Τι σημαίνει αυτό; Να
αδειάσουν την ντουλάπα και να φορέσουν όλα τα ρούχα τους, το ένα πάνω από τ’
άλλο. (Η Χάιντι όταν ανέβηκε στις Άλπεις για να γνωρίσει και να μείνει στον
παππού…είχε κάνει ακριβώς το ίδιο. Είχε βάλει όλα της τα ρούχα για να μην τα
κουβαλάει. Στη συνέχεια ζεστάθηκε τόσο πολύ που τα έβγαζε ένα ένα και τα
πετούσε στα βουνά προκαλώντας την οργή της θείας της που ακολουθούσε, συμμάζευε
και σιχτίριζε- όσο της επέτρεπε η λογοκρισία των κινουμένων σχεδίων εκείνης της
εποχής).<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";">Εκείνο
το βράδυ λοιπόν, οι γονείς επέτρεψαν αυτό το αλλόκοτο παιχνίδι και οι μικρές
έπιασαν αμέσως δουλειά. Και να τα 7 βρακιά, τα 5 φανελάκια, τα 3 σορτσάκια, οι
4 φόρμες, τα 2,5 φουστανάκια και τα 17 γέλια που συνόδευαν το βάλε-στριμώξου-χώρεσε.
Ή ώρα ήταν 8:15μ.μ… Πολλά παιδάκια αντίστοιχης ηλικίας και διαστάσεων είχαν ήδη
πέσει για ύπνο. 8:21 έγινε ο σεισμός.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";">…………………………………………………………………………………………………………………………………
<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";">Μετά
από λίγο στον χώρο συγκέντρωσης των σεισμόπληκτων, τα περισσότερα παιδιά,
αρπαγμένα μες στον πανικό κατευθείαν από το όνειρο, δεν φορούσαν παρά εσώρουχα
ή στην καλύτερη περίπτωση νυχτικά και πιτζάμες. Αντιθέτως οι δυο Χάιντες
φορούσαν όλη τους την ντουλάπα. Έτσι άλλαξαν το ρου του παραμυθιού, κι αντί να
σκορπίσουν στα βουνά από μπάζα και στα γκρεμισμένα σπίτια τα ρουχαλάκια τους,
τα πρόσφεραν στα γνωστά άγνωστα γειτονάκια που δεν είχαν.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";">Άκουσα
αυτήν την ιστορία πριν λίγες μέρες, σαν απάντηση στο σχόλιο: «Καλά πόσα ρούχα
φοράς…ίδιος Χάιντι». Σε μια αμήχανη εποχή, που δεν ξέρεις πώς να φερθείς, πώς
να πλησιάσεις, πώς να κάνεις χιούμορ, τι να φορέσεις, τι να μαζέψεις, τι να
δώσεις και τι να πετάξεις… βρίσκεται μπροστά σου η γενναιοδωρία μιας ιστορίας
που σε φορτίζει γλύκα και ευθύνη. Πάντα μπροστά στο ανυπέρβλητο, ερχόμαστε
αναγκαστικά κοντά. Μιλάμε, ρωτάμε, δίνουμε. Ακόμα κι αν κάποιο αλλόκοτο τυχαίο
γεγονός μας έχει δώσει την ευκαιρία να έχουμε κατιτίς παραπάνω. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";">Αναποδογυρίζω
τη βδομάδα μου… Ψάχνω να βρω αν κάποιο, έστω τυχαίο, γεγονός μ’ έντυσε με
ωραίες εικόνες, μ’ όμορφες σκέψεις, με μουσικές εξαίσιες, με φωνές… αν έτυχα
και πέτυχα ουράνιο τόξο μετά τη βροχή, αν το μοιράστηκα με τους βρεγμένους. Αν
ντύθηκα με έρωτα, αγάπη και φιλιά… αν ανακάλυψα έστω για μια ακριβή στιγμή…
θεραπεία για την αρρώστια. Όχι για να κρατήσω ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους,
αλλά για να κάνω την αγάπη φασαρία… μήπως ακούσουν κι άλλοι. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";">Θες
να παίξουμε Χάιντι; Να ντυθούμε εφτά περίσσιες ευτυχίες… για να μην τις
κουβαλάμε. Να ‘χουμε τα χέρια ελεύθερα, να μπορούν να φτιάξουν, να χαϊδέψουν,
να δώσουν… ν’ ανέβουν το βουνό ελεύθερα.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<br />
(Πρώτη Δημοσίευση: 10.10.2013)<br />
<br />
<br />
Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-i-ntoulapa-tis-xainti-471#ixzz2hS2mBltK" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-i-ntoulapa-tis-xainti-471#ixzz2hS2mBltK</a></div>
</div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-55636368441793222792013-10-05T09:13:00.001+03:002023-04-17T19:01:07.171+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #783f04;">Η ιπτάμενη κουρελού</span></h1>
<br />
<br />
<b></b><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjs7_5VyAHusxdV_W7_2BH5ntQmanJ2OjoEsrXC_gljNzQ95lVZIY-Anial3nYPI_oj_xGpZR5aI0ttkn6FfBnJir4kI9iu-6Qd3C9a8-f1jTi9iZZJ-KvMoksRAb08ZS8Waryvfg9buhdxmH2-IJpQg_nOWXDGjdTxOoxddNkeD77e6cnmS6i9GU/s624/Karen%20Hollingsworth%20%208.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="370" data-original-width="624" height="380" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjs7_5VyAHusxdV_W7_2BH5ntQmanJ2OjoEsrXC_gljNzQ95lVZIY-Anial3nYPI_oj_xGpZR5aI0ttkn6FfBnJir4kI9iu-6Qd3C9a8-f1jTi9iZZJ-KvMoksRAb08ZS8Waryvfg9buhdxmH2-IJpQg_nOWXDGjdTxOoxddNkeD77e6cnmS6i9GU/w640-h380/Karen%20Hollingsworth%20%208.jpg" width="640" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div align="center">
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable">
<tbody><tr>
<td style="padding: 0cm 0cm 0cm 0cm;">
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span lang="EN-US" style="color: #351c75; mso-ansi-language: EN-US;"> </span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><i><span style="color: #783f04;">Μια συνομιλία με τη ζωγραφική της Karen Hollingsworth</span></i><span style="color: #351c75;"><o:p></o:p></span></b></p>
</td>
</tr>
</tbody></table><br />
</div><div align="center"><br /></div></div>
Αίθουσα ξένη και μεγάλη. Βρίσκομαι στο κατώφλι της. Φοράω κοστούμι, κρατώ
χαρτοφύλακα. Το δουλειά έχω εγώ εδώ; Μια κουρελού στο κέντρο, πάνω της ένα
τραπέζι, γύρω γύρω παράθυρα κλειστά, δυο ηχεία και πολλά καθίσματα. Διαφορετικών
ειδών και μεγεθών. Από ξαπλώστρα παραλίας μέχρι μικροσκοπικό υποπόδιο. Ξύλινη
καρέκλα καφενείου, ανατομική γραφείου, άβολη πλαστική, ζεστή κουνιστή, μια
πολυθρόνα σκηνοθέτη, πουφ, μια άλλη ιδανική για τηλεόραση, ένα παγκάκι, μια θέση
κινηματογράφου, μέχρι και σκαμνάκι του πιάνου, σκαμπό μπαρ ή εκείνα τα πάνινα τα
μικροσκοπικά που κουβαλάνε οι κυρίες στην εκκλησία.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="color: #783f04;">«Καλωσορίσατε στο όνειρό σας»</span></b>… ακούστηκε μια φωνή. <b><span style="color: #783f04;">«Παρακαλείσθε να
πάρετε τη θέση που σας αξίζει».</span></b></div>
<b><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</b><div style="text-align: justify;">
Ήμασταν πολλά περισσότερα κοστούμια απ’ ό,τι καθίσματα. Θα γίνει σφαγή…
σκέφτηκα. Άρχισα γρήγορα γρήγορα να παρατηρώ και να υπολογίζω. Το ύψος και το
βάθος του ονείρου. Τι συμβολίζει το κάθε κάθισμα, τι συμβολίζω εγώ μέσα του; Τι
να διαλέξω; </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι πρώτες θέσεις άρχισαν ήδη να καταλαμβάνονται. Πάει η ξαπλώστρα, πάει και
εκείνη του γραφείου η μεγαλύτερη. Πάει κι η πολυθρόνα, αφού κάποιος βυθίστηκε
κιόλας μέσα της, μα δεν πρόλαβε ούτε τα χέρια να απλώσει αφού τα μπράτσα είχαν
ήθη καταληφθεί από τρεις άλλους. Ένας τέταρτος σκαρφάλωσε στην πλάτη της και
κυρίαρχος μας κοιτούσε σαν αμήχανα μυρμήγκια. Ένας ανέβηκε στο τραπέζι και
βρέθηκε ακόμη πιο ψηλά. Ένας άλλος καπάκωσε δυο καρέκλες κι ένα πουφ και
τρεμάμενος βρέθηκε πιο πάνω από όλους. Το σκαμνάκι του πιάνου χάθηκε μέσα στις
άχαρες πυραμίδες. Μια παρέα την έπεσε στον παγκάκι. Βγήκαν μπύρες από τους
χαρτοφύλακες. Άνοιγαν ρυθμικά, σαν πυροβολισμοί. Ένα ζευγάρι βολεύτηκε
αντικριστά σε μία μικρή. Μετά μάλωσαν. Άλλαξαν παρτενέρ. Κάποιοι καθισμένοι
μετάνιωναν κι αναπροσάρμοζαν τη θέση τους. Πιο δεξιά πιο αριστερά, πιο κοντά πιο
μακριά από τους άλλους. Όλοι όμως στόχευαν ψηλά. Όταν τα κεφάλια χτύπησαν
ταβάνι, κάποιος έκανε την αρχή και χαμήλωσε. Πάντα αυτός που κάνει τη διαφορά
έχει την εξουσία. Σαν ντόμινο τον ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Όταν έφτασαν στο
πάτωμα και δεν πήγαινε άλλο, άρχισαν να σκάβουν. Καινούρια καθίσματα- τάφους. Ή
απλώς έκαναν μια αλλόκοτη δέηση σε χθόνιους θεούς.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Έμεινα δειλή στο κατώφλι να παρατηρώ… Τις αρχιτεκτονικές μάχες, τα
μαλλιοτραβήγματα, τα σχισμένα κουστούμια, τις τσαλακωμένες προτεραιότητες. Μια
αδέσποτη βρήκε και το ηχείο, που κολλημένο επαναλάμβανε σαδιστικά <b><span style="color: #783f04;">«…σας
αξίζει…σας αξίζει…σας αξίζει…».</span></b> Κατά τ’ άλλα σούστες, καρεκλοπόδαρα, καπνοί.
Πολλοί εξαντλημένοι, αρκετοί τραυματίες, μερικοί νεκροί… ακόμη και οι άπραγοι
σωριαστήκαμε γυμνά κουρέλια πάνω στην κουρελού. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Ξύπνησα απότομα. Στο κρεβάτι πλάι μου χουζούρευε ο Οκτώβρης. Άλλαξε όνειρο…
νομίζω πως μου είπε. Και γρήγορα.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<br /><br />
<br />
<span style="color: #783f04;"><b>*Το Μεθυσμένο Παραμύθι, ραδιοφωνικά, κάθε Παρασκευή 6-8μμ στο<span>
</span></b><b><a href="http://www.clipartradio.gr/">www</a></b><a href="http://www.clipartradio.gr/"></a><a href="http://www.blogger.com/null"><b>.</b><b>clipartradio</b><b>.</b></a><b><a href="http://www.clipartradio.gr/"></a><a href="http://www.blogger.com/null"></a><a href="http://www.clipartradio.gr/">gr</a> </b></span><br />
<strong><span style="color: #783f04;"></span></strong><br />
<br /> (Πρώτη δημοσίευση: 3.10.2013)<br />Πηγή
<a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-i-iptameni-kourelou-470#ixzz2gpDWPvDm" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-i-iptameni-kourelou-470#ixzz2gpDWPvDm</a></div><br />
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-56942982971984981782013-09-27T09:34:00.001+03:002023-04-17T17:48:44.871+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #ea9999;">Τα κρυφά κρυμμένα μου</span></h1>
<b><i></i></b><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLCHqqyWoSnI0ByCZq0iWl0FTBQb4lkedjsPU4OYuSN2lk1FYP92Q4WWujsu7VUP3Klaep87zoejhli1sdiIGcYBmHgEpusiEZS_UGH-hrGKqO7dUDaGGvclKkbyVv8xjG-FjoQQuDB0vzuSij746R91AtABxwD310bTaqczh6tdG-crjdJBWH7No/s888/spanaki%20ioanna2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="888" data-original-width="702" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLCHqqyWoSnI0ByCZq0iWl0FTBQb4lkedjsPU4OYuSN2lk1FYP92Q4WWujsu7VUP3Klaep87zoejhli1sdiIGcYBmHgEpusiEZS_UGH-hrGKqO7dUDaGGvclKkbyVv8xjG-FjoQQuDB0vzuSij746R91AtABxwD310bTaqczh6tdG-crjdJBWH7No/w506-h640/spanaki%20ioanna2.jpg" width="506" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><br /></div>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><em><b><span style="color: #ea9999;">Μια συνομιλία με τη
ζωγραφική της Ιωάννας Σπανάκη</span></b></em><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><o:p></o:p></span></p>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Έκανα τα πάντα άνω κάτω. Έψαξα και βρήκα πως…</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Κρύβω μέσα μου ένα χάος. Κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με το λευκό χαρτί.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Κρύβω μέσα μου μια ντροπή, μια αμηχανία, έναν φόβο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Κρύβω και χαρές. Και παραμύθια:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Κάθε φορά που μ’ ενοχλεί το στρώμα μου ή ο καθρέφτης. Κάθε φορά που φυτεύω ένα φασόλι και γίνεται σκάλα για τον ουρανό. Κάθε φορά που αφήνω πίσω πετραδάκια για να βρω το δρόμο της επιστροφής. Κάθε φορά που περνάω δοκιμασίες και βγαίνω λαβωμένη. Βγαίνω όμως. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Σπάνια κρύβω μέσα μου και μια νοικοκυρά. Ένα μεγαλοστέλεχος εταιρίας, έναν βολεμένο υπάλληλο, έναν εργατικό άνεργο, έναν πλούσιο τεμπέλη, μια ζητιάνα στο δρόμο, ένα όνειρο ανειλημμένο. Κρύβω μέσα μου ένα σκυλί που θέλει κόκαλα και χάδια, που ουρλιάζει τις νύχτες ή λουφάζει στον κίνδυνο. Κρύβω μέσα μου κάποιον που ετοιμάζεται να φουντάρει από τον πέμπτο. Ή εκείνον που θα τον μεταπείσει.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Κρύβω μέσα μου κι ένα θεό. Δεν έχει τα μάτια του Ιησού του Τζεφιρέλι, ούτε την κοιλιά του Βούδα, τα φτερωτά πατούμενα του Ερμή, τα 4 χέρια του Βισνού. Φανερώνεται κάθε φορά που ερωτεύομαι, ονειρεύομαι, μεθάω και αγαπάω. Ποτέ όμως όταν τιμωρώ.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Κρύβω μέσα μου κι έναν διάολο. Κάθε φορά που σωπαίνω μπροστά στο παράλογο. Κάθε φορά που μιλάω και λέω πάντα το σωστό. Κάθε φορά που τραγουδάω στο δρόμο αργά το βράδυ δυνατά την δημοκρατία μου. Κάθε φορά που βγαίνω στο μπαλκόνι και σιχτιρίζω γιατί δεν μ’ αφήνουν να κοιμηθώ. Κάθε φορά που ξεχνάω ότι υπήρξα κάποτε και η άλλη πλευρά. Κάθε φορά που δεν θέλω να μ’ αγγίζουν. Κάθε φορά που αρνούμαι να βοηθήσω ή να μοιραστώ. Κάθε φορά που αρνούμαι το διαφορετικό. Που το αποφεύγω… σαν λιβάνι. Κάθε φορά που σκοτώνω τη ζωή μου με μικρότητες. Κάθε φορά που χρησιμοποιώ τη λέξη σκοτώνω: όταν σκοτώνω μια ιδέα, όταν σκοτώνω ένα όνειρο, μια ανθρωπιά, μια κλήση, μία σχέση, όταν σκοτώνω την ώρα μου, σκοτώνομαι με έναν φίλο μου ή σκοτώνομαι στο φαΐ, στα ψώνια, ακόμη και στη δουλειά. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Ως εκεί όμως. Οι φόνοι εντός μου είναι αρκετοί. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Όσο κι αν έψαξα κρυμμένο φασίστα δεν βρήκα. Δεν βρήκα την αρρώστια να θέλω να εξαλείψω ό, τι δεν μου ταιριάζει. Ό,τι δεν κουμπώνει με τους κρυφούς ή φανερούς εαυτούς μου. Δε βρήκα άρια καταγωγή ούτε ανωμαλία συνείδησης ταπεινότητας κι ανθρωπιάς.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Έβαλα σε σειρά τα εύρετρα, τα μέτρησα, τα ζύγισα, τα ζωγράφισα, τα άκουσα μες το χάος να μου τραγουδούν, σιγά στην αρχή κι έπειτα όλα μαζί σαν φως, σαν κοινή ανάσα, σαν κοινό σύνθημα σε πορεία: <span style="color: #e06666;"><strong>«…<em>μείζων</em> δὲ τούτων ἡ<em> ἀ</em><em>γάπη</em>»</strong></span>. Αυτή δεν κρύβεται. Μόνο δείχνει τον δρόμο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Ακολούθα την…</span></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
(Πρώτη δημοσίευση 26.09.21013)<br />
<br />
Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-ta-krifa-krimmena-mou-469#ixzz2g4WxNft6" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-ta-krifa-krimmena-mou-469#ixzz2g4WxNft6</a></div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-52071681799688326812013-08-04T18:46:00.003+03:002013-08-04T18:54:33.758+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<h2 align="center" style="margin: 12pt 0cm 3pt; text-align: center;">
<span style="color: #993300; font-family: "Segoe Script"; font-size: 18pt; font-style: normal; mso-ansi-language: EL;">Μεθυσμένο
Παραμύθι<o:p></o:p></span></h2>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY37Sik9f8k871GiLGMSrrILzlvapT6mPl7AZhUeRpVcYdyadthBiAKthGFTwckHqn9Uf2H67C4JsBn5qmwHX3r5CKzTbxYy6MuBrg-aSVHtEO_skKkVYCEp5oiM4mkQZHQ6Edyc3bMQ/s1600/sfentona.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY37Sik9f8k871GiLGMSrrILzlvapT6mPl7AZhUeRpVcYdyadthBiAKthGFTwckHqn9Uf2H67C4JsBn5qmwHX3r5CKzTbxYy6MuBrg-aSVHtEO_skKkVYCEp5oiM4mkQZHQ6Edyc3bMQ/s640/sfentona.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">
<o:p></o:p></span><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;"> <span style="font-size: small;">
</span></span></div>
<span style="font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">
<h3 class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: small;">-Από το δελτίο τύπου της ραδιοφωνικής
εκπομπής (Ιούλιος 2006)-</span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
</div>
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #993300; font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #993300; font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">“...Παραμύθι”</span></b><span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;"> γιατί πρόκειται για μουσικές
επιλογές, γεφυρωμένες με λόγο παραμυθιού, αφηρημένο, ποιητικό αλλά και με
έμμεσες νύξεις στην κοινωνική πραγματικότητα<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><o:p></o:p></i></b></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #993300; font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">“Μεθυσμένο…”</span></b><span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;"> γιατί “τρεκλίζει” σε μουσικά
μονοπάτια εναλλάσσοντας τις διαθέσεις του. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">Η βόλτα του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #993300;">“μεθυσμένου παραμυθιού”</span></i></b> περιλαμβάνει
μουσικά κομμάτια </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt;">rock</span><span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">, έντεχνα ελληνικά, ρεμπέτικα, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt;">jazz</span><span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">,
ορχηστρικά, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt;">soundtracks</span><span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">, ήχους
από μακρινές χώρες, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήχους δικούς μας
παραδοσιακούς…<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">Δείχνοντας, πάντα, σεβασμό στη
μουσική, προσκαλεί τους ακροατές σε μια ωριαία περιπέτεια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στον κόσμο της φαντασίας, εκεί που
καταργούνται οι ταμπέλες και τα είδη και πρωταγωνιστούν μόνο οι αισθήσεις.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">Γιατί το ραδιόφωνο έχει τη
δυνατότητα προκαλώντας την ακοή, να εκπέμψει μυρωδιές και γεύσεις, εικόνες που
δεν προσφέρονται έτοιμες αλλά συνδημιουργούνται εκείνη τη στιγμή από πομπό και
δέκτη.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">Το <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #993300;">“μεθυσμένο
παραμύθι”</span></i></b>, παρά τις κυκλοθυμίες του, δίνει μια νότα δροσιάς και,
όσο μπορεί, αισιοδοξίας.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όχι γιατί ο κόσμος είναι ρόδινος <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">αλλά
γιατί χρειαζόμαστε ρόδινα “όπλα” για να τον αντιμετωπίσουμε.</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;"></span> </div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Segoe Script"; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/Jw5J0BbNvrw?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="color: #cc0000;"></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="color: #cc0000;">
<span style="color: black;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Segoe Script"; mso-ansi-language: EL;"><strong><span style="color: white;">ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ (2007)- σκηνοθεσία Βιργινία Τσιτιρίδου<o:p></o:p></span></strong></span></div>
</span></span><span style="color: #cc0000;">
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Segoe Script"; mso-ansi-language: EL;"><span style="color: white;"><span style="font-size: large;"><strong><o:p></o:p></strong></span></span></span> </div>
<span style="font-size: large;">
</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: black;">
</span></div>
</div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-33220681062281698422013-08-02T15:47:00.000+03:002013-08-02T15:51:07.736+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
Το δικό <span style="color: #ffd966;">μου</span> Ναύπλιο (ΤΑΞΙΔΙΟ<span style="color: #ffd966;">ΚΤΗΤΙΚΟ</span> 4)</h1>
<b></b><br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/a12932ec-3420-4a94-94ca-3fa264af82ce.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 4)"><img height="198" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/a12932ec-3420-4a94-94ca-3fa264af82ce.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Μάρτιος 1996 και αποφασίζουμε με τη Ρηνιώ να επισκεφτούμε τη φίλη Μαρία στην Πάτρα. Λίγο μετά το καρναβάλι και τα τελευταία κομφετί ακόμη σφηνωμένα στα πλακόστρωτα. Από την Πάτρα δεν θυμάμαι τίποτα. Ούτε το μικρό σπιτάκι της Μαρίας, ούτε κάποια λαχτάρα ή ζήλια για την ξεγνοιασιά της φοιτητικής ζωής σε άλλη πόλη. Ίσως μόνο έναν απόηχο μυρωδιάς κρασιών από την επίσκεψή μας στο Αχάια Κλάους. Το ενδιαφέρον της εκδρομής στην Πάτρα ξεκινάει όταν πήραμε το λεωφορείο και πήγαμε για τριήμερο στο Ναύπλιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ναυπλιώτικος ουρανός μας υποδέχτηκε γκρίζος πάνω από μια πόλη όμορφη και παράξενα θλιμμένη. Βρήκαμε ένα φτηνό δωμάτιο και αρχίσαμε τις βόλτες. Το γραφικό Μπούρτζι, το γραφικό ταβερνάκι, τα γραφικά στενά κι εμείς πιο γραφικές από ποτέ, ψάχναμε να βρούμε την περιπέτεια εκεί που δεν υπήρχε. Σε αυτούς τους δρόμους περπατούσε ο Καποδίστριας, λέγαμε με στόμφο και σκάγαμε στα γέλια. Και να τα κρασιά, τα φιστίκια, οι πολύωρες αδιέξοδες παρτίδες σκάκι και μια άγουρη μελαγχολία… από κείνες τις πρώτες των 20 παρά… που δεν σου ‘ρχονται ακριβώς τα πράγματα όπως τα φανταζόσουν, που ‘χεις την ελευθερία να κάνεις εκδρομές, τρέλες κι εξορμήσεις μα το μέσα σου δεν μπορεί να τις υποστηρίξει. Πόσο μάλλον η φωτογραφική μηχανή.</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/522d8c49-cd5a-4c33-826c-dc2ac5cfe2ec.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 4)"><img height="516" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/522d8c49-cd5a-4c33-826c-dc2ac5cfe2ec.jpg" width="640" /></a><br />
<div style="text-align: left;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/522d8c49-cd5a-4c33-826c-dc2ac5cfe2ec.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 4)"> </a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div align="justify">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Μέσα σ’ όλα αυτά λοιπόν, είχα και στο νου μου να βρω ένα συγκλονιστικό δώρο για έναν άνθρωπο που όσο πιο πολύ απομακρυνόταν, τόσο πιο κοντά μου τον ένιωθα. Είχε γενέθλια πριν λίγες μέρες και κάθε χρόνο ο μαραθώνιος ανεύρεσης του κατάλληλου δώρου, μου ‘δινε έναν σημαντικό λόγο άγχους, αγωνίας και ύπαρξης. Έτσι λοιπόν, σε μια από τις ατέλειωτες άδειες ναυπλιώτικες περιπλανήσεις, γέμισε το βλέμμα μας το «Ενώτιον»: ένα μικρό μαγαζάκι σε ένα στενό με πολύχρωμες φιγούρες Καραγκιόζη. </div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/c3afdaca-7949-4f99-aed5-f2b45a28efe4.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 4)"><img height="551" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/c3afdaca-7949-4f99-aed5-f2b45a28efe4.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη αδυναμία σ’ αυτόν τον μαυρομάτη καμπούρη και στις γκάφες του μα οι κρεμασμένες φιγούρες από πεπιεσμένο χαρτόνι και ύφασμα, αποκάλυπταν έναν μαγικό κόσμο φαντασίας και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Χατζηαβάτης, ο Μπάρμπα-Γιώργος, ο Νιόνιος, το κολλητήρι… σε καλούσαν να επινοήσεις από την αρχή τις ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστούσαν. Τις ατάκες, τις φωνές, τη μουσική, ακόμα και τα επιφωνήματα του κοινού στη θέα τους. Έβλεπες μεγάλα καράβια καμωμένα με απίστευτη λεπτομέρεια. Με καλοτάξιδους ανέμους να κουνάνε τα πανιά και μακρινούς ορίζοντες να τα γητεύουν. Παραδίπλα γοργόνες με λικνιστές ουρές πλάι σε παιχνιδιάρικα δελφίνια. Ένας άγγελος επιβλητικός, άσπιλος και πανέμορφος. Ένα μπαλωμένο ποτιστήρι. Έτοιμο να ρίξει χρυσή βροχή ν’ ανθίσει ομορφιές ο άδικος κόσμος. Ένας ήλιος σιαμαίος με φεγγάρι. Ένας περήφανος πλουμιστός κόκορας, σχεδόν να θες να τον ακούς να ξεφωνίζει κικιρικικι κι ας σε ξυπνάει κάθε πρωί. Ένα Σαράι, να καίγεσαι να μπεις μέσα κι ας φας και ξύλο στο τέλος του έργου. Να γουργουρίσεις τις πολυτελείς του λιχουδιές κι ας κοιμηθείς και νηστικός μετά. Ένας φωτογράφος καλά κρυμμένος μέσα στην κουκούλα του, λίγο πριν απαθανατίσει εσένα που μαγεμένος στέκεσαι και τον κοιτάς σαν χάνος. Ένας τύπος με μια λατέρνα στην πλάτη και ένας άλλος με μακρύ χέρι να χαϊδεύει το στρόφαλο. Να βλέπεις ένα ξανθό γυναικείο πρόσωπο πάνω στη λατέρνα- ίδιο η Μελίνα- και να νομίζεις πως ακούς τη μουσική και το ντινγκ του κέρματος πάνω στο τάσι. </div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/d8cd1109-1ba9-4c54-a3e0-1ecbea0dd34b.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 4)"><img height="480" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/d8cd1109-1ba9-4c54-a3e0-1ecbea0dd34b.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πάντα λάτρευα τους παράφορους έρωτες με άγνωστα αντικείμενα. Σε κάτι τέτοιες στιγμές είτε κεραυνοβολείσαι και αγοράζεις επί τόπου το συγκλονιστικό σου δώρο… είτε αφήνεις την αίσθησή του να κάτσει λίγο μέσα σου και να σε στοιχειώσει. Μαζοχιστικά, επέλεξα το δεύτερο κι έτσι άφησα τις φιγούρες να παρελαύνουν στο μυαλό μου μια ολόκληρη μέρα. Να πάρω τον φωτογράφο ή τους λατερνατζήδες; 12.000 δραχμές; Θα μου φτάσουν τα λεφτά; Ο φωτογράφος ταιριάζει καλύτερα αλλά η Μελίνα πάνω στην λατέρνα δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω. Αχ <i><span style="color: #ffd966;">«…αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι…»</span> </i><a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-taxidioktitiko-4-0#_edn1" target="_blank"><b><b>[i]</b></b></a>να μου ψιθυρίζει, ακόμη και στον ύπνο μου, η βραχνή φωνή της. Πέρασα και το βράδυ από το μαγαζί και χάζευα για ώρες τη βιτρίνα. Σαν ν’ άκουσα κιόλας να μου διαδηλώνουν από μέσα: <span style="color: #ffd966;"><i>«….κείνο που με τρώει κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη…</i>».</span><a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-taxidioktitiko-4-0#_edn2" target="_blank"><b><b>[ii]</b></b></a> Κι έτσι ξαφνικά, κούμπωσαν οι στίχοι με το δώρο, δικαιολογήθηκε η επιλογή μου: «Ε ναι λοιπόν… θα το πάρω… και θα είναι η λατέρνα». Ανάσανε και η καημένη η Ρηνιώ που είχε διοριστεί στωικός αποδέκτης όλου αυτού του παραληρήματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα φεύγαμε με ΚΤΕΛ το απόγευμα κατά τις 6. Πρωί πρωί λοιπόν κατευθυνόμαστε προς την οδό Σταϊκοπούλου και στο «Ενώτιον». Κεπέγκια κατεβασμένα. Ρωτάμε στο διπλανό μαγαζί και μαθαίνουμε ότι η κοπέλα θα ανοίξει πιο αργά το μεσημεράκι. Πώς να περάσει η ώρα… πάμε για καφέ και σκάκι. Και να τα ροκέ, τα σαχ από δω και σαχ από κει, και μια αφηρημένη βασίλισσα να πέφτει ηρωικά στον αγώνα και ένας αθέατος στρατιώτης ασθμαίνοντας να φορά το κοστούμι της, να λεηλατεί πύργους κι αυτοί να αντιστέκονται, άλογα μανιασμένα να καλπάζουν… τρελοί να μας βγάζουν τη γλώσσα… πόσες ώρες αδέξια παλεύαμε στα ασπρόμαυρα τετραγωνάκια; Τόσες όσες χρειαζόταν για να ανοίξει το μαγαζί και μετά από λίγο να ξανακλείσει. «Αχ η Ειρήνη μόλις έφυγε» μας είπε ο γείτονας κι ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. «Σε ποιον ανήκει το μαγαζί… ποιος κάνει αυτές τις πανέμορφες φιγούρες;» ρώτησα κλαίγοντας σχεδόν… «Η Ειρήνη που το κρατάει είναι ξαδέρφη του… ο Γιάννης ο Κόκκορης τις φτιάχνει… ψάξτε στο καφενείο μπορεί να είναι εκεί».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ώρα ήταν 4. Είχαμε 2 ώρες μπροστά μας να βρούμε τον Γιάννη Κόκκορη. Ή την ξαδέρφη την Ειρήνη. «Η Ειρήνη πήγε στην Πρόνοια», λέει ο γείτονας. Ασπίς; Κοινωνική πρόνοια; Τι σκατά είναι αυτή η πρόνοια πάμε να τη βρούμε. «Προάστιο, έξω από το Ναύπλιο, πήγε για μάθημα γερμανικών». «Πάμε στο μάθημα να τη φέρουμε πίσω…» έλεγε κι η Ρηνιώ. Όχι, θα χάσουμε χρόνο, πρέπει να βρούμε τον Γιάννη. Τον Γιάννη τον Κόκκορη… κι η καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Πάμε στο καφενείο. «Ο Γιάννης ήταν εδώ, μόλις έφυγε». «Πηγαίνετε στο μουσείο…ίσως είναι εκεί». Τρέχουμε στο μουσείο. Κλειστό. Πάμε στην πλατεία στο άλλο καφενείο. «Ο Γιάννης πέρασε πριν από λίγο». Ξαναπερνάμε μπροστά από το μαγαζί. Ακόμα κλειστό. Ο γείτονας σηκώνει τους ώμους. Η ώρα είχε πάει 5. Τρέχουμε πάλι στην πλατεία, στο μουσείο, στο καφενείο, στο μαγαζί. Παίρνουμε έναν κατάλογο και κατασκηνώνουμε μπροστά σε ένα καρτοτηλέφωνο. Αρχίζω και τηλεφωνώ σ’ ό,τι Κόκκορη έβρισκα μπροστά μου. Βρήκα τη θεία του, έναν ξάδερφο, μια συνωνυμία, ένας δεν απαντάει, άλλος μιλάει… δες ρε Ρηνιώ το γράφει καθαρά… Γιάννης Κόκκορης Καραγκιοζοπαίχτης… το βρήκαμε… το σηκώνει η μάνα του: « Σας παρακαλώ… ελάτε να ανοίξετε το μαγαζί… θα φύγουμε είναι επείγον… είναι ζήτημα ζωής έρωτα και θανάτου… σας ικετεύω… θα σπάσω τη βιτρίνα… θα το πάρω, θα αφήσω και τα λεφτά… και για τη λατέρνα και για το τζάμι… σας παρακαλώ» «Δεν έχω τα κλειδιά κορίτσι μου… πρέπει να βρείτε τον Γιάννη».</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ούλελέ μου… πού είσαι άγνωστε Γιάννη, να σε χαρώ…» κραύγαζε η μικρή τραγωδός στη μέση της πλατείας κι ο θρήνος έφτανε ίσαμε το Παλαμήδι… σκαρφάλωνε τα 999 σκαλιά και γυρνούσε άπραγος πίσω.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Η ώρα έχει πάει 6 παρά. «Φύγε Ρηνιώ…» λέω πένθιμα «…γύρνα μόνη σου στην Πάτρα, εγώ θα μείνω να τον ψάχνω». Η Ρηνιώ ανένδοτη… «θα μείνω μέχρι τέλους». Κουρασμένες, καταϊδρωμένες με την απογοήτευση να βαραίνει ακόμα και τις σκιές μας, κατευθυνθήκαμε προς το ΚΤΕΛ για να αλλάξουμε τα εισιτήρια. Περνώντας για 7<sup>η</sup> φορά από την οδό Σταϊκοπούλου βλέπουμε από μακριά μια σκοτεινή φιγούρα να ανεβάζει τα κεπέγκια. Ο χρόνος έχει παγώσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«Γιάννηηηηηηηη….» τσιρίζουμε και οι δυο και τρέχουμε κατά πάνω του. Αυτός τρομάζει αρχικά κι έπειτα ανοίγει τα χέρια να μας προϋπαντήσει. Φρενάρουμε λαχανιασμένες λίγο πριν την αγκαλιά του… μας κοιτάει από πάνω ως κάτω… χαμογελάει… και δειλά δειλά ψελλίζει… «Ποιες είστε;»</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτός πάντως ήταν μελαχρινός, μεγάλος -σκεφτήκαμε τότε- γύρω στα 35, με μακρύ μαλλί και μούσι. Φορούσε ενώτιο στ’ αφτί κι ένα σκούρο χοντρό παλτό. Πριν προλάβουμε να του πούμε ποιες είμαστε και τι τον θέλουμε… σκάει μύτη όλο το Ναύπλιο στην πόρτα, λέγοντας του πως τον ψάχνουν δυο κοριτσάκια… «α σε βρήκανε…». Με τα πολλά του λέμε την ιστορία, γελάει… «μου φτιάξατε τη μέρα» λέει. Ούτε τότε, ούτε τώρα ξέρω πολλά για αύρες… αλλά αυτός ο άνθρωπος εξέπεμπε κάτι τόσο φωτεινό, ζεστό και γοητευτικό που σε παρέλυε. «Όποτε ξαναβρεθείτε στο Ναύπλιο, ελάτε να τα πούμε να πιούμε κάνα τσίπουρο παρέα». Θα το κάνουμε Ρηνιώ… αυτόν τον άνθρωπο θα τον ξανασυναντήσουμε… είμαι σίγουρη. Κρατήσαμε και το σωστό τηλέφωνό του, μην τύχει και τον ψάχνουμε και δεν τον βρίσκουμε πάλι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι περιπέτειες του δώρου βέβαια συνεχίστηκαν… μια που το ξέχασα στο σπίτι στην Πάτρα, έβαλα τον οδηγό κι ένα ολόκληρο λεωφορείο να με περιμένει, να τρέχω σαν παλαβή, να ξυπνάω τη Μαρία, να μου δίνει κουνώντας το κεφάλι το περιβόητο μπλε πακέτο, να το αγκαλιάζω σε όλη τη διαδρομή μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Όπως ήταν αναμενόμενο, η αποδοχή του συγκλονιστικού δώρου δεν ήταν ανάλογη της συγκλονιστικής κατάκτησής του… αλλά δεν είχε σημασία πια. Είχε ξεφύγει πλέον από τη σφαίρα της προσφοράς και είχε περάσει σε άλλο επίπεδο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο καθένας μας έχει ένα ολόκληρο στοκ από ιστοριούλες. Αυτές που λέμε σε μεγάλα κέφια, που επαναλαμβάνουμε, ξανά και ξανά, που προσθέτουμε σάλτσες με τα χρόνια ή ξεχνάμε πολύτιμες λεπτομέρειες. Αυτή, ως εδώ, ήταν απ’ τις αγαπημένες μου. Γνωρίσαμε και μια κοπέλα από το Ναύπλιο που τον ήξερε καλά γιατί παίζανε μαζί Καραγκιόζη. Ήταν αλήθεια λοιπόν. Υπήρχε αυτός ο άνθρωπος και τον γνωρίσαμε. Και βρίσκεται εκεί. Και ανά πάσα στιγμή θα πάμε να τον ξαναβρούμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Το φθινόπωρο του 1999, καθώς σιγόβραζα ακόμη μια τάση φυγής, δήλωσα στη Ρηνιώ ότι σκόπευα να πάω για Σαββατοκύριακο στο Ναύπλιο. «Μην πας». Γιατί; «Μην πας…». Μα γιατί; «Μην ρωτάς και μην πας…σε παρακαλώ». Ο Γιάννης ο Κόκκορης, ανακάλυψε μέσα του έναν καλπάζοντα καρκίνο και μέσα σε ελάχιστους μήνες… έφυγε.</div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/1fa423ad-2a40-4ee5-a266-06e3688a3eaf.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 4)"><img height="640" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/1fa423ad-2a40-4ee5-a266-06e3688a3eaf.jpg" width="460" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πήγα. Βρήκα την ξαδέρφη. Πήρα φιγούρες. Της είπα. Γέλασε. Μου ‘δωσε φωτογραφίες του. Ένας ολόκληρος ουρανός <i><span style="color: #ffd966;">«το λευκό του σεντονάκι…»</span></i> ήλιος σιαμαίος με φεγγάρι <i><span style="color: #ffd966;">«η λάμπα του η τρελή…»</span></i> να ‘χει να παίζει, να δημιούργει και να ψυχαγωγεί τους πάνω. Ίσως να ξέρει πλέον και την πολυπόθητη απάντηση για το <i><span style="color: #ffd966;">«ποια αγάπη τάχα μας φυσάει…».</span></i> Ε να λοιπόν… που οι ωραίες ιστορίες και οι ωραίοι άνθρωποι δεν είναι εδώ για πάντα να σε περιμένουν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το καλοκαίρι του 2001 παρακολούθησα ένα σεμινάριο υποκριτικής με τον Θωμά Μοσχόπουλο. Μας έβαζε λοιπόν ο Θωμάς να λέμε μεταξύ μας ιστορίες. «Παρατηρήστε την αμεσότητα», έλεγε… «το ενδιαφέρον… τη χαραμάδα που μένει μισάνοιχτη να βγει μια κρυμμένη αλήθεια πίσω από την διήγηση. Κι εσείς που μιλάτε… παράλληλα παρατηρείστε… πώς σας ακούν οι άλλοι;». Οι άλλοι ήταν εκεί, άκουγαν με προσοχή, γελούσαν, μπορεί να θυμήθηκαν και κάτι δικό τους… μετά έγινε παύση. Στεναχωρήθηκαν. Είναι άδικο… μπορεί να είπαν. Το δικό μου Ναύπλιο πάντως, σαν μνημόσυνο σε αυτόν τον άγνωστό μας καραγκιοζοπαίχτη, ψηφίστηκε ως η καλύτερη ιστορία. Όχι απαραίτητα γιατί τη διηγήθηκα καλά, αλλά μόνο και μόνο γιατί την έζησα. Ως το τραγικό της τέλος. Όσοι την αγάπησαν, με ειδοποιούσαν εκείνον τον καιρό, όποτε πήγαιναν στο Ναύπλιο ή διάβαζαν κάτι για αυτόν. Λάμβανα συνεχώς μηνύματα «γίνεται φεστιβάλ καραγκιόζη στη μνήμη του» «έχει αφιέρωμα στην κρατική τηλεόραση» «πάρε εφημερίδα… λέει για τον δικό σου». Όποιος δε, περνούσε από το «Ενώτιον», μου έφερνε αναμνηστική και μια φιγούρα. Ένιωθα περήφανη… τον σύστηνα στον κόσμο… σαν να τον κρατούσε η ιστορία μου ζωντανό. Για τους φίλους του βέβαια και τους κατοίκους του Ναυπλίου, ήταν περιττά όλα αυτά. Χρόνια μετά τον θάνατό του, ακόμη σκύβουν το κεφάλι όταν κάποιος αναφέρει το όνομά του. «Δεν περνάει όμορφη βραδιά χωρίς να θυμηθούμε πόσο λείπει…» είπε κάποιος κι έδωσε στο χώμα και στον Κόκκορη να πιει απ’ το ποτήρι του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν το ξέρω το Ναύπλιο, το ομολογώ- αν και πήγα πολλές φορές από τότε. Γνώρισα κι άλλους ωραίους ανθρώπους… τη Σίσσυ, τον Τασούλη… εκεί σπούδαζε η Φωτεινή, μου ‘δωσε ένα ποδήλατο και μ’ άφησε να το γυρνάω<b>.</b></div>
<b></b><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<b>
</b><br />
<div style="text-align: justify;">
Η κτητικότητα του τίτλου αναφέρεται στο μοίρασμα μιας αγαπημένης προσωπικής ιστορίας με πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο σήμα κατατεθέν μιας πόλης και μιας τέχνης που σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι <i><span style="color: #ffd966;">«…σαν τον Καραγκιόζη»</span>. </i>Κι ίσως να μπορεί ακόμη να παρέχει μια σκιά ικανή να φιλοξενήσει όποιο <i><span style="color: #ffd966;">«παιδί… δεν έχει απόψε πού να πάει πού να πάει…».</span></i></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<hr />
<div style="text-align: left;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=VtWd6M2ADuY" target="_blank"><b><b>[i] Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι- Μ. Κακογιάννης, Μ. Χατζιδάκις</b></b></a></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=RJREP3BFz8o" target="_blank"><b><b>[ii] Σαν τον Καραγκιόζη- Δ. Σαββόπουλος</b></b></a><b> </b></div>
<br />
<br />
Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-taxidioktitiko-4-0#ixzz2aoa6EJKg" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-taxidioktitiko-4-0#ixzz2aoa6EJKg</a><br />
<br />
<span style="color: #cccccc;"> (Πρώτη Δημοσίευση: 29.7.13)</span></div>
</div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-7593567798800505262013-08-02T15:35:00.001+03:002013-08-02T15:36:54.813+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
Το δικό <span style="color: #38761d;">μου</span> Ποσείδι (ΤΑΞΙΔΙΟ<span style="color: #38761d;">ΚΤΗΤΙΚΟ</span> 3)</h1>
<b></b><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/f5cf63f8-ec8b-4ca8-b57f-e9ac467d3d3c.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 3)"><img height="480" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/f5cf63f8-ec8b-4ca8-b57f-e9ac467d3d3c.jpg" width="640" /></a> </div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b></b> <br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white;">Η πρώτη αποστολή στο Ποσείδι έγινε οικογενειακώς το καλοκαίρι του 1978, λίγες μέρες μετά τον μεγάλο σεισμό. Αφού ηρέμησαν τα πνεύματα της γης του αέρα και της μέσα μας τρομάρας, ο πατέρας πήρε τη φαμίλια και κατευθύνθηκε προς το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, ακριβώς στη φτέρνα: Κατασκήνωση πανεπιστημιακών και φοιτητών του Α.Π.Θ. ή αλλιώς… η Καλάνδρα μας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Η αλήθεια είναι πως από κείνη την χρονιά, δεν μπορώ να ανασύρω πολλά. Σίγουρα μέναμε σε σπιτάκι. Σίγουρα είχαμε μαζί μας τη γιαγιά και το βράδυ μετέφραζα στη 2χρονη φαντασία μου το ροχαλητό της σε ιδιωτική συνομιλία με το υπερπέραν: «Έρχεται ο μπαμπούλας να φάει τη γιαγιά μου!» Και να τα κλάματα και οι φωνές μέσα στη νύχτα. Ρεύμα δεν υπήρχε, παρά μόνο κεριά και λάμπες πετρελαίου αλλά αυτό δεν ενόχλησε την αντίληψή μου ούτε παραπονέθηκα γιατί δεν με σήκωναν ψηλά να ανάψω μόνη μου τον διακόπτη. Το μόνο που με πείραζε ήταν ότι δεν είχα όση αγκαλιά επιθυμούσα…«Αχ αυτό το παιδί… όλο σε μια αγκαλιά θέλει να βρίσκεται… αφήνει κι όλο της το βάρος… σαν να ζυγίζει 100 κιλά». Μια αγκαλιά. Κι ένα αφτί. Να το τραβήξω, να χαϊδέψω τον λοβό και να παραδώσω τα 100 παιδικά κιλά μου στον θεό της ασφάλειας και των βαθιών ονείρων.</div>
<div style="text-align: justify;">
«Πώς σε λένε κοριτσάκι μου;» «Μάλα, αλλά ζεν μπολώ να πω το λο»… «Τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου;» «Γιατλός πιπί νινί»… «Σ’ αρέσει εδώ;» «Πολύ πάλα πολύ».</div>
<br />
<br />
<br />
<strong> </strong><br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/93723dbc-f808-42fa-9d5c-50cf6ddb580a.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 3)"><strong><img height="616" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/93723dbc-f808-42fa-9d5c-50cf6ddb580a.jpg" width="640" /></strong></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<strong> </strong><br />
<div style="text-align: justify;">
Από κει και πέρα, το Ποσείδι έγινε οικογενειακό ορμητήριο σχεδόν κάθε καλοκαίρι. Κι άκουγα τον εαυτό μου περήφανα να διαφημίζει την ηλικία του… «του χρόνου θα πάω πρώτη… τρίτη… πέμπτη… έκτη…» και να μην χωράει ποτέ στο περσινό μαγιό…και μυαλό. Το σπιτάκι κερδίζονταν με κλήρωση, έτσι δεν είχαμε κάθε χρόνο αυτήν την πολυτέλεια. Εξάλλου εμείς τα πιτσιρίκια προτιμούσαμε το αντίσκηνο… εκείνα τα παλιά που χρειαζόταν 10 άτομα να τα συναρμολογήσουν. «Όχι, από δω θα ‘χετε ήλιο», «Όχι, από ‘δω έχει λακκούβα», «Όχι, από ‘δω βρίσκει δέντρο» και να σέρνουν οι πολύξεροι παλαίμαχοι πρόσκοποι σαν τρόπαιο τον σκελετό πέρα δώθε, μέχρι να παρθεί επιτέλους η γενναία απόφαση: «Εεε-δώ». Να μπουν τα πασαλάκια, το νάιλον από πάνω και κάτω, να σκαφτεί το αυλάκι γύρω γύρω, να μπουν και τα καλάμια στην πόρτα για τις μύγες, η ψάθα μπροστά... «πάλι μπήκες με τα παπούτσια μέσα;». Το μέσα είχε χολ που χωρούσε ένα ράντζο από τη μία, για τη γιαγιά… και τραπεζάκι από την άλλη (με σεμεδάκι), για το θερμός και τα κουλουράκια του καφέ. Όλα αυτά λουσμένα σε ένα πορτοκαλί φως που εισέβαλε ανάμεσα απ’ τα πεύκα και τις σήτες των παραθύρων. Μετά το χολ, κρεμασμένα από τις πολύπλοκες μπαλένες, ήταν τα δωμάτια: το μεγάλο για τους γονείς και το πιο μικρό για τον αδερφό μου και μένα. Σ’ αυτό το αγαπημένο νοικοκυρεμένο τσαντιράκι… χωρούσε κι ένας σκύλος, ο Φρέντυ, που γαύγιζε να καταλάβει γιατί σε αυτόν τον παράδεισο δεν μπορούσε να ’ναι ελεύθερος όπως κι εμείς.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Εμείς, όχι απλώς ελεύθεροι… αλλά από παιδιά του σαλονιού γινόμασταν επιτέλους του αλωνιού, του καθαρού αέρα, του χώματος, του κύματος, της άμμου. Παρολαυτά υπήρχε κι ένα αυστηρό πρόγραμμα οριοθέτησης, σύμφωνα με τους κανόνες της κατασκήνωσης και της τραπεζαρίας: 8.30 με 9.30 πρωινό. Με ένα κουπόνι περίμενες στην ουρά, έπαιρνες δίσκο, γάλα με καϊμάκι ή τσάι σε κάτι χρωματιστά πλαστικά ποτήρια, φέτες ψωμιού από κάτι μεγάλες καλαθούνες, βούτυρα, μαρμελάδα ή φέτα τυρί με ελιές. Μετά, ανάλογα με την ελαστικότητα των γονέων είχε είτε μελέτη (το περίφημο βιβλίο «Ο μαθητής στις διακοπές») είτε διφορούμενες κοινωνικότητες: «έλα από τη σκηνή μου να παίξουμε καπακωτό, μουτζούρη, γκρινιάρη…» μέχρι να ’ρθει η ώρα για μπάνιο. Ομπρέλα, πετσέτες, στρώματα, βάρκες, μάσκες, βατραχοπέδιλα… κουβαλούσε η δόλια μάνα τις καθημερινές ενώ ο πατέρας λόγω δουλειάς, συνήθως ερχόταν μόνο τα σαββατοκύριακα.<br />
<div style="text-align: justify;">
Θάλασσα βαθιά κι υπέροχη. Ένα καταγάλανο λάδι στις νηνεμίες και εξωτικά κύματα Χαβάης στα ψηλά μποφόρια, να σου κατεβάζουν το μαγιό και συ να φοβάσαι μην είδε τον άσπρο σου ποπό το αγοράκι της διπλανής ομπρέλας.</div>
<br />
<strong><br /></strong><br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/854fc46f-19a0-403e-a644-5d401125c20b.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 3)"><strong><img height="483" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/854fc46f-19a0-403e-a644-5d401125c20b.jpg" width="640" /></strong></a></div>
<br />
<strong><br /></strong><br />
<div style="text-align: justify;">
Ως τη 1 περίπου. Μετά ντουζ και τραπεζαρία μια και το φαγητό σερβίρονταν αυστηρά 1.30- με 2.30. Στη τότε φοιτητική λέσχη λοιπόν, αγαπούσαν πολύ τα μακαρόνια. Τη μία μέρα, ογκρατέν (τι θα πει ογκρατέν ρε μάνα;), την επόμενη κοφτό, την άλλη μέρα παστίτσιο, μια με κιμά, ντοματοπελτέ ή τυρί σκέτο. Νομίζω από τότε τα μακαρόνια δεν αποτελούν ποτέ την καλύτερή μου στο φαγητό. Όταν είχε φασολάκια, ανακοίνωναν από τα μεγάφωνα, όσες κυρίες επιθυμούσαν, να πάνε στην κουζίνα να βοηθήσουν με το καθάρισμα. Και πήγαιναν κι επιδείκνυε η καθεμία την φασολακικοκαθαραστική της δεινότητα κάνοντας παράλληλα χαλαρό θερινό μουχαμπέτι. Όταν δε, είχε φασολάδα… σε αντάμειβαν στο βραδινό, με μπιφτέκι και πατάτες τηγανιτές. Συνοδευτικά των γευμάτων, μια αγγουροντομάτα και φρούτο ή ρυζόγαλο. Κι η ευκαιρία να πάρεις μάτι τους φοιτητές. Ψηλοί, χίπηδες, όμορφοι, ηλιοκαμένοι κι αμμουδεροί να ’ναι μπροστά σου στην ουρά, να πίνουν μπύρες αραχτοί στα τραπέζια… «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» «Σαν τη Μυρτώ, ψηλή, αδύνατη, σπουδαγμένη, όμορφη και με σανδάλια…»</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Μετά το μεσημεριανό είχε κοινή ησυχία και κοινούς καβγάδες στις σκηνές… «Δεν θέλω να κοιμηθώ ρε μαμά, θέλω να πάμε με τα παιδιά στο φρούριο ή στο δέντρο μας». Το φρούριο ήταν ένα ξέφωτο που είχαμε ανακαλύψει και το δέντρο, ένα υπέροχο πεύκο για σκαρφάλωμα. Συνήθως οι μανάδες δεν σήκωναν πολλά και στην ώρα κοινής ησυχίας γινόταν τουμπεκί. Έβρισκαν ευκαιρία τότε τα τζιτζίκια και ξεσάλωναν. Να ξαπλώνεις σ’ ένα ράντζο κάτω από παχύ ίσκιο, να διαβάζεις Μυστικούς 7, η Πολυάννα στο Μεξικό ή να λύνεις σταυρόλεξα στο Μικρό Τεστ, να χάνεσαι στο χωριό του Αστερίξ, μια Καλάμιτι Τζέιν στο Λούκι Λουκ να σου αλλάζει φτύνοντας το ροζ ως τότε σκηνικό για να στο επαναφέρει αργότερα η Μανίνα, η Πάττυ, η Κατερίνα… </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
5 η ώρα πάντως ηχούσε η σάλπιγγα. Παραδίπλα είχε τη θερινή της έδρα η ΣΣΑΣ και ο ήχος της σάλπιγγας έφτανε εντυπωσιακά ως τα μέρη μας. Την ακούγαμε και μαζευόμασταν στο φρούριο. «Σύνθημα;» Ρωτούσε αυτός που έφτανε πρώτος. «Εγώ είμαι, η Μάρρα, αδερρφή του Δημήτρρη, ρρε!» (Το ρο ήταν πλέον μια κατάκτηση που στριμωχνόταν ηχηρά παντού). «Σύνθημα;» επέμενε άγρια ο φρουρός. «Γκρεμισμένη Γέφυρα», έλεγε συνωμοτικά ο μεγάλος αδερφός και μ’ έχωνε γρήγορα κάτω απ’ τα φτερά του. Όταν τσάκωσε το στέκι μας η αντίπαλη παρέα, βγάλαμε και παρασύνθημα μια άλλη μεγάλη καταστροφή: «Καμένο Σπίτι». Έτσι είναι… όταν οι αναφορές σου είναι… κούνια μπέλα έπεσε η κοπέλα έσπασε το πόδι της κλπ… ένας σεισμός που άμπρα κατάμπρα εξαφάνιζε κι εμφάνιζε το απέναντι κτίριο ή μια πυρηνική έκρηξη στο Τσερνομπίλ, δεν έχει πλάκα να παίζεις με άλλα πιο αρτιμελή υλικά. </div>
<br />
<strong><br /></strong><br />
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/4ca997c7-0ba1-45c5-afc1-d71aa20c83f1.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 3)"><strong><img height="431" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/4ca997c7-0ba1-45c5-afc1-d71aa20c83f1.jpg" width="640" /></strong></a><br />
<br />
<strong><br /></strong><br />
<div style="text-align: justify;">
Μετά τον κουκουναροπόλεμο, είχε απογευματινό μπάνιο μέχρι τις 8, ουρές στα ντουζ, σαμπουάν όχι πια δάκρυα στα σακουλάκια, βραδινό φαΐ και παιχνίδι μέχρι να πέσει το βλέφαρο ξεθεωμένο. Οι μεγάλοι έπαιρναν τις πάνινες καρεκλίτσες τους, τα σπόρια στα σακουλάκια και μαζεύονταν μπροστά από κάποιο τυχερό σπιτάκι που κουβαλούσε μαζί του και τηλεόραση. «Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη», «Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα» κι άλλα τέτοια αγωνιώδη σήριαλ. Σε μεγάλα κέφια κατέβαιναν με κιθάρες στην παραλία, ανάβανε φωτιές, έψηναν πατάτες και λουκάνικα, κουκούλωναν και μας στους υπνόσακους και μας έπαιρνε ο πιο γλυκός ύπνος κάτω από τα αστέρια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Για τα πιτσιρίκια όμως υπήρχαν κι άλλες δραστηριότητες, χάρη στον Κυριάκο. Έναν φανταστικό οδοντίατρο που έκανε τα πάντα για να τον λατρέψουμε. Εμείς τα παιδιά, μα κυρίως οι γονείς που ’χαν το κεφάλι τους ήσυχο ενώ ο Κυριάκος βαρύ και ασήκωτο από το παιδομάνι γύρω του. Σκάρωνε λοιπόν αυτός ο υπέροχος αδυνατούλης νευρικός κι ευφυέστατος τύπος, παραστάσεις Καραγκιόζη και κουκλοθεάτρου. Με τον καιρό φτιάχτηκε και μια θεατρική σκηνή για σκετσάκια, ήρθαν τραπέζια πινγκ πονγκ στο κέντρο της κατασκήνωσης, διοργανώθηκε πρωτάθλημα σκακιού και στίβου, ζωγραφική και κατασκευές… μέχρι και κινηματογραφική μηχανή έφερε και βλέπαμε ανάμεσα στα πεύκα ασπρόμαυρο σινεμά.</div>
<strong><br /></strong><br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/b216f020-4828-48b4-8451-8477f8f1d990.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 3)"><strong><img height="533" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/b216f020-4828-48b4-8451-8477f8f1d990.jpg" width="640" /></strong></a></div>
<br />
<strong><br /></strong><br />
<div style="text-align: justify;">
Αν το επέτρεπε ο καιρός, γιατί τα ξαφνικά μπουρίνια ήταν μια πλήρης απασχόληση και υπερθέαμα για όλους. Ο αδερφός, καιρόφιλος από μικρός, κουβαλούσε στη σκηνή θερμόμετρα βαρόμετρα υγρόμετρα και προειδοποιούσε μεγάλους και μικρούς για τα καιρικά μελλούμενα. Κι έβγαιναν οι φόρμες και τα αδιάβροχα από τη βαλίτσα και σκάβονταν τα αυλάκια πιο βαθειά και τρέχαμε σε φιλικά τροχόσπιτα ή στην τραπεζαρία να προφυλαχτούμε. Την άλλη μέρα μοσχοβολούσε ο τόπος βρεγμένη φύση και μούχλα απ’ τις σκηνές. Βγαίναμε έξω σαν αγουροξυπνημένα σαλιγκάρια και διορθώναμε τις ζημιές. Γέμιζε η κατασκήνωση με μπουγάδες και ανάποδους ποδόγυρους στα μούσκεμα σπιτικά για να στεγνώσουν.</div>
<br />
<strong><br /></strong><br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/50161094-42c7-4818-af97-203a6be782dc.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 3)"><strong><img height="521" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/50161094-42c7-4818-af97-203a6be782dc.jpg" width="640" /></strong></a></div>
<strong><br /></strong><br />
<div style="text-align: justify;">
Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια, αυξάνονταν τα κεράκια στην τούρτα, τεντώνονταν τα παιδικά σωματάκια, πω πω μεγάλωσε η μπουμπού, αγνώριστος ο Δημητράκης και σιγά σιγά γίνανε και γήπεδα μπάσκετ και ομάδες και να τα μικρά αγοράκια να μεταμορφώνονται σε ήρωες με μια μπάλα στο χέρι κι ένα ιδρωμένο μπλουζάκι. Έγινε κι ένα κιόσκι στην παραλία, με τραπεζάκια, μπαρ και μια πίστα για να χορεύουμε τον Μάικλ Τζάκσον και την Κάιλι Μινογκ της εποχής. Να μην χρειάζεται να αγγαρεύουμε γονείς να μας πάνε ως τη Φούρκα ή την Καλλιθέα, στις διάσημες μεγάλες ντισκοτέκ… «Θέλεις να τα φτιάξουμε;» «Θα σου απαντήσω αύριο στον ίδιο θάμνο». Και να αργεί το αύριο… κι ο αυτόπτης θάμνος να σε κοροϊδεύει όλη μέρα. Και να η ευκαιρία σου να λιαστείς σε ξένη αγαπημένη πετσέτα, να φυλάξεις σαν φυλαχτό τη μυρωδιά της, να σου πιάνουν το χέρι ως το κιόσκι και να χτυπάει η καρδούλα κάτω από το φεγγαρόφωτο. «Να ξαπλώσω πάνω σου;»… και να δίνεις τα πόδια στα μαλλιά του και η ανάσα εφηβική αδαής κι ερωτευμένη να ψάχνει λόγια να χαλάσει τη σιωπή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μεγάλος χαμός στο σπίτι μας το καλοκαίρι του 1988, όταν ο πατέρας επίσημα ανακοίνωσε πως λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων… δεν έχει Ποσείδι φέτος. «Να πάμε μόνοι μας…» πρότεινε ο αδερφός μου. «Θα προσέχω εγώ τη μικρή». Η μικρή θα πήγαινε πρώτη γυμνασίου και δεν είχε ανάγκη κανέναν αλλά δεν είπε τίποτα. Οι γονείς ανένδοτοι. Και να τα επιχειρήματα, οι καβγάδες, οι φωνές, πόρτες να βαράνε σχεδόν όσο και οι καρδιές. Κι όταν απέτυχαν όλα, άρχισαν τα μεταφυσικά. «Είδα ένα όνειρο… ολοζώντανο» μου είπε ένα πρωί ο Δημήτρης και τον ζήλεψα τρελά που αυτός πήγε έστω και στον ύπνο του στην Καλάνδρα μας χωρίς να μου το πει. «Ήταν όλα εκεί, στήσαμε κάτω από εκείνο το πεύκο, είχαμε και τη βάρκα, έπαιρνα την ομπρέλα για πανί και έφτανα ως τη μύτη κι ακόμα παραπέρα. Είδα γνωστούς φίλους κι άλλους που θα γνωρίσουμε αργότερα ή μετά από χρόνια θα ξεχάσουμε τελείως…</div>
<div style="text-align: justify;">
ήταν κι ο φάρος κι οι μυρωδιές και τα λευκά κρινάκια στην αμμουδιά.» Λύγισε ο πατέρας, δέχτηκε την πρόκληση κι από εκείνη τη χρονιά πηγαίναμε πλέον μόνοι μας. Πολύ περήφανοι για την υφασμάτινη περιουσία μας, φιλοξενούσαμε και χειμωνιάτικους φίλους. Πού να φτάσουν οι ενθουσιώδεις διηγήσεις, έπρεπε να ζήσουν από κοντά την εμπειρία. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η αλήθεια είναι πως ως φοιτήτρια δεν πήγα ποτέ. Η καριέρα μου στο Ποσείδι έληξε ηρωικά στα 18. Δεν θυμάμαι γιατί. Όπως κάτι απομακρύνσεις με αγαπημένους φίλους που όσο περνάν τα χρόνια ούτε που θυμάσαι τον λόγο του καβγά. Το 2009 έπεισα μια φίλη, να διακτινιστούμε εκεί για το Σαββατόβραδο. Πήρα το σκυλί μου αγκαλιά, πηδήξαμε μια μάντρα και μπήκαμε. Το σοκ ήταν μεγάλο. Το δικό μου Ποσείδι ήταν τόσο ξένο, είχε τόση φασαρία, τόσο πιστολάκι στους καθρέφτες στις τουαλέτες, τόσα τακούνια πάνω στις πευκοβελόνες μου. Το κιόσκι ήτανε πλέον κλαμπ. Το μόνο κοινό ήταν ότι λόγω του πρόσφατου χαμού του, έπαιζε ακόμη Μάικλ Τζάκσον. «Θα κοιμηθούμε στην παραλία», επέμενα. Αυτή δεν μπορούσε να ’χει αλλάξει. Όταν όμως τα κύματα άρχισαν να βρέχουν τους υπνόσακους, να παρασύρουν νοσταλγίες, τσάντες, γυαλιά και κινητά, η Μάγια να γαντζώνεται τρομαγμένη πάνω μου, και οι μεθυσμένες παρέες να τρεκλίζουν γύρω μας μέχρι το πρωί… ήξερα πως έπρεπε να φύγουμε γρήγορα. Το Ποσείδι μ’ έδιωχνε όσο πιο βίαια μπορούσε. Ίσως για να προστατεύσει τη μνήμη μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν έρχονται τα δύσκολα πάντως, συχνά ανατρέχω στο εκεί και τότε. Και δεν είμαι η μόνη. Όταν συναντάω στο δρόμο παλιούς Ποσείδειους φίλους, νιώθω σαν να ‘μαστε δεμένοι ακόμα, έστω με ρετσίνι και πευκοβελόνες.… μυημένοι σε μια θερινή τελετουργία ιερή και γνήσια. Ποτισμένη με απλότητα και ομορφιά. Δεν είναι μόνο μια παιδική ανάμνηση αλλά μια υπενθύμιση του υλικού που ’μαστε φτιαγμένοι. Θέλω να πιστεύω πως είναι δέντρο, θάλασσα, ήλιος και σκιά.</div>
<br />
<strong><br /></strong><br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/6c5639d4-1201-47cb-925e-5d2bdc4eb098.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 3)"><strong><img height="640" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/6c5639d4-1201-47cb-925e-5d2bdc4eb098.jpg" width="599" /></strong></a></div>
<br />
<strong><br /></strong><br />
<strong><span style="color: #38761d;">*</span><span style="color: #38761d;">Ευχαριστώ τον Δημήτρη Τσικάρα και τον Αλέξη Χαλκιόπουλο που με το πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο τους, ζωντάνεψαν τις λέξεις, που όσο πολλές κι αν προσπαθούν να είναι, με τίποτα δεν μπορούν να αποτυπώσουν τις τότε μας αισθήσεις. Ελπίζω κάπως να τις θύμισα…</span></strong><br />
<br />
<strong><span style="color: #38761d;"> </span></strong><br />
<br />
<br /><br />
<br />
Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-taxidioktitiko-3-0#ixzz2aoXqA3XC" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-taxidioktitiko-3-0#ixzz2aoXqA3XC</a><br />
<br />
<span style="color: #cccccc;"> (Πρώτη Δημοσίευση: 14.7.13)</span></div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-39343468915152899752013-08-02T15:27:00.002+03:002013-08-02T15:27:55.774+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
Η δική <span style="color: #3d85c6;">μου</span> <span style="color: white;">Αμοργός</span> (ΤΑΞΙΔΙΟ<span style="color: #3d85c6;">ΚΤΗΤΙΚΟ</span> 2)</h1>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/d5f5de31-f936-4437-92bf-d0b105da9c23.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 2)"><img height="640" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/d5f5de31-f936-4437-92bf-d0b105da9c23.jpg" width="441" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Γνώρισα την Αμοργό το 1994. Πρώτες διακοπές με φίλες ακριβώς μετά τις πανελλαδικές. Όχι δεν επιλέξαμε άγονη γραμμή… παρά κάτι πολύ πιο στα μέτρα μας και της μόδας τότε: Σαντορίνη- Πάρο. Πολλά μπαγκάζια, κασέτες με Βαγγέλη Γερμανό, πρωτόγνωρα φορεματάκια ΖΑΡΑ σε όλα τα μεγέθη (τότε είχε μόλις ανοίξει), πρώτα καρδιοχτύπια και τα βιβλία επιτέλους στην άκρη, σφραγισμένα με λαχτάρα για ενήλικη ζωή. Όσο για τα πρέπει, τα πρόσεχε, τα μη των γονιών έμειναν να μας αποχαιρετούν απ’ το λιμάνι. Αφού βέβαια μας εφοδίασαν με κάποιες τρυφερές υπενθύμισες, στριμωγμένες σε σάντουιτς για το καράβι. Το όνομα δε του καραβιού ιστορικό: Άνεμος…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πρώτη στάση Σαντορίνη, μετά από 18 με 21 ώρες. Κανένα πρόβλημα. Κι ο χρόνος συνεπιβάτης ήταν, κερνούσε όνειρα κι ούζα στο κατάστρωμα. Κάλπαζε ο Άνεμος και πλάι του άνεμος, δελφίνια, γλάροι, ανοιχτός ορίζοντας και αλμύρα… να σου ποτίζει το μόλις 18ιουλίων ταξιδιωτικό σου είναι. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη Σαντορίνη μας φόρτωσαν σε ένα παλιό λεωφορείο (μάξγουελ φραπέ το ‘χαμε πει τότε λόγω μιας σχετικής διαφήμισης), πέταξαν τα μπαγκάζια στην οροφή και σκαρφαλώναμε σαν κινούμενα σχέδια το νησί. Ζαλιστήκαμε από την ελευθερία, την ομορφιά, το ηφαίστειο, τη μαύρη άμμο. Ήπιαμε ρεμβάσαμε χορέψαμε κολυμπήσαμε… συναντήσαμε και γνωστούς που νοίκιασαν τζιπάκι και ανεβαίναμε 10 ευτυχισμένα ατομάκια πάνω του και γυρνούσαμε το νησί. Και ένα βράδυ εκθειάζοντας τις 4x4 δυνατότητες του οχήματος βρεθήκαμε- τι καλά- εκεί που σκάει το κύμα</div>
<div style="text-align: justify;">
και μετά από λίγο κολλημένοι στην άμμο και η θάλασσα να πλημμυρίζει πεντάλ, ταχύτητες κι ηλιοκαμένα πόδια… με τα παπούτσια τους μαζί. Κι ένα δυο τρία ωπ ένα δύο τρία ωπ κατάφεραν τα αδύνατα μπρατσάκια να σύρουν το τζιπάκι έξω. Τα φώτα με μέσα τους νερό ίδια φωτορυθμικά και κάποιος έσπασε με βία μια αδέσποτη καρέκλα κι ανάψαμε φωτιά για να στεγνώσουμε. </div>
<br /><br />
<div style="text-align: justify;">
Είσαι 18 χρονών και δε μασάς. Δε φοβάσαι, δεν αγχώνεσαι, δεν έχεις μέτρο, ούτε λογική. Αποχαιρετάς τα σχολικά σου χρόνια όπως νομίζεις καλύτερα, με παιδαριώδη καμώματα που τότε φάνταζαν κατορθώματα ηρωικά: Όπως το να κλείσουμε δωμάτιο για 5 ενώ ήμασταν 6 τελικά. Ή τ’ ότι πηδούσα κάθε φορά από το παράθυρο για να μην μας πάρουνε χαμπάρι. «Για μαλάκα με περνάτε;» φώναξε την τελευταία μέρα ο ιδιοκτήτης έξω από την πόρτα… «θα φωνάξω την τουριστική αστυνομία κωλόπαιδα». Βγήκε τότε μπροστά, η πιο φαινομενικά αθώα μα τσαμπουκαλού και ψύχραιμη της παρέας, άρτι εισαχθείσα στη Νομική Θεσσαλονίκης (πλέον δικηγόρος, μητέρα και με δυο παιδιά) και του έθεσε τα δικά της επιχειρήματα και κατά πόσο η τουριστική αστυνομία θα ενθουσιαζόταν με μια δική μας καταγγελία για έλλειψη ζεστού νερού, παρουσία αραχνών και κατσαρίδων στα ελάχιστα τετραγωνικά που πρόσφερε για τρίκλινο δωμάτιο κι εμείς τα κακόμοιρα- τι κάναμε- προσθέσαμε μια στρωματσάδα. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη της καριέρας της. Τη βγάλαμε πεντακάθαρη και αλώβητες συνεχίσαμε τις ανεξέλεγκτες διακοπές μας.</div>
<br />
<br />
<br />
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/7a05264a-1c06-4107-babe-d6039aaa51d4.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 2)"><img height="421" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/7a05264a-1c06-4107-babe-d6039aaa51d4.jpg" width="640" /></a><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Επόμενος σταθμός Πάρος. Εκείνη την περίοδο, αυτή η φοβερή παρέα ατρόμητων κορασίδων, είχε εν μέρει εμπλακεί με μια άλλη παρέα, λίγο μεγαλύτερων. Τότε όμως φάνταζαν τεράστιοι… ήδη φοιτητές, τρίτο τέταρτο έτος Πολυτεχνείου και όχι μόνο, πρότυπα ζωής έρωτα και γλεντιού. Στην Πάρο λοιπόν θα γινόταν η περιβόητη συνάντηση με συνεννοήσεις μέσω τηλεκάρτας, τοπικών περιπτέρων και σημάτων καπνού... Εκείνοι ήταν στην φασαριόζικη Παροικιά, εμείς στη γραφική Νάουσα και γεφυρώναμε την απόσταση με οτοστόπ και νεανικό πόθο που ντύνει τα πόδια σου με φτερωτά πατούμενα (τα γνωστά calceis pennatis- μια και τα λατινικά ακόμα μας κυνηγούσαν). </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αχόρταγοι έρωτες και νιάτα…πού να μας φτάσουν 10 μέρες διακοπές. Με τη στήριξη λοιπών των φίλων, αιτήθηκα τηλεφωνικώς παράταση από τον δόλιο πατέρα που ό,τι έτρεμε… (έρωτες μεθύσια κι αυτοκίνητα) αυτό ακριβώς συνέβαινε. Οι τρεις της παρέας αποχώρησαν, οι δυο μείνανε στο Αιγαίο για screen…ραντεβού λοιπόν στο λιμάνι της Πάρου σε 4 μέρες για να γυρίσουμε με τον Άνεμο, φρόνιμες και καθωσπρέπει όλες μαζί. Εμένα εν τω μεταξύ, με πήρε ο έρωτας και με σήκωσε στα Κουφονήσια. (Έρχεται κι η Αμοργός σε λίγο)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βρήκαμε δωμάτιο μόνο για 2 νύχτες απ’ τις 3 της παράτασης αλλά τι σημασία είχε… Τότε τρώγαμε τηγανητές πατάτες και χωριάτικη και μεθούσαμε στα γέλια. Καθόμασταν σ’ ένα βράχο στο Σιρόκο και κοιτούσαμε αμίλητοι τ’ αστέρια. Μας κερνούσαν ζεστούς λουκουμάδες και πασαλείβαμε με μέλια …χάδια και φιλιά. Ακόμα και στην παραλία, μες τους γυμνιστές και τα αμμουδένια και σωμάτινα γλυπτά, κουκουλωμένη μέσα σε εμπριμέ ολόσωμο μαγιό, ένιωθα την υπέροχη αίσθηση της συστολής του αγνώστου. Πώς μεταφράζεται αυτό; Κάτι σαν ρόδινη ευτυχία… αυτό που πληρώνεις μετά όταν πονάς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κι όταν απωλέσθη στο Κουφονήσι η πολυτέλεια του δωματίου, έτσι ξαφνικά κι αυθόρμητα, πήραμε την απόφαση, αντί να τη βγάλουμε στο κάμπινγκ, να πάμε για ένα βράδυ Αμοργό. Δίπλα είναι. Φρέσκο και το Απέραντο Γαλάζιο και τα ποιήματα του Γκάτσου. Ο δε Σκοπελίτης θα έκανε αυτήν ακριβώς τη διαδρομή και σε λίγες ώρες θα ήμασταν σε νέες περιπέτειες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Σκοπελίτης όμως, ήταν μια περιπέτεια από μόνος του. Σαπιοκάραβο, με τους μισούς να ξερνάνε στο κατάστρωμα και τους άλλους να ξερνάνε που τους βλέπουν. Παραδόξως, το τότε μου στομάχι δεν πτοήθηκε. «Τι γλυκό, τι γραφικό…» έλεγα και με αγριοκοιτάζαν όλοι. Άσε που πρώτη φορά είχα να στηρίξω, εγώ η πιτσιρίκα, τον αγαπημένο μου μεγάλο σύντροφο, που διπλωμένος στα δύο σφάδαζε απ’ ανακατωσούρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η Αμοργός μας υποδέχτηκε ένα αυγουστιάτικο βράδυ, μισό-βουλιαγμένη. Απόθεσα σ’ έναν κάβο τον πρασινοκίτρινο αγαπημένο μου και βγήκα στη γύρα για δωμάτιο. Τίποτα στα Κατάπολα. Όλα γεμάτα. Τελευταία ελπίδα μια ταβέρνα στην άκρη του λιμανιού. «Ρώτα τον ιδιοκτήτη που κάθεται σε κείνο το τραπέζι». Πάει η δικιά σου κι αρχίζει να εκλιπαρεί με γλύκες την γεροντοπαρέα για ένα κρεβατάκι για τη νύχτα. «Έχω εγώ κρεβάτι»… μου λέει ένας παππούς. Μέσα στους πανηγυρισμούς μου του λέω «Να πάω να φωνάξω τον φίλο μου»…«Α δεν ξέρω για 2 άτομα, εγώ νόμιζα πως είσαι μοναχή σου»… «Μα δεν θέλουμε πολλά, ένα κρεβατάκι κι ας είναι και μικρό να κουρνιάσουμε αγκαλιά και δεν μας νοιάζει»… «Άντε ρε μπάρμπα εξυπηρέτησε τα παιδιά στην γκαρσονιέρα» …επέμεναν οι γύρω. «Καλάαα…», λέει με τα πολλά ο μπάρμπας κι έτσι έφυγαν και τα ανακατέματα και όλα. «Θα ‘χουμε και γκαρσονιέρα αγάπη μου ν’ αγαπηθούμε στην Αμοργό»… Καθόμαστε μαζί τους, τρώμε κοτόπουλο με πατάτες τηγανητές, γελάμε όπως συνηθίζαμε τότε, πίνουμε και περιμένουμε οδηγίες. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ο μπάρμπας μας νεύει ακολουθήστε με. Παίρνουμε τα συμπράγκαλα (ανάμεσά τους και κάτι πατημένα σταφύλια, ένα καρπούζι κι ένα μπουκάλι ουίσκι που κουβαλούσαμε από την Πάρο ακόμα) και ακολουθούμε. Δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε… κατηφόρες, ανηφόρες… και κάπου σε μια στροφή παρκαρισμένο το λευκό του φορτηγάκι. Μας βάζει στην καρότσα και πάμε και πάμε και πάμε… δρόμος ατελείωτος… και το κοτόπουλο, η πατάτα, το γέλιο και το κρασί να ανεβοκατεβαίνουν μαζί με τον καρόδρομο. «Εδώ είμαστε παιδιά»…λέει κάποια στιγμή ο οδηγός μας. Αντικρίζουμε μια σπιταρόνα και πλάι της ένα παράπηγμα, μια καλυβούλα. Προς μεγάλη μας έκπληξη κατευθύνεται προς το καλύβι. Ανοίγει την πόρτα, και να δυο κρεβατάκια σχηματίζουν ένα γάμμα. «Εσείς θα κοιμηθείτε εδώ»…δείχνει το ένα…«κι εγώ στο άλλο».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ξεροκαταπίνουμε. Κοιτάζουμε το γάμμα που αίφνης έμοιαζε με τεράστια οριζόντια κρεμάλα. Κοιταζόμαστε μεταξύ μας. Και υπακούμε. Μετά έσβησε το φως, κλείδωσε και βαριανάσαινε τον ύπνο του δικαίου και καλού τουριστικού Σαμαρείτη. Σφιχτήκαμε σαν φοβισμένα πουλιά και περιμέναμε να ξημερώσει. Εφτά το πρωί είχε εγερτήριο, τι χρωστάμε, τίποτα παιδιά, καλό σας δρόμο. Και σοκαρισμένοι βγήκαμε να γνωρίσουμε την Αμοργό. Δεν ξέρω αν έφταιγε όλη αυτή η παράξενη νύχτα, πάντως η μέρα ξεκίνησε ολοφώτεινη. Κι αντικρίσαμε μια χώρα πλημμυρισμένη στο λευκό και στη μαγεία. Μέσα σε λίγες μόνο ώρες, η δύσκολη Αμοργός κατάφερε να με κάνει δικιά της για πάντα. Δεν σου δίνονται εύκολα οι ομορφιές. Οφείλεις να δώσεις μάχη με ναυτίες, δωμάτια, μπάρμπες, αγωνίες… κι αν βγεις ζωντανός μετά απ’ όλα αυτά… λες κι ανοίγουν σιγά σιγά παράθυρα με θέα στα πιο απόκρυφα μυστικά του τόπου. </div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/de5fba92-d650-4369-9065-9e85a5aa0695.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 2)"><img height="640" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/de5fba92-d650-4369-9065-9e85a5aa0695.jpg" width="433" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Κι οι μάχες φυσικά συνεχίστηκαν, περιμένοντας το καράβι για Πάρο όπου είχα το περιβόητο ραντεβού με το screen μου της επιστροφής. Κι εκεί έβαλε το χεράκι της η τύχη κι ο θεός των νιάτων και της ξεγνοιασιάς, κι όταν ήρθε το φίσκα καράβι από Αιγιάλη, απ’ τους 100 που περιμένανε, μάζεψε μοναχά τους δύο- με τα πατημένα σταφύλια το καρπούζι και το ουίσκι… Έτσι όλα ήρθαν στη θέση τους: και η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη και η καρδιά και το κεφάλι και η αγάπη για τούτο το ζόρικο ατίθασο νησί, που σου ζητάει να το κοιτάξεις κατάματα και να το δαμάσεις.</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/a7f5c2e7-a263-4d46-a28f-ad62916228f8.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 2)"><img height="640" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/a7f5c2e7-a263-4d46-a28f-ad62916228f8.jpg" width="487" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το επόμενο καλοκαίρι (1995) πήγα για μέρες να το χορτάσω. Και πάλι η Αμοργός μας δοκίμασε. Οι κορασίδες, ένα χρόνο εκτός σχολείου κι είχε πάρει η καθεμία το δικό της δρόμο που τον υπερασπιζόταν με πάθος. Συν το δικό μου πάθος για το μέρος και την ανάγκη να αναβιώσω την περσινή εμπειρία… αλλά να μη μου βγαίνει. Να μην σιγοντάρει και το καρδιοχτύπι. Κι οι εντάσεις να την κάνουν ακόμα πιο γοητευτική την απροσπέλαστη νήσο. «Αφού δεν ξεμαλλιαστήκαμε εδώ, μπορεί και να αντέξουμε χρόνια»… είπε μια αγαπητή σοφή. 18 χρόνια μετά και, δόξα της φιλίας τω θεώ, ισχύει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και το 1998 ξαναπήγα… με άλλη αγαπημένη φίλη κι αδερφή. Τώρα στην παρέα προστέθηκε κι ένα μηχανάκι κι αλωνίζαμε οι τρεις μας το νησί. Και ξανά στη Χοζοβιώτισσα για κίτρο και λουκούμι. Κι εκείνο το υπέροχο παράθυρο στο πέλαγος. Κι η Αγία Άννα. Κι ο Αμόργιαλος. Κι ο Μούρος. Και το καφενείο στην Καλοφάνα. Τα Θολάρια. «Κοίτα τες…» έλεγε ένας ντόπιος μπαμπάς που ’χαμε για λίγο υιοθετήσει «…ρίχνουν αλάτι στη σαλάτα και είναι ευτυχισμένες». Το χειμώνα λοιπόν, του στείλαμε μέσω ενός γνωστού, που δεν υπάρχει πια, ένα πακέτο με γράμμα από τις «κόρες» του και δώρο ένα σακουλάκι ΚΑΛΑΣ, εις ανάμνησιν εκείνης της ατάκας και της ευτυχίας που απέπνεε. Όταν άρχισε να σκίζεται η σακούλα και να τρέχει η άσπρη σκόνη από το φάκελο του αγγελιοφόρου μας…δημιουργήθηκε ένα ύποπτο θέμα…που ευτυχώς λύθηκε γρήγορα με μια απενοχοποιητική αλμυρή δοκιμή. </div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/97f64440-f739-4518-9fa8-fcaa1289c5d3.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 2)"><img height="640" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/97f64440-f739-4518-9fa8-fcaa1289c5d3.jpg" width="417" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πήγα και το 2002, για να σώσω την ίδια φίλη κι αδερφή απ’ την κατάρα…να δουλεύει στη χώρα και να μην το χαίρεται. Με λίγη ψημένη ρακή και πολλούς ωραίους ανθρώπους την αντιστρέψαμε… σε ευχή κι ευλογία. Πήγαμε και στο μπαζωμένο πρώην υδρομαντείο (νυν Αϊ Γιώργη Βαλσαμίτη) για επιβεβαίωση. Χρησμό δεν πήραμε, παρά ένα αγγούρι- δώρο του φύλακα, που το περιφέραμε σαν λάφυρο σε όλο το νησί. Κι ένα πιάτο κουτσομούρες για τη φίλη αγροτική γιατρό που έσωσε από αλλεργικό σοκ έναν ντόπιο. Και μπάνιο στην Λευρωσσό. Κι εκείνη η μέρα που αποφασίσουμε, άστεγοι όντες, να μαγειρέψουμε γεμιστά με δανεικά ταψιά σε μιαν αυλή. Και να όλο το ελληνικό καλοκαίρι σφηνωμένο μέσα σε ντομάτες και πιπεριές. Κι ένας σοκολατένιος κορμός να πλάθεται σε μια πλυμένη σακούλα και να πετάει σαν μπάλα από χέρι σε χέρι. Κι ύστερα να σμιλεύεται, από έμπειρα αρχιτεκτονικά χέρια, σε πρόσωπο ινδιάνου. Δανεικά ψυγεία, δανεικοί φούρνοι και μετά από λίγο να κερνάμε τους περαστικούς απ’ τα καλούδια μας. </div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/18fe52e6-6535-4021-9738-53843e81adab.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο παραμύθι (ΤΑΞΙΔΙΟΚΤΗΤΙΚΟ 2)"><img height="640" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/18fe52e6-6535-4021-9738-53843e81adab.jpg" width="417" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Τέλος ξαναπήγα το 2005, αυτή τη φορά καλεσμένη του πολιτιστικού συλλόγου για παράσταση στην πλατεία της Λότζα. Ήταν κι αυτό μια κατάκτηση μα η Αμοργός δεν ήταν ίδια. Πιο νηφάλια, συμμαζεμένη κι επαγγελματική. Ένα άσπρο όμορφο ντεκόρ μιας άλλης ενήλικης πια ζωής. Εξάλλου στους ανταγωνισμούς η Αμοργός με βγάζει πάντα νοκ άουτ. Κι η αγάπη μου για το έργο μας ήταν μάλλον τότε μεγαλύτερη. Δεν της έδωσα πολλή σημασία, δεν μου ‘δωσε κι αυτή. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από τότε έχει μείνει κάτι σαν όνειρο. Όταν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι έχει ζήσει ομορφιές, αυτήν σκέφτομαι. Ή ότι έχω ακόμη πολλά πράγματα να κάνω. Είναι κι αυτή μια αποστολή, σ’ αυτήν να ξαναγυρίσω και μάλιστα Πάσχα, με καλή παρέα κι εφηβικό χτυποκάρδι. Με τηγανητές πατάτες να φέρνουν ευφορία και μιαν αλατιέρα να χιονίζει ευτυχία. Και το λευκό να ακτινοβολεί… όχι μόνο σαν σκηνικό και φωτισμός. Αλλά με την ίδια την Αμοργό, τη αψεγάδιαστη απροσπέλαστη ντίβα του Αιγαίου, πρωταγωνίστρια. Όπως τότε…</div>
<br />
<br />
Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-taxidioktitiko-2-0#ixzz2aoWJAJJX" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-taxidioktitiko-2-0#ixzz2aoWJAJJX</a><br />
<br />
<span style="color: #cccccc;"> (Πρώτη Δημοσίευση: 10.7.13)</span></div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-72988014041299349452013-08-02T15:18:00.000+03:002013-08-02T15:22:00.834+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
Τα δικά <span style="color: #ea9999;">μου</span> Χανιά (ΤΑΞΙΔΙΟ<span style="color: #ea9999;">ΚΤΗΤΙΚΟ</span> 1) </h1>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/8e1f99f7-f1ef-4ad6-9922-4bd81fde6f7c.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι: Τα δικά μου Χανιά "><img height="640" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/8e1f99f7-f1ef-4ad6-9922-4bd81fde6f7c.jpg" width="633" /></a><br />
<br />
<br />
<br />
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Γνωρίστηκα με τα Χανιά μέσα από φωτογραφίες και διηγήσεις. Τον Οκτώβρη του 1998 αποφάσισα επιτέλους να δημιουργήσω και τις δικές μου. Γιατί Χανιά; Μάλλον γιατί έψαχνα ένα άγνωστο μέρος που να είναι ακόμη καλοκαίρι. Σχεδόν μόλις πήρα την απόφαση να πάω, εμφανίστηκε στο «<span lang="en-US">Stretto</span>», όπου δούλευα, ο Ξενοφών. «Ο κατάλληλος άνθρωπος!» αναφώνησα. «Εσύ δεν σπούδαζες στο Ηράκλειο;». Μια και δυο ο Ξενοφών ενθουσιάζεται και με τα εσπρέσο να μετατρέπονται σε λευκές τεκίλες με μέλι και λεμόνι, αρχίζει να με χανιοκατατοπίζει. Λίγες μέρες μετά, χτυπάει το τηλέφωνο κι ακούω κάποιον από την άλλη μεριά να μου λέει: «Γεια σας. Με λένε Βαγγέλη. Ο υπεύθυνος για την ψυχαγωγία σας στα Χανιά». Τι να πω; Σημάδι απ’ τον Θεό. </div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Μάζεψα λοιπόν χαρτάκια με τηλέφωνα, παραγγελιές, μηνύματα για παράδοση, βιβλία, τα καλοκαιρινά λίγο πριν ανέβουν στο πατάρι, χαιρέτησα πανηγυρικά το βράδυ τη Θεσσαλονίκη και την άλλη μέρα πήρα το τρένο, έφτασα Πειραιά, μπήκα στο ΛΑΤΩ και να σου την... ξημερώματα φτάνει στη Σούδα.</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Μ’ άρεζαν πολύ τότε οι λόνλι διακοπές. Γέμιζαν τα μπλοκάκια μου με λέξεις και λεκέδες. Αυτά ήταν η παρέα μου. Μαλώναμε, γελούσαμε. Μαζί πίναμε στα μπαρ, κουτσομπολεύαμε, φλερτάραμε, τρώγαμε στις ταβέρνες. Μεθούσαν και τα γράμματα, χόρευαν στο χαρτί και το επόμενο πρωί ούτε αυτά, ούτε εγώ θυμόμασταν πολλά. Μόνο εκείνη τη μαγική αίσθηση πως θες να ζήσεις κι άλλο κι άλλο κι άλλο, να μην χρειαστεί ποτέ να πεις «Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μια στάλα».</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Στο παλιό λιμάνι έφτασα κι ήταν σκοτάδι. Οι λόνλι διακοπές έχουν και τα σκαμπανεβάσματά τους. Κι επειδή δεν έχεις με κανέναν να μοιραστείς τις ανασφάλειες και τους φόβους σου, κάθεσαι μόνος και τα τρως. Ή πίνεις έναν καφέ μέχρι να ξημερώσει. Και να τα χρώματα σιγά σιγά ν’ αλλάζουν, οι φόβοι να γαληνεύουν κι όλη η μαγεία, ίσως της ομορφότερης πόλης της Ελλάδας, να σου αποκαλύπτεται.</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Τυχαία είχα κλείσει δωμάτιο σε μια πανσιόν που λεγότανε Σοφία. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο εκείνη την εποχή. Ούτε το υπέροχο εργαστήρι της Καρμέλας απέναντι, ούτε η κυρία στον αργαλειό παραδίπλα, ούτε η οδός που λεγότανε Αγγέλου, (το τότε ποδήλατό μου λεγόταν Αγγελής), ούτε το καφενείο «Η γωνιά των αγγέλων» με ιδιοκτήτη τον Άγγελο- με μια γάτα μονίμως στους ώμους του, ούτε φυσικά το στρατηγικό «Μελτέμι» δίπλα στο κάστρο του Φυρκά. Νόμιζα πως ζούσα επιτέλους στο σωστό παραμύθι κι όλα μου επιβεβαίωναν πως όφειλα να είμαι εκεί.</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Το ραντεβού με τον άγνωστο Βαγγέλη ήταν στις 12 στον Άγγελο. Με πήρε παραμάσχαλα κι άρχισε να με γυρίζει. Και να ο φάρος, τα Μαχαιράδικα, τα Νεώρια, τα «2 Λουξ», το «Αβγό του Κόκορα», το «Ανέκδοτο», το «<span lang="en-US">Praxis</span>», το Κουμ Καπί. Και να η Αριάδνη, η Εβελίνα, ο Δήμος, ο Σταμάτης. Τι όμορφοι που ‘ναι οι άνθρωποι εδώ… έλεγα και δεν το πίστευα πως υπάρχει αυτό το μαγικό μέρος που είναι διακοπές και καθημερινότητα μαζί. Εδώ όλα είναι έτοιμα: οι ιστορίες, οι φίλοι, οι μουσικές… και μου χαρίζονται απλόχερα. «Εσύ πρέπει να γίνεις δική μας», μου ‘λεγαν. «Θα γίνω», έλεγα κι εγώ και πάνω στη ρακή το πίστευα κιόλας.</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Μια βδομάδα διακοπές, άντε και δυο μέρες παράταση για να χορτάσω. Πού να χορτάσω τις μαγείες που συναντούσα. Μια περαστική Χανιώτισσα μου λέει πως με είδε στη Θεσσαλονίκη όταν γλεντούσα το φευγιό μου. Ένας άγνωστος κάθεται δίπλα μου στο «Φαγκότο» και μου πιάνει κουβέντα: και πώς σε λένε κι από πού είσαι και μήπως ξέρεις το <span lang="en-US">Stretto</span>, τον Μοράρο… (βολιώτης ζωγράφος κι αγαπημένος μου άνθρωπος που μου είχε αναθέσει να παραδώσω στον Δημήτρη απ’ το «Καρνάγιο» στα Χανιά ένα δέμα). Βγάζω επί τόπου το δέμα από την τσάντα και το παραδίδω. «Είσαι ο Δημήτρης κι έχεις το Καρνάγιο; Έχω κάτι για σένα». Τόσο απλά. </div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Στα Χανιά όλα συνέβαιναν μόνα τους. Συνέβη να δω και να με δει και μια αφίσα, με ένα μελαγχολικό αρλεκίνο: «Θεατρικό Εργαστήρι, Πολιτισμικός Νότος, οι εγγραφές ξεκίνησαν». Πήγα να πάρω πληροφορίες. Με μαγιό, καπέλο, παρεό, ψάθινη τσάντα θαλάσσης κι άλλα αντίστοιχα τουριστικά συμπαρομαρτούντα. Με κοιτάξανε σαν ούφο, μου δώσανε το πρόγραμμα. «Πού σπουδάζετε;» με ρώτησαν. «Κομοτηνή» απάντησα. «Πού μένετε;» με ρώτησαν. «Θεσσαλονίκη», απάντησα «…αλλά ποτέ δεν ξέρεις…». Κι η φωτογραφική μηχανή μιας χρήσης τραβούσε και τραβούσε…</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Για να φύγω πήρα το εισιτήριο του ΚΤΕΛ κατευθείαν για Θεσσαλονίκη. Έβαλα τα μπαγκάζια στο λεωφορείο… «Θα σε πάμε εμείς στο λιμάνι» …είπαν οι φίλοι μου. Ήπια τα τελευταία μου λεφτά, έκλεψα μαντινάδες, κέρασα σπονδές και τσικουδιές στο χανιώτικο χώμα και λίγο πριν ανέβει η μπουκαπόρτα, μπήκα μεθυσμένη στο Λατώ.</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Ο έλεγχος των εισιτηρίων γινόταν από έναν αυστηρό άνδρα με στολή. Δεν σήκωνε πολλά πολλά. Απαιτούσε πάσο κι όχι αστεία. Περίμενα υπομονετικά και ζαλισμένα. Του δίνω το εισιτήριο του ΚΤΕΛ και μ’ αγριοκοιτάζει. «Ίντα ’ναι αυτό ρε κοπελιά, πού είναι το εισιτήριο του πλοίου; Άσε ταυτότητα κι έλα επαέ μόλις ξεκινήσουμε να αγοράσεις κανονικό εισιτήριο». Πού να ‘ξερα ότι το εισιτήριο του καραβιού δεν συμπεριλαμβανόταν στο εισιτήριο του ΚΤΕΛ κι έπρεπε να το πάρω έξτρα. Και τι να έκανα τώρα πού δεν είχα μία, παρά μόνο παραζάλη, κέφι και θράσος που σου δίνει η ρακή, οι ωραίοι άνθρωποι κι οι εικόνες που κουβαλάς μέσα σου… Σκέφτηκα τον έρανο, να ζητήσω δανεικά από το μεγάφωνο, να βουτήξω και να κολυμπήσω πίσω. Κοίταξα πολλή ώρα ένα φινιστρίνι, εστίασα και πήγα να αντιμετωπίσω τον Μανούσο. Δεν ήταν άγριος, υπέροχος ήταν. Γέλασε: «Άι βρε κουζουλή, μυαλό κουκούτσι δεν έεις, είσαι και σπουδαγμένη… φοιτήτρια και μάλιστα Νομικής, χαρώ το». «Εμένα που με βλέπεις Μανούσο, κάποτε θα γίνω μεγάλη δικηγόρος ή μεγάλη ηθοποιός δεν είμαι σίγουρη ακόμα. Εδώ που τα λέμε, μπορεί να γνωρίσω τον ιδιοκτήτη της ΑΝΕΚ και το ΛΑΤΩ σε λίγα χρόνια…ΜΑΡΑ να λέγεται…γι αυτό δωσ’ μου την ταυτότητα μου σε παρακαλώ κι άσε με να ξεμεθύσω με την ησυχία μου». Το υπόλοιπο ταξίδι κύλησε σαν λάφυρο πολύτιμο.<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in;">
<a href="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/1cec4189-ea5d-4472-bc27-f3ddc934feba.jpg" rel="lightbox[article]" title="Μεθυσμένο Παραμύθι: Τα δικά μου Χανιά "><img height="420" src="http://www.exostispress.gr/Images/Blog/1cec4189-ea5d-4472-bc27-f3ddc934feba.jpg" width="640" /></a><br />
<br />
<br />
<br />
<div style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Κι έτσι επέστρεψα άφραγκη, νικήτρια και ηττημένη μαζί. Τι κάνω τώρα εγώ εδώ πίσω; Πού είναι η μαγεία που κέρδισα; Πού είναι ο όμορφος θρασύς εαυτός μου; Μου ‘χαν μείνει οι ιστορίες και οι φωτογραφίες που κουβαλούσα σαν φυλαχτό πάντα μαζί μου. Ένα βράδυ στο «<span lang="en-US">Carpe</span> <span lang="en-US">Diem</span>» , καθόμουν έπινα και τις κοιτούσα. Ο μπάρμαν ζήτησε κι αυτός να δει και ζαλίστηκε. «Μπορώ να τις κρατήσω;». Του ‘δωσα τις δυο αγαπημένες μου, μια με τα Χανιά ανάποδα μέσα σε λίμνη από βροχή και μια με μία τρύπα ηλιοβασιλεμένου ουρανού από τον φάρο. Μετά από χρόνια έμαθα πως χάρη σε αυτές τις φωτογραφίες, του ‘γιναν τα Χανιά έμμονη ιδέα και μετά ζωή. Δεν γίνεται να εμπνέεται τόσος κόσμος από τις ιστορίες μου κι εγώ ακόμα να ‘μαι εδώ. </div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Έτσι, 10 μέρες μετά τις διακοπές, μάζεψα <span lang="en-US">cd</span>, χειμωνιάτικα, αντιδράσεις έκπληκτων φίλων κι απηυδισμένων γονέων, το ποδηλατάκι μου τον Αγγελή και κατέβηκα να ξεχειμωνιάσω στα Χανιά. Ήταν Τρίτη και πήγαινα στην Κρήτη, ακριβώς για να προλάβω και το μάθημα στο Θεατρικό Εργαστήρι. </div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Μέσα σε μια βδομάδα, είχα σπίτι στην Αγγέλου, μόνο με 45.000 δραχμές το μήνα, το μαγικό δωμάτιο 8 στην ταράτσα της πανσιόν «Τερέζα» του υπέροχου Γιώργου Νικήτα με θέα όλο το παλιό λιμάνι. Είχα βρει δουλειά στο καφενείο «Άσωτος Υιός», με ιδιοκτήτες τρεις τρελούς τότε άσωτους, τώρα με τρία παιδιά ο καθένας: τον Μανώλη, τον Μπάμπη και τον Στέλιο. Είχα εκπομπή στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ράδιο Παρατηρητής», μάθαινα θέατρο μέσα σε ένα κάστρο, είχα γνωρίσει τη Νεκταρία, τη Μαρία, τον Παναγιώτη, τον Αντώνη, τον Μάρκο, τις Τόνιες, τον Γιώργο, τον Μιχάλη Βιρβιδάκη, τη Μαρία Μεντέζ, την Άιραμ, την Άννα, τον Θωμά.</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Πρέπει να βρεις ένα όνομα για την εκπομπή σου, μου είπε η Εύα, υπεύθυνη του «Ράδιο Παρατηρητή». Τότε ήρθε και με βρήκε: Δεν μπορούσε να μην είναι Μεθυσμένο. Δεν μπορούσε να μην είναι Παραμύθι.</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Ένα μήνα μετά, ένιωθα σαν να ‘μουν στα Χανιά χρόνια. Είχα δουλειά, ενδιαφέροντα, παρέα κι όρεξη για ζωή. Ούτε τηλεόραση, ούτε κινητό, ούτε σταθερό, ούτε διαδίκτυο. Όποιος ήθελε να με βρει σκαρφάλωνε στον πύργο μου και άφηνε σημείωμα στην πόρτα. Ή τηλεφωνούσε στον «Άσωτο». «Τι έγινε χώρισες κι ήρθες στα Χανιά;», με ρωτούσαν οι ντόπιοι. «Τι έγινε ερωτεύτηκες και πήγες στα Χανιά;», με ρωτούσαν οι δικοί μου. Ναι, ερωτεύτηκα. Τα Χανιά τα ίδια. Δεν ήταν πια τουριστικά. Ήταν Χανιά πραγματικά. Με ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες. Κύματα που έμπαιναν μέχρι μέσα στα μαγαζιά. Μποτιλιάρισμα και σκουπίδια στους δρόμους. Δε μ’ ένοιαζε. Μόνο εδώ έχω δει διπλό καθαρότατο ουράνιο τόξο. Σχεδόν φαινόταν ο νάνος που το διέσχιζε κι ο θαμμένος θησαυρός στην άκρη του. Έβρεχε συχνά ακόμη και μες το σπίτι μου. «Μα η τρελή στο 8 δεν έχει πρόβλημα, τις αρέσει να ακούει τη συναυλία τον σταγόνων» με διαφήμιζε ο Νικήτας στους υπολοίπους της πανσιόν. Έτσι ήταν. </div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Περίπου. Γιατί μετά από λίγο καιρό συνειδητοποιείς πως όπου και να πας, τον εαυτό σου κουβαλάς. Απλώς επιλέγεις να κρυφτείς για λίγο σε άλλο σκηνικό. Με ενετικά κτίρια και πλακόστρωτα δρομάκια. Άλλα βήματα. Ίδιες όμως κάλτσες, ίδια παπούτσια. Λίγο πιο φθαρμένα από τον χρόνο και την υγρασία. Μέχρι να αποκαλυφθεί η κρυψώνα σου. Κι ο κόμης Σκοτεινιάς που κρύβεις μέσα σου, να ‘ρθει μες στο παραμύθι να σε βρει. Κι ούτε ουράνια τόξα προσέχεις, ούτε λιμνούλες μέσα στη βροχή, ούτε ηλιοβασιλέματα.</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Έμεινα στα Χανιά Νοέμβρη με Ιούλιο. Δεν άντεχα να τα ξαναδώ τουριστικά. Έζησα όμως… συναυλίες, ξενύχτια, συντροφιές, στενοχώριες, χαρές. Μια μετακόμιση απ’ τη μια μεριά του λιμανιού ως την άλλη με ποδήλατα. Μια γιορτή στην αυλή του δεύτερου σπιτιού μου, κοντά στη Σπλάντζια. Μια ψαρόσουπα ένα βράδυ που ‘βρεχε. Έμαθα κιόλας τρεις πολύτιμες εκφράσεις: Χαμηλοφτερουγισμένος, Αναντρανιστά και Ξιά σου. Θα μπορούσαν να συνδυαστούν και σε μια μόνο φράση: Εσύ ορίζεις το πέσιμο ή το σήκωμά σου. Τα όνειρα όμως στη Θεσσαλονίκη δεν μπορούσαν άλλο να περιμένουν. </div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhArk-1d-VS-vLqBKPBqlqKcxG8cjKiEqNpoQky-UFXU5f3PpgZfx19HvFsasrooOFn7BwgX6ltrtN0ThgSHAiS8vHgGnV4J6qCg-OC0-mGZvZss4zLH8dsUTuP-JmBug9Be7x_iHz3XA/s1600/chania3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="412" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhArk-1d-VS-vLqBKPBqlqKcxG8cjKiEqNpoQky-UFXU5f3PpgZfx19HvFsasrooOFn7BwgX6ltrtN0ThgSHAiS8vHgGnV4J6qCg-OC0-mGZvZss4zLH8dsUTuP-JmBug9Be7x_iHz3XA/s640/chania3.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Από τότε, επιστρέφω συχνά στα Χανιά. Ή έρχονται και με συναντούν αυτά. Όταν βρίσκω εδώ πάνω τα ζόρια ή εκεί κάτω με χρειάζονται. Προστέθηκαν κι άλλα ονόματα: Κατερίνα, Σήφης, Γιανναίμη, Νίκη… ξεχάστηκαν κάποια άλλα. Διατηρείται ο έρωτας. Και με την πόλη και με τους ανθρώπους της. Εξάλλου καρπός αυτού του έρωτα ήταν και το Μεθυσμένο Παραμύθι. </div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="color: #ea9999;"><strong>Σημείωση: Η μόνη διαφήμιση που επιχειρείται σε αυτό το άρθρο είναι μιας ανάμνησης </strong></span></div>
<div style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="color: #ea9999;"><strong>- η αναφορά των ονομάτων μαγαζιών κι ανθρώπων γίνεται για να τη συμπληρώσει...</strong></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br />
<br />
Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-ta-dika-mou-xania-0#ixzz2aoRhjwRS" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-ta-dika-mou-xania-0#ixzz2aoRhjwRS</a></div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #cccccc;"> (Πρώτη Δημοσίευση: 25.6.13)</span></div>
</div>
</div>
</div>
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-60229684775259734452013-08-02T15:01:00.002+03:002023-04-17T18:58:58.562+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #ea9999;">Το τέλος και τα άδεια χέρια</span></h1><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEbAqJOA2Wkzg-MfDIiqEjA6iIkx4pQVny9NKlhWZ3903Oc9giA1pemX4kKn3Wpu6-gCH2CUau_cyq2i5VAxxV5TXZelvObPf9E_rL-ArruKBmrVcG-BFS9_gmlzl1DXEEQ5nO6ge-9JyBRox0ls4hSN8vOfQJl-Dj2bx1wQ3m2Doje1m7CHDFlQs/s777/creatio%20of%20adam.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="777" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEbAqJOA2Wkzg-MfDIiqEjA6iIkx4pQVny9NKlhWZ3903Oc9giA1pemX4kKn3Wpu6-gCH2CUau_cyq2i5VAxxV5TXZelvObPf9E_rL-ArruKBmrVcG-BFS9_gmlzl1DXEEQ5nO6ge-9JyBRox0ls4hSN8vOfQJl-Dj2bx1wQ3m2Doje1m7CHDFlQs/w640-h494/creatio%20of%20adam.jpg" width="640" /></a></div><br /><span style="color: #ea9999;"><br /></span></div>
<b><i></i></b><p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><strong><span style="color: #ea9999;">Μια συνομιλία με τη
ζωγραφική του Michelangelo</span></strong><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><o:p></o:p></span></p>
<br />
<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>
Στην τελευταία παράσταση αποχαιρετάς την κάθε ανάσα, την κάθε παύση, την κάθε λέξη και σιωπή. Συμπαίχτης σου είναι ο χρόνος που παίζει δίπλα σου το δικό του έργο. Ξεκινάει σαν ακόμη ένα τρίτο κουδούνι, σκοτάδι, ίσως σαν βήxας από το κοινό. Τον βλέπεις σε όλο το έργο σιγά σιγά να μπουσουλάει, να ψηλώνει, να φωτίζεται, να ερωτεύεται, να δοκιμάζεται, να γερνάει και να πεθαίνει. Εκεί ήταν πάντα, απλώς στην τελευταία παράσταση, δε διστάζει να σε διακόψει, να σου βάλει τρικλοποδιά, να μη σ’ αφήσει να τελειώσεις με την ησυχία σου…όπως ακριβώς το ονειρεύτηκες. Είναι εκεί και είναι απόλυτος, τσιγκούνης και κυρίαρχος. Δεν έχει δεύτερη ευκαιρία. Γεμίζει η σκηνή με νεκρές ατάκες, πρώην δράσεις, άνεργες προθέσεις. Και τελείωσε. Μάρτυρες η άδεια αίθουσα, η σκούπα, τα τζούφια πλέον σκηνικά, τα αντικείμενα, τα ιδρωμένα ρούχα, η αποθήκη που βαριανασαίνοντας θα τα φιλοξενήσει, ο κάδος που θα τα καταβροχθίσει. Αυτά που πριν λίγο ήταν στο επίκεντρο των βλεμμάτων. Αυτά που πριν λίγο καθόριζαν την ιστορία και κουβαλούσαν πάνω τους αισθήσεις και νοήματα, μπροστά και πίσω κείμενα.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Τι μένει; Πρακτικά, δυο άδεια χέρια κι ένα καλαμπαλίκι. Θεωρητικά, η πολυτελής δυνατότητα μέσα σε μία ζωή, να γεννιέσαι και να πεθαίνεις πολλές φορές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το τελευταίο άρθρο μιας στήλης μεθυσμένης που θέλει να είναι μια σκηνή πάνω σε κόκκινο σκοινί, έργο και ζωή, παραμύθι και πραγματικότητα, ταξίδι κι επιστροφή, έρωτας της πρώτης και της τελευταίας μέρας μαζί… κουβαλάει σίγουρα τα δικά του καλαμπαλίκια: θέσεων, αντιθέσεων και χάους. Ειδικά σε μια περίοδο που το επίθετο «τελευταίος» πονάει πιο πολύ κι απ’ το «νεκρός». Τελευταία μέρα στη δουλειά, τελευταία εκπομπή, τελευταία λεφτά, τελευταία νέα, τελευταία ελπίδα, τελευταία αποθέματα υπομονής. Κι ο κατάλογος των τελευταίων δεν τελειώνει εύκολα. Κι όμως, λένε, πως κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια. Κι αυτά που βλέπω πάλι, τι είναι;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα παρατηρώ με προσοχή. Ψάχνω ανάμεσα στα δάχτυλα, κάτω από τα νύχια, στις φλέβες, στις γραμμές, ακόμη και στο τρέμουλο, στα σημάδια, πίσω από εκείνη την ελιά. Αυτό είναι λοιπόν το δώρο του. Δυο άδεια χέρια, εν δυνάμει έτοιμα να γεμίσουν με αντίσταση και δημιουργία. Έτοιμα να γίνουν γροθιά έμπνευσης, συντροφικότητας κι αλληλεγγύης. Να χαϊδέψουν άμμο, να πετάξουν χώμα, να φυτέψουνε καρπό… ν’ ανθίσει. Όπου καρπός, ό,τι δεν πρόλαβε ακόμη να τελειώσει. Κι αυτό είναι το όνειρο. Απαραίτητο συστατικό κάθε πράξης. Κι ας είναι η τελευταία.</div>
<br /><br />Πηγή <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-to-telos-kai-ta-adeia-xeria-468#ixzz2aoPzChHG" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-to-telos-kai-ta-adeia-xeria-468#ixzz2aoPzChHG</a><br />
<br />
<span style="color: #cccccc;"> (Πρώτη Δημοσίευση: 20.6.13)</span></div><br />
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5581111049582712.post-84420494870966946852013-08-02T14:55:00.002+03:002023-04-17T18:52:12.571+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="text-align: center;">
<span style="color: #38761d;">Κινέζικο Πορτρέτο</span></h1><h1 style="text-align: center;"><br /><span style="color: #38761d;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYmL3wIOWKfVNk_QTmBoOE2YKrVKyUyHCyPVy9E4_BUubkLtJ_dEs8n_fotQe5NthfJmKToGsWIoFfDsHdEuka-8qkYKXhFShaluh20Udj5gvAZl9GRKSCoxjaAz1ajPBHrKSeN-UEQODxYYFw_IzFhOyP60yy3p02I-GCXbU3gXxQB3KeHhX3R2Q/s550/chinese.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="274" data-original-width="550" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYmL3wIOWKfVNk_QTmBoOE2YKrVKyUyHCyPVy9E4_BUubkLtJ_dEs8n_fotQe5NthfJmKToGsWIoFfDsHdEuka-8qkYKXhFShaluh20Udj5gvAZl9GRKSCoxjaAz1ajPBHrKSeN-UEQODxYYFw_IzFhOyP60yy3p02I-GCXbU3gXxQB3KeHhX3R2Q/w640-h318/chinese.jpg" width="640" /></a></div></span></h1>
<br /><div align="center">
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable">
<tbody><tr>
<td style="padding: 0cm 0cm 0cm 0cm;">
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><strong><span style="color: #38761d;">Μια συνομιλία με τη ζωγραφική του Zhang Zeduan</span></strong></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
</div><br /><b><i></i></b><b></b> <br />
<br />
<b></b><br />
<div style="text-align: justify;">
Αν ήσουν χρώμα τι χρώμα θα ήσουν;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Μπλε</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν ήσουνα καιρός;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Καταιγίδα</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν ήσουνα τραγούδι;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Θα ήμουν στο συρτάρι</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Ποίημα;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Τσαλακωμένο</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Λέξη;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Ουσιαστικό</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Εποχή;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Πέμπτη, ή παράθυρο που την κοιτάζει</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Φαγητό;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Θα θελα να ‘μουν όρεξη λίγο πριν έρθει</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Έρωτας;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Το ίδιο</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν ήσουν κρίση, τι κρίση θα ήσουν;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Ευτυχίας. Μπορεί και ασφυξίας</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Οφειλή;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Χρωστούμενο φιλί</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν ήσουν χώρα;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Θα ήμουν σε νησί, με άσπρα σπίτια τρεις πλατείες & πολλούς ερωτευμένους</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν ήσουν επανάσταση;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Θα ήθελα να ήμουν πάθος & να ξεσπάσω μέσα σου</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν ήσουν μέσο μεταφοράς;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Λεωφορείο- ο πόθος, κι αντί για προορισμό θα έγραφα πάνω μου τα λόγια της Μπλανς:</span> <strong><span style="color: black;"><span style="background-color: #3d85c6;"><i><span>"...Εγώ, δε θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία. Ναι μαγεία. Αυτό προσπαθώ να κάνω με τους ανθρώπους. Τους παρουσιάζω τα πράγματα διαφορετικά, όχι όπως είναι. Δεν λέω την αλήθεια, λέω εκείνο που έπρεπε να ήταν η αλήθεια</span></i><i> και αν αυτό είναι αμαρτία, δέχομαι να τιμωρηθώ...</i><i>"</i></span></span></strong></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν ήσουν τιμωρία;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Θα ήμουν τζάμπα ζωή</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Ευλογία;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Ζωή σκέτο</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν ήσουνα ταινία;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Θα θελα να είμαι σε θερινό σινεμά και να παίζομαι στον ουρανό από πίσω</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν ήσουν έμπνευση;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Θα ήμουν στο μυαλό σου</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν ήσουνα πορτρέτο;</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;">Θα ήμουν όλο ένα τοπίο, άγνωστο και μακρινό, θα με διέσχιζε ποτάμι, θα με ταξιδεύαν βάρκες, θα με περνούσανε περαστικοί πάνω σε γέφυρα.</span> </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #3d85c6;"><span style="background-color: black;">Ίσως τελικά να ‘μουν το βλέμμα που αγναντεύει το τοπίο από μακριά. Ως επαναπροσδιορισμό, ως μαγεία, ως μιαν αλήθεια άλλη, ως χρώμα, ως καιρό, ως παιχνίδι, ως ζωγραφιά-ακόμη και<span> κινέζικη.</span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /><br />Πηγή: <a href="http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-kineziko-portreto-467#ixzz2aoNrmtgX" style="color: #003399;">http://www.exostispress.gr/Article/methismeno-paramithi-kineziko-portreto-467#ixzz2aoNrmtgX</a></div>
<br />
<span style="color: #cccccc;"> (Πρώτη Δημοσίευση: 13.6.13)</span></div><br />
Μάρα Τσικάραhttp://www.blogger.com/profile/11745107404190605104noreply@blogger.com